Ήταν 13 Γενάρη του 2001, ήμουν 24 ετών τότε, γυρνούσα από βραδινή βόλτα και προσπάθησα να περάσω την Καβάλας, χωρίς όμως να υπολογίσω καλά την απόσταση. Με χτύπησε αυτοκίνητο, δεν μου προκάλεσε κάτι πολύ σοβαρό, μόνο μία λάμα που έχω στο πόδι μου. Όμως, ο οδηγός έκανε ένα λάθος. Πήγε το αυτοκίνητο στην άκρη, με αποτέλεσμα το επόμενο όχημα που ερχόταν να μη με δει -επειδή με πέρασε για σακούλα σκουπιδιών, όπως ισχυρίστηκε αργότερα στο δικαστήριο-, να με πατήσει και να με χτυπήσει άσχημα. Εξαιτίας αυτού του χτυπήματος, έφτασα να πάθω τελικά νεφρική ανεπάρκεια και να χάσω τελείως την ακοή μου. Όλα αυτά που σας λέω, βέβαια, δεν τα θυμάμαι, μου τα έχουν πει.


Οι μέρες στο νοσοκομείο

Με μετέφεραν στο Νοσοκομείο Νίκαιας. Έμεινα 4 μήνες σε κώμα και συνολικά 6 μήνες στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.) με αναπνευστική υποστήριξη. Από τα πολλά φάρμακα που πήρα και τις επεμβάσεις που έκανα, στους

7 μήνες που έμεινα συνολικά στο Κρατικό Νίκαιας, χάλασαν τα νεφρά μου και καταστράφηκε η ακοή μου από το ατύχημα, γεγονός που άργησα να αντιληφθώ. Συνήλθα από το κώμα και επικοινωνούσα με τους άλλους ενστικτωδώς, προφανώς διαβάζοντας τα χείλη. Δύο εβδομάδες αργότερα, το συνειδητοποίησα. Είπα στο γιατρό: «Νομίζω ότι δεν ακούω».


Πίσω στο σπίτι

Γύρισα στο σπίτι μου και στην αρχή δεν μπορούσα να περπατήσω, έκανα φυσικοθεραπείες. Με τη βοήθεια του φυσικοθεραπευτή μου, που με ζόρισε αρκετά, κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου μετά από 2 με 3 μήνες. Στη συνέχεια περπάτησα με «πι», μετά με μαγκούρα. Πρέπει, όμως, να πέρασε περίπου 1 χρόνος μέχρι να περπατήσω κανονικά. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, έκανα αιμοκάθαρση για 1,5 χρόνο περίπου σε μια ιδιωτική κλινική, την «Αγία Ειρήνη». Ο γιατρός σιγά-σιγά, από 3 φορές την εβδομάδα που έμπαινα στο μηχάνημα, άρχισε να με βάζει 2 και στη συνέχεια 1. Αυτό εμένα μου δημιούργησε υποψίες. Έτσι, αποφάσισα να πάρω κι άλλη γνώμη. Πήγα στον «Ερυθρό Σταυρό» και μου είπαν ότι κακώς με έβαζαν σε αιμοκάθαρση, ότι οι εξετάσεις μου ήταν σχετικά καλές και ότι θα μπορούσα με ειδική διατροφή και γενικότερη προσοχή να μη χρειάζομαι αιμοκάθαρση. Έτσι, στον «Ερυθρό Σταυρό» με έβγαλαν από το μηχάνημα και με παρακολουθούσαν. Πράγματι, για 2 χρόνια πήγαινα πολύ καλά και δεν χρειάστηκα αιμοκάθαρση. Εκείνο το διάστημα μετακόμισα και σε δικό μου σπίτι, που το αγόρασα με τα χρήματα της ασφάλειας. Η μαμά μου, μάλιστα, φοβόταν. Μου έλεγε: «Πού θα πας να μείνεις μόνη σου χωρίς να ακούς;». Παρ’ όλα αυτά, το έκανα. Το 2004 αποφάσισα -μετά από μεγάλη πίεση των δικών μου, γιατί εγώ είχα κουραστεί από τα νοσοκομεία και φοβόμουν τις επεμβάσεις- να βάλω κοχλιακό εμφύτευμα στο ένα μου αυτί για να ακούω. Αφού έκανα την επέμβαση, δεν ξεκίνησα να ακούω αμέσως, χρειάστηκε να περάσει ένα διάστημα για να συνηθίσει ο εγκέφαλος να ακούει ξανά.


