Βρεθήκαμε σε ένα book café στο κέντρο της Αθήνας ένα απόγευμα Κυριακής για να πιούμε έναν καφέ και να τα πούμε. Εκείνη παρήγγειλε και έναν κορμό σοκολάτας με παγωτό. «Είμαι μισός άνθρωπος αν δεν φάω γλυκό μετά το φαγητό», παραδέχεται. «Νόστιμη» πάσα για να μιλήσουμε για διατροφικά στερεότυπα, κοινωνικές προκαταλήψεις αλλά και για την εγκυμοσύνη, τη μητρότητα και την ουσία της ζωής.

Σε βλέπω να τρως κορμό σοκολάτας με παγωτό…

Το ξέρει όλος ο κόσμος ότι δεν γίνεται να μη φάω γλυκό μετά το μεσημεριανό. Είμαι μισός άνθρωπος! Το βράδυ μπορώ να το απαρνηθώ, δεν το απολαμβάνω, αλλά το μεσημέρι, μετά το φαγητό, μου δίνει εντολή ο οργανισμός μου. Έτσι τον έχω μάθει να δουλεύει μέχρι σήμερα: να μη στερούμαι ποτέ τίποτα. Όσο για τα έξτρα κιλά, αν υπάρξουν, δεν με έχουν απασχολήσει ποτέ. Απεναντίας, μου προκύπτει και μια πιο θηλυκή πλευρά μου, πιο φυσιολογική θα έλεγα.

Δεν είχες ποτέ τέτοια θέματα ή σταμάτησαν να σε απασχολούν μετά τη γέννηση του παιδιού σου;

Μετά τη γέννηση του παιδιού μου, είμαι εντελώς απενοχοποιημένη. Δεν ήμουν όμως, έγινα. Οι περισσότερες γυναίκες της γενιάς μου μεγάλωσαν με ενοχές, ταμπού και κουτάκια, γιατί έτσι είναι δομημένες και η ελληνική κοινωνία και η ελληνική οικογένεια. Εμείς, οι νεότερες μαμάδες, προσπαθούμε να κάνουμε την αλλαγή στα παιδιά μας, κι εύχομαι αυτά να είναι άλλο μοτίβο. Στα social media πολύ συχνά λαμβάνω σχόλια του τύπου «κυρία Κουλουκάκου, είστε παραπάνω σέξι ξαφνικά, και είστε μαμά!» ή «κυρία Κουλουκάκου, αυτήν τη φωτογραφία όπου δείχνετε τα πόδια σας ή λίγο παραπάνω το ντεκολτέ σας δεν την περιμέναμε από σας»… Κι αυτά είναι τα καλά μηνύματα, δεν θα αναφερθώ στα άλλα γιατί δεν μου αρέσει να τα αναπαράγω.

Πρέπει όμως να καταλάβουν όλοι ότι οι μαμάδες δεν προσπαθούμε να αποδείξουμε απολύτως τίποτα και σε κανέναν, πέραν του ότι είμαστε καλά με αυτό που η καθεμία έχει, και δεν κάνουμε δεύτερες σκέψεις, απλώς είμαστε ο εαυτός μας. Θα το εξηγήσω περαιτέρω. Το παιδί φέρνει μια τέτοια ολοκλήρωση στο σύμπαν σου που πλέον δεν σε ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος. Θέλεις απλώς να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου. Οπότε, αν εγώ νιώθω καλά να βγω με σούπερ μίνι, θα βγω! Δεν θα το κάνω ούτε για να προκαλέσω ούτε για να δείξω ότι έχω ακόμη ωραία πόδια. Βλέπω να στοχοποιούνται όλο και περισσότερο γυναίκες που έχουν γίνει μανούλες από μια ηλικία και μετά και ο κόσμος νομίζει ότι προσπαθούν να αποδείξουν κάτι. Δεν προσπαθούμε να αποδείξουμε τίποτα! Είμαστε τόσο καλά με τον εαυτό μας και είναι τόσο διαφορετικές οι προτεραιότητές μας που δεν μας νοιάζει τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μας.

Έχεις αυτοπεποίθηση;

Ναι, αλλά ρίχνω σκληρή δουλειά για να φέρω τα πράγματα εκεί όπου θέλω. Δουλεύω πολύ για το καθετί. Ίσως και αυτό να είναι αυτοπεποίθηση. Είμαι προσηλωμένη όταν αποφασίσω να κάνω κάτι. Πάντα ήμουν έτσι.

Τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό;

Έχουμε επανάληψη του «Απορρίπτεται» του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, στο Θέατρο 104, τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, Σάββατο και Κυριακή. Πρόκειται να είμαι σε ένα ακόμα θεατρικό, το οποίο θα προτιμούσα να ανακοινώσουν οι ιθύνοντες. Επίσης, πλέον προβάλλεται στο Netflix Ηνωμένου Βασιλείου, Αμερικής, Νορβηγίας και Ισραήλ η δεύτερη σεζόν της σειράς «The girl from Oslo», στην οποία συμμετέχω, που μετονομάστηκε «The girl from Athens» – υποθέτω λόγω των γυρισμάτων στην Αθήνα. Έχω κάνει και μια μικρού μήκους ταινία με πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και γυναίκες ηρωίδες, ενώ ετοιμάζω άλλη μία. Λατρεύω τις μικρού μήκους γιατί έχουν ακόμη το ρομαντισμό του επαγγέλματός μας και της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας. Σου δίνουν μεγάλη ελευθερία να ξεδιπλώσεις τα υποκριτικά σου ταλέντα. Όσον αφορά τα υπόλοιπα, θα ανακοινωθούν στην ώρα τους.

Έχεις ελεύθερο χρόνο για σένα αν αφαιρέσουμε και αυτόν που αφιερώνεις στο γιο σου;

Δεν έχω πολύ επειδή θα διαβάσω, θα ψάξω να βρω κάτι, θα ασχοληθώ με ένα νέο project. Δημιουργώ με έναν τρόπο τα πράγματα δουλεύοντας προς την κατεύθυνση στην οποία θέλω να πάω. Πιστεύω πολύ σε αυτό: ότι ελκύουμε εκείνο που επιθυμούμε να μας συμβεί μέσα από τη διαδικασία που οι life coaches ονομάζουν «manifestation». Για παράδειγμα, προτού μου έρθει η πρόταση για τη «Γη της Ελιάς», τα τελευταία δύο χρόνια από τον κορονοϊό και μετά, σκεφτόμουν ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να παίξω σε μια σειρά για τη Μάνη – το έλεγα και δυνατά σε όλους, έφτιαχνα στο μυαλό μου το σενάριο και μια δική μου ιστορία. Τελικά, ενώ ήταν να φύγω για Ιταλία, προέκυψε η πρόταση του Αντρέα Γεωργίου.

Πώς φροντίζεις τον εαυτό σου;

Το πιο σημαντικό για μένα, το οποίο είναι σταθερό εδώ και πάρα πολλά χρόνια, είναι ο ύπνος. Κοιμάμαι νωρίς. Δεν μπορώ να ξενυχτάω. Δεν πίνω αλκοόλ, μόνο κρασί, που συνοδεύεται από καλό φαγητό. Στην προσωπική μου ζωή, δεν βάφομαι, εκτός από λίγη μάσκαρα και κονσίλερ. Επίσης, προτού ξαπλώσω, κάνω πολύ καλό ντεμακιγιάζ, ενώ κοιμάμαι με μάσκες προσώπου. Και στις 5 το πρωί να γυρίσω στο σπίτι και να είμαι κουρασμένη, αυτή είναι η ιεροτελεστία μου. Επιπλέον, το βράδυ προτού κοιμηθώ, κάνω πάντα ένα ζεστό ντους για να χαλαρώσουν οι μύες και, το πρωί που θα ξυπνήσω, ένα παγωμένο. Αν θέλω να δώσω ένα boost στην επιδερμίδα μου, γεμίζω το νιπτήρα με παγωμένο νερό και παγάκια και βουτάω το πρόσωπό μου. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο!

