Μια δυναμική και ουσιαστική φωνή στην ενημέρωση. Η Στέλλα Γκαντώνα δηλώνει πολιτική συντάκτρια, δεν παίζει, δεν χαρίζεται, δεν παίρνει πίσω τα λόγια της. Αυτή της την πλευρά την ακούμε στο ραδιόφωνο, στα Παραπολιτικά 90,1, τη βλέπουμε κάθε Σαββατοκύριακο στο MEGA, την ξέρουμε. Στο «Vita», όμως, θέλαμε να γνωρίσουμε και την άλλη, την πιο γλυκιά, την καθημερινή, αυτήν που δεν βλέπουμε στην οθόνη. Και η αλήθεια είναι ότι μάθαμε πολλά. Έχουμε και λέμε λοιπόν…

«MEGA Σαββατοκύριακο» σταθερά φέτος, για πέμπτη χρονιά.

Η αλήθεια είναι ότι τρέχει ο χρόνος. Σαν χθες μου φαίνεται ότι ήταν η πρώτη μας εκπομπή με τον Ντίνο Σιωμόπουλο και πέρασε τόσος καιρός… Μια συνήθεια που, όπως όλα δείχνουν, αγκάλιασε ο κόσμος, και τον ευχαριστούμε πολύ.

Και μια επιτυχημένη συνταγή, θα προσθέσω.

Πράγματι, το «MEGA Σαββατοκύριακο» είναι μια επιτυχημένη συνταγή, η οποία σίγουρα –όπως όλες οι συνταγές που κρατούν στο χρόνο– χρειάζεται τη στήριξη και του σταθμού –που την έχουμε–, αλλά και ανανέωση. Για το τελευταίο, προσπαθούμε κάθε χρόνο με τον Ντίνο, με τον οποίο είμαστε δεύτερη οικογένεια. Με μια επικαιρότητα που, δυστυχώς, όσο περνά ο καιρός, γίνεται όλο και πιο σφιχτή και δύσκολη. Όταν όμως βλέπεις τα πράγματα με μια, κατά το δυνατόν, ψύχραιμη και αντικειμενική ματιά, φαίνεται ότι ο κόσμος αυτό και το αναγνωρίζει και το επιβραβεύει.

Σπούδασες φιλόλογος, αλλά ασχολήθηκες με τη δημοσιογραφία. Τι σε ενέπνευσε να ακολουθήσεις αυτόν το δρόμο;

Δεν ξέρω αν ήταν έμπνευση, νομίζω πως ήταν περισσότερο τύχη. Στην ηλικία των 25 ετών –όταν και μπήκα στη δουλειά–, έψαχνα να δω τι ακριβώς θα κάνω στη ζωή μου. Ήθελα πολύ να εργαστώ, δεν είχα σκοπό την προβολή, δεν ήταν όνειρό μου να βγω στην τηλεόραση ή να κάνω ραδιόφωνο. Δεν περνούσαν καν από το μυαλό μου. Το βασικό μου κίνητρο ήταν ο βιοπορισμός. Ήμουν πια σε μια ηλικία που θεωρούσα ότι έπρεπε να ξεκινήσω να δουλεύω. Ήρθαν έτσι οι συγκυρίες που έπιασα την πρώτη μου δουλειά σε ένα ταξιδιωτικό περιοδικό –ως διορθώτρια αρχικά– και μετά τα πράγματα με πήγαν μόνα τους.

Και να φανταστώ ότι δεν το μετάνιωσες;

Ποτέ! Έβλεπα ότι η δημοσιογραφία είναι ένας άγνωστος και γοητευτικός ταυτόχρονα χώρος που, όσο περνούσε ο καιρός, με γοήτευε ακόμα περισσότερο. Μια δουλειά με άπειρες δυσκολίες, που σου δίνει όμως καθημερινά διαφορετικές προσλαμβάνουσες και εμπειρίες. Δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς! Εγώ, από τα πρώτα χρόνια, μπήκα στο πολιτικό ρεπορτάζ. Στην αρχή, κάποιοι με κοίταζαν περίεργα. Βρέθηκαν όμως στο δρόμο μου και συνάδελφοι που με βοήθησαν πολύ. Με το πέρασμα των χρόνων, και οι πιο δύσπιστοι κατάλαβαν ότι δεν παίζω και είμαι στα ίσα ανταγωνιστική και ικανή. Ακόμα και σήμερα, άλλωστε, δηλώνω πολιτική συντάκτρια και κάνω κάθε μέρα ρεπορτάζ. Έχω ζήσει και έχω δει για την ηλικία μου αρκετούς ηγέτες και προσωπικότητες που, από την απόλυτη δόξα και το απόγειο της καριέρας τους, σήμερα είναι σπίτι τους. Σε αυτήν τη δουλειά, ζεις εκ των έσω τα πράγματα, την ώρα που γράφεται η ιστορία.

