Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη φορά που μύρισα το Acqua Di Gio, του Armani. Ήταν καλοκαίρι του 1998, λίγο πριν φύγω για διακοπές. Η αρμονία και η φρεσκάδα του με ενθουσίασε. Ήταν τόσο γλυκό όσο έπρεπε, τόσο δροσερό όσο ήθελα, τόσο λουλουδάτο όσο μου ταίριαζε. Το αγόρασα αμέσως και το έβαζα ευλαβικά, με το σταγονόμετρο, γιατί δεν ήθελα να τελειώσει γρήγορα. Φυσικά, όταν τελείωσε το αγόρασα. Ξανά και ξανά. Εγώ που μέχρι τότε ήμουν άπιστη στα αρώματα, έγινα η Νο1 φανατική του. Μέχρι που δοκίμασα ένα άλλο, που διεκδίκησε δυναμικά μια θέση στο ντουλάπι μου. Κάθε φορά όμως που ξαναμύριζα τυχαία το Acqua Di Gio, στο μυαλό μου έρχονταν καλές αναμνήσεις. Όπως συμβαίνει όταν βλέπεις κάποιον πρώην σου που αγαπούσες πολύ αλλά τελικά χωρίσατε με τις καλύτερες συνθήκες.

Πριν από λίγο καιρό όταν έμαθα για το λανσάρισμα του Acqua Di Gioia, ήμουν σίγουρη ότι δε θα ήταν σαν το προηγούμενο. Και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να το αντικαταστήσω με το δικό μου. Κάποια στιγμή το δοκίμασα αναγκαστικά: Θάλασσα, νερό της βροχής, γιασεμί, κέδρος, άφησαν μια αισθησιακή, υδάτινη σφραγίδα στην επιδερμίδα μου. Την επόμενη μέρα το έβαλα. «Για μια μέρα, δεν τρέχει τίποτα» σκέφτηκα. Το ίδιο είπα και τη μεθεπόμενη κ.ο.κ.

Κι έτσι απλά, το Acqua Di Gioia έγινε το επόμενο αγαπημένο μου άρωμα… (Εκείνο που φορούσα πριν, έχει μείνει ακόμα ανέγγιχτο).




Το μπουκάλι το εμπνεύστηκε o Giorgio Armani από τα κύματα της θάλασσας και τις καμπύλες του γυναικείου σώματος ενώ το χρώμα του μου φέρνει στο μυαλό τροπική θάλασσα (εκεί που ανυπομονώ να βρεθώ σε λίγες μέρες).