Ξανά στην αιμοκάθαρση

Επειδή πήρα φάρμακα λόγω της επέμβασης στο αυτί, αδράνησαν και πάλι τα νεφρά μου και έτσι ξανάρχισα την αιμοκάθαρση. Τι να σας πω για την αιμοκάθαρση; Είναι πολύ άσχημη εμπειρία. Από τη μια λες «Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό το μηχάνημα και με κρατάει στη ζωή», αλλά από την άλλη πρόκειται για μια τεράστια σκλαβιά. Πρέπει να πηγαίνεις εκεί 3 φορές την εβδομάδα και να κάθεσαι 3 ώρες. Επιπλέον, λόγω της νεφρικής ανεπάρκειας, είχα κι άλλες δυσκολίες, δεν μπορούσα να φάω και να πιω ό,τι ήθελα, όλα ήταν μετρημένα. Παρ’ όλα αυτά, άργησα να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που μου συνέβαινε ήταν μόνιμο κι ότι τα νεφρά μου δεν θα επανέρχονταν. Όταν τελικά το κατάλαβα, αρχίσαμε με την οικογένειά μου να σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Στην αρχή σκεφτήκαμε να μου δώσει το νεφρό της η μητέρα μου, επειδή όμως έχει υπόταση και δεν έχουμε την ίδια ομάδα αίματος, αφήσαμε την ιδέα. Στη συνέχεια ελέγχθηκε ο πατέρας μου, αλλά στις εξετάσεις βρέθηκε ότι είχε ένα σοβαρό πρόβλημα στο νεφρό του και ότι όχι μόνο δεν μπορούσε να μου το δώσει, αλλά ότι επιπλέον έπρεπε και να το αφαιρέσει. Προσφέρθηκαν και οι αδερφές μου, αλλά δεν ήθελα να τις βάλω σε τέτοια διαδικασία, είναι νέες κοπέλες. Είπα: «Δεν πειράζει, θα βρω μία άλλη λύση, θα καταφύγω στη μεταμόσχευση νεφρού από πτωματικό δότη».


Περιμένοντας στη λίστα

Το 2005 μπήκα στη λίστα για μεταμόσχευση. Με ειδοποίησαν σχετικά σύντομα, 9 μήνες μετά. Το νεφρό ανήκε σε μια ηλικιωμένη γυναίκα που είχε πεθάνει. Μπήκα στο χειρουργείο, με «άνοιξαν», αλλά, καθώς είχα μείνει τόσο καιρό στην Εντατική, δεν είχα καθόλου καλές αρτηρίες για να συνδέσουν το νεφρό. Βγήκα, δηλαδή, από το χειρουργείο όπως μπήκα, χωρίς το νεφρό. Σε όλη τη διαδρομή, εκείνη τη στιγμή απογοητεύτηκα περισσότερο. Μου είπαν ότι μπορούσα να κάνω μία φλεβογραφία, μήπως υπήρχε κάποια ανοιχτή αρτηρία. Σε αυτή φάνηκε ότι είχα μία μόνο καλή αρτηρία στο πόδι. Αυτή ήταν η ελπίδα μου. Λίγο καιρό αργότερα, μου τηλεφώνησαν γιατί είχε βρεθεί συμβατό μόσχευμα από έναν πολύ ηλικιωμένο άνδρα που ήταν εγκεφαλικά νεκρός. Δεν ξέρω πώς το αποφάσισα, αλλά αρνήθηκα το μόσχευμα από το τηλέφωνο. Σκέφτηκα: «Αφού έχω μόνο μία ελπίδα, θα περιμένω για ένα νεφρό από κάποιον πιο νέο, ώστε να αντέξει’’ ίσως περισσότερο». Φαίνεται ίσως κυνική η σκέψη μου, αλλά έτσι αισθάνθηκα κι έτσι έκανα. Μετά από μερικούς μήνες, μου είπαν ότι υπήρχε το νεφρό από ένα νέο άνδρα

43 ετών που είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Έτσι, το Μάιο του 2007 πήγα στο «Λαϊκό» για τη μεταμόσχευση. Ήταν πολύ δύσκολη επέμβαση, η αρτηρία στο πόδι μου τελικά είχε πρόβλημα

-παρά το γεγονός ότι είχε φανεί ανοιχτή στη φλεβογραφία- και οι γιατροί ταλαιπωρήθηκαν πάρα πολύ μέχρι να καταφέρουν να συνδέσουν το νεφρό. Η μεταμόσχευση ευτυχώς έγινε. Επειδή, όμως, αμέσως μετά την επέμβαση μου προέκυψε πρόβλημα με το αναπνευστικό μου -ήταν επιβαρυμένο λόγω της προηγούμενης παραμονής μου στην Εντατική-, χρειάστηκε να μπω και αυτή τη φορά στη Μ.Ε.Θ. για μερικές μέρες.