Πώς αντιμετωπίζεις την πίεση της επικαιρότητας, ειδικά όταν τα νέα είναι φορτισμένα;

Σχετικά με αυτό, έχω μια κάπως πιο αντιδημοφιλή άποψη. Επειδή η δουλειά μας είναι να μεταφέρουμε τις ειδήσεις –και για πολλά χρόνια εκφωνούσα δελτία ειδήσεων–, θέλω να πω ότι είμαι λίγο «ψυχρό αίμα». Πώς είναι ο γιατρός που, όταν μπαίνει σε ένα χειρουργείο, έχει σκοπό να κάνει την εγχείρηση και όχι να κλάψει τον ασθενή! Κάπως έτσι κι εγώ, στα μεγάλα και σοβαρά γεγονότα, ειδικά στα πολύ δυσάρεστα, είναι σαν να φοράω ένα αδιάβροχο. Γίνομαι, κατά κάποιον τρόπο, αδιάβροχη και διαχειρίζομαι ψυχρά την επικαιρότητα γιατί δεν μου αρέσει καθόλου το δράμα, ούτε σε επαγγελματικό ούτε σε προσωπικό επίπεδο. Το απεχθάνομαι. Είναι στάση ζωής να μη φορτίζω τον κόσμο.

Είχες κάποιο απρόοπτο στον αέρα που θυμάσαι με χιούμορ;

Μου έχει σκιστεί λευκό παντελόνι κατά τη διάρκεια εκπομπής. Ναι, ναι! Εννοείται ότι φαινόταν οριακά. Δεν το είχε καταλάβει κανείς πέρα από μένα! Επειδή είμαι όμως πολύ ψύχραιμη, έλεγα από μέσα μου: «Θα κάνεις ότι δεν συμβαίνει τίποτα, θα πάμε σε διάλειμμα». Κι έτσι έγινε. Πήγαμε σε διαφημίσεις, το ράψαμε και όλα καλά.

Η τηλεόραση διατηρεί τη δύναμή της στην εποχή των social media και του διαδικτύου; Τι πιστεύεις;

Και βέβαια διατηρεί τη δύναμή της! Μπορεί να είναι ένα μέσο «παλιό» πια, πλην όμως είναι το πιο προσιτό. Βρίσκεται σε κάθε σπίτι, και μάλιστα δωρεάν. Συν τοις άλλοις, υπάρχει η επιλογή του να πατήσεις το κουμπάκι και να διαλέξεις κανάλι και, κατ’ επέκταση, την εκπομπή, τη σειρά, την ταινία ή ό,τι θέλεις να δεις.

Στέλλα, τι άνθρωπος είσαι;

Ευθύς και, ίσως, δύσκολος στα πιο προσωπικά μου. Άνθρωπος που αγαπά δυνατά αυτούς που είναι δίπλα του και με τεράστιο πάθος για τη δουλειά του.

Ορμάς στα πράγματα ή τα μελετάς, τα ζυγίζεις και μετά προχωράς;

Ανάλογα για ποια πράγματα μιλάμε. Σε κάποια, ναι, ορμάω.

Σε ποια;

Στις επαγγελματικές ευκαιρίες. Στη ζωή δεν έχεις πολλές. Τα τρένα δεν περνούν συνεχώς. Οπότε, πρέπει να ρισκάρεις, αυτή είναι η γνώμη μου. Δεν λέω να είσαι εκκρεμές, γιατί κι αυτό δεν είναι ωραίο, να πηγαίνεις δηλαδή σαν μαϊμού από το ένα δέντρο στο άλλο. Όταν όμως σου δίνεται μια ευκαιρία, χρειάζεται να ζυγίζεις τις καταστάσεις και, όταν μπορείς, να την αρπάζεις. Δεν ξέρεις άλλωστε αν θα επαναληφθεί. Είναι προτιμότερο –με τα λάθη σου και τα σωστά σου– να δοκιμάζεις, να τολμάς, παρά να μεμψιμοιρείς, να φοβάσαι και, στο τέλος, να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα.

Και στα προσωπικά;

Καμιά φορά, ορμούν εκείνα. Δεν επιλέγεις εσύ τους ανθρώπους που θα συναντήσεις μπροστά σου. Μπορεί να ερωτευτείς κάποιον που δεν είχες φανταστεί ποτέ. Για πολλούς, λέγεται και κάρμα. Ο έρωτας δεν σε προειδοποιεί – εξού και κεραυνοβόλος.

Οι πρώτοι άνθρωποι που παίρνεις τηλέφωνο όταν έχεις ανάγκη;

Η μητέρα και η αδελφή μου. Τώρα, εκεί υπάρχει κάποιος ανταγωνισμός. Αν δεν το σηκώσει η μία, παίρνω την άλλη. Επίμονα, μέχρι να το σηκώσει κάποια.