Τη διατροφή σου την προσέχεις;

Προσέχω πολύ τι τρώω. Δεν θα φάω το βράδυ μακαρόνια, θα φάω το μεσημέρι, κι αυτά θα είναι 100 με 150 γραμμάρια. Παλιά η μητέρα μου μπορούσε να ετοιμάσει για μένα και για εκείνη μισό κιλό μακαρόνια και εγώ της έλεγα «ποιος θα τα φάει όλα αυτά;». Φυσικά και δεν τρώγαμε όλη αυτή την ποσότητα και μετά τα έβαζε στο ψυγείο. Εγώ δεν λειτουργώ έτσι. Μαγειρεύω μόνο το φαγητό που θα καταναλωθεί σήμερα. Δεν μου αρέσει ούτε να πετιέται ούτε να μπαίνει στο ψυγείο για την επόμενη μέρα. Επίσης, τρώω με ωράριο. Δηλαδή, το πρωί ψωμί με βούτυρο και μέλι, μετά μία μπανάνα και, μέχρι τις 2 το μεσημέρι, το κυρίως γεύμα, ενώ το γλυκό ακολουθεί. Το αργότερο στις 8, έχω τελειώσει και με το βραδινό, που θα είναι κάτι μαγειρεμένο – όχι σαλάτες με ωμά λαχανικά, τα οποία δεν χωνεύονται εύκολα. Μεγαλώνοντας αλλάζουν και οι συνήθειες. Παλαιότερα, για παράδειγμα, έπινα πολύ γάλα, τώρα δεν το θέλω ούτε καν ως γεύση, όπως δεν θέλω και τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Αντίθετα, απολαμβάνω το ψαράκι και τα χόρτα μου, όπως ο παππούς μου, που έφτασε τα 105.

Στην εγκυμοσύνη πώς ήταν η διατροφή σου;

Επειδή ταλαιπωρήθηκα από φοβερούς εμετούς και αφυδατώσεις, το πρώτο διάστημα το πέρασα δύσκολα. Είχα άρνηση όχι απλώς στο γλυκό, αλλά σε οτιδήποτε μου γλύκιζε. Ποιος, εγώ που πρέπει να τρώω το γλυκό μου καθημερινά! Ακόμα και το νερό το απέρριπτε ο οργανισμός μου. Έπινα μόνο ξινό νερό. Για μήνες, λοιπόν, δεν κατανάλωνα τίποτα που να είχε ακόμα και την παραμικρή ζάχαρη. Ήθελα ξινόμηλα, ανανά και ξινές γρανίτες, αλλά είχα και μια εμμονή: έτρωγα πολλά αβγά, και κυρίως μαζί με ρύζι. Δεν με πείραζαν καθόλου. Κατά τα άλλα, εκείνη την περίοδο, μου μύριζαν όλα – τυριά, κρέατα… Με έσωσαν το αβγό, το μήλο, το αγγούρι και η πράσινη πιπεριά!

Άρα, πόσα κιλά πήρες;

Όχι πολλά. Για να καταλάβεις, κάποια στιγμή ο γιατρός μου είχε φοβηθεί επειδή είχα πάρει μόλις 7-8 κιλά μέχρι σχεδόν τον έβδομο μήνα. Τους τελευταίους δύο μήνες, ξαφνικά πήρα κάποια παραπάνω. Έτσι, όταν γέννησα, έφυγαν τα υγρά και στις δύο εβδομάδες δούλευα κανονικά.

Γυμναστική έκανες;

Ναι, πιλάτες. Τώρα σκοπεύω να επανέλθω. Η γυμνάστριά μου, η Βάνα, μου κάνει κυκλική προπόνηση – πιλάτες, TRX, βάρη… Θα ξαναρχίσω μαζί της, είναι θεά, μόνο να τη δεις! Κάνω ό,τι μου λέει. Καλά, δεν έχω κι άλλη επιλογή… (γέλια)

Επειδή λένε ότι τα παιδιά μας είναι οι δάσκαλοί μας, εσένα τι σου έμαθε το παιδί;

Κατ’ αρχάς, πως ό,τι λες ότι δεν θα κάνεις το λούζεσαι! Μου αρέσει που εκείνος μου δείχνει το δρόμο και με βοηθά να μην έχω στεγανά. Το σωστό και το λάθος μού τα δείχνει ο γιος μου ξεκάθαρα και δεν χρειάζεται να προαποφασίζω για αυτόν. Απολαμβάνω να ανακαλύπτω τον κόσμο πάλι μέσα από τα μάτια του. Γιατί αυτός τώρα τα ανακαλύπτει όλα. Με μαθαίνει να κατεβάζω τις ταχύτητες. Μου περνά το μήνυμα «μαμά, μην τρέχεις». Εγώ πάντα έτρεχα. Σε όλα πήγαινα γρήγορα. Μιλούσα γρήγορα, περπατούσα γρήγορα. Ήθελα να προλάβω. Το παιδί με έμαθε να μειώνω τους ρυθμούς και τους χρόνους μου. Να βάζω προτεραιότητες, να σκέφτομαι ένα πράγμα τη φορά. Και κατάλαβα ότι δεν μπορώ –και ίσως δεν θέλω– να ελέγχω τα πάντα. Όλα πλέον είναι πιο αργά και πιο ουσιαστικά. Έτσι, προλαβαίνω να τα συνειδητοποιώ και να τα ζω καλύτερα. Ζω τις στιγμές αντί να τις φωτογραφίζω με το κινητό μου. Το ηλιοβασίλεμα το βλέπω, το νιώθω, το βιώνω, δεν το τραβάω απλώς βίντεο.

Είσαι ευτυχισμένη;

Πολύ! Όταν μου κάνουν αυτή την ερώτηση, θέλω να βάλω τα κλάματα. Γιατί είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω τόσο ευτυχισμένη. Με μένα. Σίγουρα θέλεις να έχεις ένα σύντροφο, να είσαι ερωτευμένη, να μοιράζεσαι… Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη. Όμως το πιο σημαντικό είναι να είσαι καλά με σένα, και ο άλλος δεν μπορεί να σου δώσει αυτό το αίσθημα πληρότητας. Κι αν το κάνει, θα είναι προσωρινό. Εγώ είμαι ευτυχισμένη με μένα και με τη ζωή που έχω. Ο άνθρωπός μου είναι ένα συν που θα πολλαπλασιάσει την ευτυχία μου, δεν θα τη διαιρέσει. Αν πρέπει να πω ένα πράγμα για μένα ως το μεγαλύτερό μου, ίσως, προτέρημα αλλά και ελάττωμα ταυτόχρονα, είναι ότι αυτό που βιώνω το δείχνω, φαίνεται στο πρόσωπό μου, και το λέω.

Συγχωρείς εύκολα;

Εμένα, ναι – ή, τουλάχιστον, το προσπαθώ. Στις ανθρώπινες σχέσεις, εξαρτάται ποιον και τι. Αν προδώσεις την εμπιστοσύνη που σου έχω δώσει απλόχερα και με αγάπη, συγχωρώ εμένα που μου επέτρεψα να το βιώσω. Εσύ όμως έχεις τελειώσει για μένα. Η συγγνώμη μου είναι μόνο για τα μικρά πράγματα: «συγγνώμη που άργησα», «συγγνώμη που έσπασα το φλιτζάνι». Όταν όμως με απογοητεύουν και μου ραγίζουν την καρδιά, δεν έχει νόημα. Δεν αισθάνομαι την εγωιστική ανάγκη να μου το αναγνωρίσουν. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που παραδέχονται τα λάθη τους και επανορθώνουν επί της ουσίας. Είμαστε πολύ ισχυρά όντα από τη φύση μας, οπότε όλοι επιβιώνουμε. Το θέμα είναι να μη μας δώσει ο Θεός όσα μπορούμε να αντέξουμε.

Σου βγαίνουν φοβίες λόγω του παιδιού;

Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα έτρεχα στην F1 – για τέτοιο ρίσκο μιλάμε. Τώρα φοβάμαι μην πάθω τίποτα και δεν είμαι εκεί για εκείνον. Είναι το κλασικό παράδειγμα με το αεροπλάνο, όπου, σε περίπτωση κινδύνου, βάζεις τη μάσκα εσύ για να είσαι ασφαλής και να μπορέσεις να προστατεύσεις το παιδί σου. Όσοι μεγαλώνουν παιδιά πρέπει να είναι καλά για να είναι τα παιδιά τους καλύτερα. Δεν έχουν την πολυτέλεια να μην είναι καλά ούτε την επιλογή να εγκαταλείπουν την προσπάθεια.

Πώς βιώνεις τη μητρότητα ως single mom;

Τελευταία, διαφωνώ λίγο με τον όρο «single mom». Τον έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ, αλλά πλέον προσεγγίζω διαφορετικά το θέμα. Ξέρω ότι εννοούμε μια μητέρα που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της, όμως στην Ελλάδα τα παιδιά δεν μεγαλώνουν μόνα τους. Υπάρχει ένα ολόκληρο «χωριό» από πίσω: γιαγιά, παππούς, θείος, θεία, φίλοι, ανάλογα με το τι έχει κάθε οικογένεια. Και, φυσικά, υπάρχει και ο μπαμπάς του παιδιού. Μπορεί εγώ να μην είμαι μαζί του πια, αλλά εκείνος υπάρχει. Ένας άλλος λόγος για τον οποίο δεν μου αρέσει αυτός ο όρος είναι γιατί το να μεγαλώνεις παιδιά είναι απίστευτα δύσκολο για όλες τις μητέρες. Επομένως, δεν θέλω να φαίνομαι σαν μια ξεχωριστή περίπτωση, αλλά ούτε και χειριστική προτάσσοντας το παιδί μου για να έχω κάποια οφέλη. Με ενοχλεί πολύ αυτό.

Θα ήθελα η κοινωνία να αγκαλιάζει και να βοηθά όλες τις οικογένειες. Να μπορούν τα παιδιά να μεγαλώνουν με ασφάλεια, οι παροχές για την ανατροφή και την εκπαίδευσή τους να είναι ίδιες για όλους και να μη νοιάζει κανέναν αν εγώ μεγαλώνω μόνη μου το παιδί μου. Γιατί σκέφτομαι μια γυναίκα που επίσης μεγαλώνει το παιδί της, εργάζεται κι εκείνη και ο μπαμπάς του και φεύγει του σκοτωμού από τη δουλειά για να πάει να πάρει το παιδί ή να το αφήσει στη γιαγιά και αναρωτιέμαι: «Τι διαφορά έχει αυτή από μένα ή εγώ από αυτήν;».

Ο χρόνος που περνά πόσο σε επηρεάζει;

Μου αρέσει να μεγαλώνω, και εσωτερικά και εξωτερικά. Το ξέρω, το νιώθω. Δεν έχει να κάνει με την εικόνα μου, έχει να κάνει με όσα και όσους επέλεξα να με περιβάλλουν. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπούν και να το εισπράττεις μεγαλώνοντας. Κι εγώ έχω ένα πολύ ωραίο «χωριό», οικογενειακό και φιλικό.

Επίσης, είμαι σε ένα επάγγελμα που λατρεύω, με ανθρώπους που θαυμάζω, εκτιμώ, σέβομαι και μου αρέσει να συνεργάζομαι μαζί τους και έχω μια δουλειά στην οποία διαρκώς μαθαίνω και η οποία με εξελίσσει ως άνθρωπο. Μεγαλώνω με υγεία, αγάπη, ευλογία, χαρά, έρωτα, γέλια, αλλά και κλάματα, απογοητεύσεις, ανασφάλειες και φοβίες – μέσα στο πρόγραμμα είναι κι αυτά. Στο τέλος της ημέρας, όμως, εγώ τα βλέπω όλα όμορφα και θεωρώ ότι, σε κάθε χρόνο μου γύρω από τον ήλιο, κατακτώ και μια σοφία.

Και πώς σε κάνει να νιώθεις το ότι θα περάσουν τα χρόνια και θα δεις το παιδάκι σου να μεγαλώνει;

Αυτό μου εύχομαι μονάχα: να μεγαλώσω για να μπορέσω να δω και το παιδί μου να μεγαλώνει. Είναι η μεγαλύτερη ευλογία – γιατί έχουμε ποινικοποιήσει το γήρας. Τι πιο όμορφο όμως από ένα σοφό γέροντα ή μια σοφή γερόντισσα που μεγαλώνουν με υγεία! Μου εύχομαι λοιπόν να μεγαλώσω, να γεράσω, να έχω άσπρα μαλλάκια και να δω εγγόνια. Νομίζω ότι αυτό θα είναι το πολυτιμότερο δώρο.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΚΟΣΜΑΣ ΚΟΥΜΙΑΝΟΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΚΟΥ

ΜΑΚΙΓΙΑΖ/ΧΤΕΝΙΣΜΑ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΙΧΟΠΑΝΟΥ

ΒΟΗΘΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ: ΘΩΜΑΣ ΓΚΑΖΕΛΗΣ