Ζώντας με το νέο νεφρό

Όταν πλέον ξύπνησα, ήμουν τόσο σοκαρισμένη και φοβισμένη, που, ενώ είχα καινούργιο νεφρό, δεν το πίστευα και ρωτούσα συνέχεια πότε θα πάω να κάνω αιμοκάθαρση. Πέρασε σχεδόν 1 μήνας για να το συνειδητοποιήσω. Μετά τη μεταμόσχευση, χρειαζόταν να παίρνω πολύ βαριά ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, για να μειωθεί ο κίνδυνος να απορρίψει ο οργανισμός μου το νεφρό, και κατά συνέπεια, επειδή το ανοσοποιητικό μου είχε γίνει αδύναμο από τα φάρμακα, να κυκλοφορώ με μάσκα για να μην κολλήσω τίποτε. Σήμερα,

3 χρόνια μετά, τα φάρμακα που παίρνω είναι πολύ ελαφρύτερα και έτσι δεν χρειάζεται να προσέχω τόσο. Επίσης, κάνω εξετάσεις -ανάλογα με τα αποτελέσματά τους- κάθε 1 με 3 μήνες. Ίσως θα έπρεπε να προσέχω περισσότερο, αλλά δεν μπορώ να κυκλοφορώ συνέχεια με μάσκα και να φοβάμαι. Τι θα καταφέρω; Να σας πω την αλήθεια, νιώθω ότι είμαι ευλογημένη κατά κάποιον τρόπο, αφού με τόσα που έχω πάθει είμαι ακόμα ζωντανή. Έτσι λέω: «Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει». Έχω θετική σκέψη, πιστεύω και στο Θεό. Προσπαθώ να προσέχω τον εαυτό μου και να μην ξεπερνώ τα όριά μου. Νιώθω ότι το οφείλω και στον άνθρωπο του οποίου πήρα το νεφρό. Δεν έχω, όμως, θελήσει να μάθω ποιος ήταν. Δεν θα είχα τι να πω στη μητέρα του. Το «ευχαριστώ» μού φαίνεται περίεργο. Νομίζω ότι ο τρόπος που ζω είναι το «ευχαριστώ μου» σε αυτόν.


Έχω αλλάξει πολύ

Από τότε που έπαθα το ατύχημα και μετά, έχω αλλάξει πάρα πολύ. Έχω γίνει πολύ θετική και αισιόδοξη. Θεωρώ ότι όλα εξαρτώνται από το πώς σκεφτόμαστε, αλλά και από το ποιους ανθρώπους έχουμε δίπλα μας. Οι δικοί μου άνθρωποι -συγγενείς και φίλοι- δεν με άφησαν ούτε μία στιγμή μόνη μου. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Με στήριξαν πολύ. Μαζί τους συζητούσα και συζητώ όλα όσα με απασχολούν και μου συμβαίνουν. Από την άλλη πλευρά, έχω βελτιώσει την καθημερινότητά μου. Δεν δουλεύω, ζω με τα επιδόματα και με ένα μικρό νοίκι που παίρνω, προτιμώ να αφιερώνω τις μέρες μου σε ό,τι με ευχαριστεί, στη γιαγιά μου που αυτό το διάστημα είναι στο νοσοκομείο, στα ανίψια μου, στη ζωγραφική, στα διηγήματα που γράφω, στις βόλτες μου. Επίσης, δεν αναλώνομαι στα μικροπροβλήματα. Σκέφτομαι ότι, σε σχέση με όλα αυτά που έχω περάσει, ό,τι κι αν προκύψει θα είναι ασήμαντο. Το μόνο που φοβάμαι είναι να μην απορρίψει ο οργανισμός μου το νεφρό. Λέω: «Αν είναι να συμβεί, μακάρι να γίνει όταν θα είμαι πια γρια, θα έχω ζήσει τη ζωή μου, θα έχω κάνει τα ταξίδια μου, που τόσο μου έλειψαν όσο έκανα αιμοκάθαρση».