Ποιος ακούει τις ανησυχίες σου, τους φόβους σου, και με ποιον μοιράζεσαι τον ενθουσιασμό σου;

Ίσως αυτό ακουστεί κάπως περίεργο, αλλά, όταν συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό στη ζωή μου, τα πρώτα λεπτά το ζω μόνη μου. Το πρώτο σοκ το περνάω λίγο σόλο! Δεν θέλω και να φορτίζω τον κόσμο γύρω μου. Όχι ότι αντέχω για πολύ βέβαια. Μετά, εννοείται, ξεκινά ο μαραθώνιος με την αδελφή μου, που εκτελεί χρέη ψυχαναλυτή.

Αναρωτιέμαι αν, μέσα σε όλο αυτό το καθημερινό βάρος της επικαιρότητας, προλαβαίνεις να φροντίσεις τη Στέλλα. Πάμε λίγο στην ευεξία; Πώς αποφορτίζεσαι μετά από μια έντονη ημέρα στη δουλειά;

Το να φροντίζεις τον εαυτό σου είναι κάτι που επιβάλλεται, αν τον αγαπάς. Είναι στάση ζωής για το σήμερα και το αύριο. Παλαιότερα δεν το έκανα, αλλά, τα τελευταία 6-7 χρόνια, έχω βάλει σχεδόν σε καθημερινή βάση την άσκηση στη ζωή μου. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα με αποφορτίζει τόσο. Μου δίνει πολύ μεγάλη ενέργεια, έχει αλλάξει όλο το σώμα μου και έχω φτάσει στο σημείο να μου λείπει η γυμναστική όταν δεν κάνω. Φυσικά, εξίσου σημαντικό είναι το κεφάλαιο «διατροφή». Δίνω μάχη για να την τηρώ και έχω πάψει να τρώω σκουπίδια εδώ και χρόνια. Σε όλα αυτά, ωστόσο, δεν είμαι μόνη μου. Οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου είναι οι οδηγοί μου, οι σταθερές μου στα πάνω μου και τα κάτω μου. Μεταξύ αυτών, ο Κωνσταντίνος Ζήρος, ο διατροφολόγος μου εδώ και δέκα χρόνια, που είναι πια φίλος μου, και ο Γιώργος Κούστας, που είναι ο προπονητής μου και με ανέχεται πολλές φορές. Τους ευχαριστώ δημόσια!

Άλλες μικρές καθημερινές ρουτίνες self care;

Πολλές! Περιποιούμαι πάντα τα άκρα μου κάνοντας  μανικιούρ – πεντικιούρ. Δεν πηγαίνω πουθενά χωρίς περιποιημένα νύχια. Μία φορά το εξάμηνο, επισκέπτομαι το δερματολόγο μου για να κάνω τις θεραπείες μου και να είμαι λαμπερή, όσο μπορώ. Μου αρέσουν επίσης οι κρέμες –προτιμώ αυτές του φαρμακείου– και να φροντίζω τα μαλλιά μου. Ειδικά τις ημέρες που είμαι ψυχολογικά πιεσμένη, πηγαίνω στο κομμωτήριο.

Τι σε ισορροπεί;

Το να είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους και, επειδή δουλεύω πολλές ώρες μέσα στην ημέρα, το να βγω το βράδυ για φαγητό ή ποτό. Το να καθίσω σπίτι μου με ωραία παρέα είναι κάτι που επίσης μου δίνει ισορροπία.

Ποια είναι η μεγαλύτερη παρεξήγηση που έχει ακουστεί για σένα και τι θα ήθελες να ξέρει πραγματικά ο κόσμος;

Δεν ξέρω τι πιστεύει για μένα ο κόσμος γιατί δεν έχω δώσει αφορμές για παρεξηγήσεις. Για παράδειγμα, όταν φεύγω από μια δουλειά για να πάω σε κάποια άλλη, δεν αφήνω πίσω μου κακές σχέσεις. Άλλωστε το αν ένα project μπορεί να συνεχιστεί ή όχι δεν σημαίνει ότι παρεξηγείσαι με τους ανθρώπους. Επαγγελματίες είμαστε. Έχω εξαιρετικές σχέσεις με όλους τους «πρώην» εργοδότες και διευθυντές μου. Όπως και με όλους τους πρώην συντρόφους μου. Με έναν εξ αυτών, μάλιστα, σε αδελφικό επίπεδο ακόμα και σήμερα.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Θα ήθελα να έχω την υγεία μου και να δουλέψω πάνω στο… project οικογένεια, που στα δικά μου μάτια φαντάζει ως το πιο δύσκολο. Δεν αναφέρομαι σε «οικογένειες» που διαφημίζουν τη δήθεν ευτυχία τους στα social ή σε αυτές που προχώρησαν σε γάμο για να ικανοποιήσουν τις κοινωνικές ανασφάλειές τους. Αναφέρομαι στις οικογένειες που οικοδομήθηκαν με αγάπη και σεβασμό. Ακούγεται κάπως ρομαντικό, αλλά αυτές είναι οι δικές μου αξίες, και στις αξίες μου δεν κάνω εκπτώσεις.

Τι άποψη έχεις για τον έρωτα το 2025; Κυκλοφορεί εκεί έξω ακόμη ελεύθερος ή είναι περιορισμένος, εγκλωβισμένος σε social εφαρμογές και καλώδια;

Ο έρωτας έχει μια έννοια, κι αυτή είναι διαχρονική. Είναι τυφλός και παράφορος. Και δεν τον διαχωρίζω ανάλογα με τις εποχές ούτε με τις ηλικίες. Σίγουρα ο κόσμος ερωτεύεται πια και μέσω Instagram. Αλλάζουν οι μορφές επικοινωνίας άλλωστε. Παλιά, για παράδειγμα, σε έπαιρναν στο σταθερό τηλέφωνο ή σου έδιναν ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό τους. Πλέον οι άνθρωποι επικοινωνούν μέσω μιας πλατφόρμας – αυτός είναι και ένας τρόπος να προσεγγίσουν τον άλλο. Δεν το βρίσκω κακό.

Το μεγαλύτερο μάθημα που σε έχει διδάξει η ζωή;

Αφορά ένα ζήτημα υγείας, και συγκεκριμένα ένα οικογενειακό θέμα που περάσαμε τα τελευταία χρόνια. Η υγεία δεν είναι δεδομένη, και γι’ αυτό πρέπει να τη φροντίζουμε, να κάνουμε τις εξετάσεις μας. Αυτό ήταν λοιπόν ένα μάθημα για μένα. Τι έμαθα; Ότι πρέπει κάθε μέρα και κάθε στιγμή που ζούμε να ευγνωμονούμε τον Θεό που είμαστε υγιείς. Η υγεία, κατ’ εμέ, είναι το μεγαλύτερο δώρο.

Αν ανοίγαμε τώρα τη μουσική σου λίστα, ποιο τραγούδι θα ακούγαμε πρώτο;

«Δεν υπάρχουνε λόγια», Χάρις Αλεξίου.

Διάλεξε γρήγορα:

Καφέ ή τσάι;

Καφέ.

Ταινίες και σειρές on-demand στο σπίτι ή έξοδο με φίλους;

Και τα δύο.

Γυμναστήριο ή χαλαρό περπάτημα στη φύση;

Γυμναστήριο.

Μαύρο φόρεμα ή τζιν και T-shirt;

Μαύρο φόρεμα.

Βουνό ή θάλασσα;

Θάλασσα.

Instagram ή βιβλίο;

Instagram.

Φοβίες;

Προσπαθώ να τις καταπολεμώ. Όσο μεγαλώνω, ωστόσο, αποκτώ περισσότερες, κι αυτό με προβληματίζει λίγο. Τώρα, λόγου χάρη, έχω υψοφοβία και ακροφοβία, τις οποίες δεν είχα μικρή.

Δεν διαπραγματεύεσαι ποτέ…

Τις αξίες μου. Το δίκιο μου και την αλήθεια μου. Εκεί μπορώ να γίνω θηρίο.

Αν είχες μια σούπερ δύναμη, ποια θα ήθελες να είναι;

Να βοηθώ τους ανθρώπους που περνούν δύσκολα στα νοσοκομεία. Να τους παίρνω τον πόνο.

Ποιο είναι το προσωπικό σου motto;

Κάνε την κάθε μέρα να μετράει.

Εσύ τι κάνεις για αυτό; Τα καταφέρνεις;

Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, σίγουρα πάντως το παλεύω. Κάνω τα πάντα, από δουλειές στο σπίτι, ψώνια στο σουπερμάρκετ και στη λαϊκή και μαγείρεμα –που δεν είναι και το φόρτε μου– έως εξόδους μέχρι πρωίας. Προσπαθώ να ρουφάω κάθε λεπτό. Όλα χρειάζονται άλλωστε. Κυρίως, όμως, φροντίζω να δείχνω με πράξεις στους ανθρώπους μου πόσο τους αγαπώ, καθώς στο τέλος της ημέρας αυτό είναι που μένει.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΝΙΚΟΛ ΜΠΑΡΤΖΩΚΑ (D-TALES)

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΚΟΥ 

ΜΑΚΙΓΙΑΖ-ΧΤΕΝΙΣΜΑ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΙΧΟΠΑΝΟΥ

VIDEO : ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΟΥΤΣΕΤΗΣ