«Δύο χρόνια πριν, χάσαμε τον αδελφό μου Μάθιου Πέρι. Αλλά στη μνήμη του είμαστε αποφασισμένοι να βοηθήσουμε τους άλλους» γράφει η Κέιτλιν Μόρισον, αδελφή του αείμνηστου ηθοποιού και επικεφαλής του Matthew Perry House, στο συγκλονιστικό κείμενο που μοιράστηκε με τα media με αφορμή την επέτειο θανάτου του.

Σε αυτό η Μόρισον ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής με έναν εξαρτημένο, αποκαλύπτει τη «μαύρη τρύπα» των πολυτελών κέντρων αποτοξίνωσης και περιγράφει την «μαγική» λύση που οραματίστηκε ο Μάθιου Πέρι για τους ανθρώπους που παλεύουν να βρουν την «αποδοχή» και την «ασφάλεια». Μια λύση που η ίδια και η οικογένεια της θέλουν πλέον να κάνουν πραγματικότητα.

Γράφει η Μόρισον:

«Πριν από δύο χρόνια, χάσαμε τον αδελφό μας, τον ηθοποιό και κωμικό Μάθιου Πέρι, όμως στη μνήμη του είμαστε αποφασισμένοι να βοηθήσουμε άλλους.

Αυτή την εβδομάδα, έδωσα στη δημοσιότητα μια ανοιχτή επιστολή που έγραψα στον αδελφό μου για να δημοσιευθεί την Τρίτη, 28/10, στη δεύτερη επέτειο του θανάτου του. Δεν είμαι σίγουρη γιατί έγραψα αυτήν την επιστολή για να τη διαβάσει όλος ο κόσμος. Ίσως η τάση να εκθέσουμε τα ενδόμυχα συναισθήματά μας δημόσια να είναι ένα οικογενειακό χαρακτηριστικό.

Μου επισήμαναν, ωστόσο, οι αναγνώστες της επιστολής ότι μπορεί να μην συμπεριέλαβα αρκετές πληροφορίες σχετικά με το έργο του οργανισμού μου, του Matthew Perry House, και το πώς η ευρέως δημοσιοποιημένη εμπειρία του αδελφού μου καθόρισε αυτό που κάνουμε. Είχαν δίκιο. Προς υπεράσπισή μου, είχα υποστηρίξει ότι επιτρέπονται κάποιες ασάφειες όταν γράφεις σε έναν νεκρό.

Κατόπιν σκέψεως, αποφάσισα ότι ίσως έπρεπε να είχα πει περισσότερα. Ίσως οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν πώς ο αδελφός μου ενέπνευσε το έργο που κάνω τώρα. Και σίγουρα, δεν πρέπει να αφήσω κανέναν να μπερδευτεί για το τι είναι αυτό το έργο. Η ιστορία του Matthew Perry House ξεκίνησε, υποθέτω, την πρώτη φορά που έμαθα ότι ο αδελφός μου ήταν είχε εθισμό.

Ήμουν μακριά από το σπίτι, στο Μόντρεαλ, για το πρώτο έτος του πανεπιστημίου, όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα σχετικά με τον αδελφό μου, που αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα υγείας και αποφάσιζε να πάει σε κέντρο αποτοξίνωσης. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Το rehab ήταν κάτι σαν διακοπές για το Χόλιγουντ, έτσι δεν είναι; Θεραπεύεις το πρόβλημα σε λίγες εβδομάδες και μετά όλα θα ήταν καλά.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ήξερα πλέον ότι ο εθισμός δεν ‘θεραπεύεται’ με μερικές εβδομάδες σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης. Ήξερα τι πρέπει να γίνει με ακρίβεια στην οικογενειακή ημέρα -μια τυπική συνάντηση που διοργανώνουν οι πολυτελείς δομές θεραπείας, η οποία πραγματοποιείται σε κάποια υπέροχη αίθουσα συσκέψεων με θέα έναν ωκεανό ή ένα βουνό.

Σε αυτή, οι συμμετέχοντες χαλαρώνουν σε επώνυμα έπιπλα ενώ κάποιος ενοχλητικά αισιόδοξος θεραπευτής πείθει με ευκολία τις οικογένειες των ασθενών να πιστέψουν ότι όλα θα είναι καλά, για πάντα. Ήμουν γεμάτη ελπίδα και αισιοδοξία στην πρώτη συνάντηση – γεμάτη κυνισμό και σαρκασμό στην τρίτη. Σταμάτησα να πηγαίνω στην πέμπτη.

Εκτός από τις περιόδους αποτοξίνωσης, ήθελα πάντα να είμαι με τον Μάθιου. Η εγγύτητα με τον μεγαλύτερο αδελφό μου έκανε τη ζωή πιο φωτεινή και καλύτερη. Υπήρχε πάντα γέλιο. Υπήρχε πάντα αγάπη.

Με τον καιρό, μια μικρή φωνή άρχισε να συμμετέχει στις συναντήσεις μας. Ρωτούσε: ‘Είναι πραγματικά εντάξει; Έχει ξαναρχίσει να κάνει χρήση; Μήπως αυτό το αστείο ήταν κάπως ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ αστείο;’

Δεν του είπα για τις σκέψεις και τις φωνές στο κεφάλι μου για αρκετό καιρό. Δεν ήθελα να χαλάσω τον χρόνο που περνούσαμε μαζί. Μέχρι που, μια μέρα, μερικούς μήνες αφότου απέφυγε έναν ακόμη πιο πρόωρο θάνατο, του μίλησα για τη φωνή.

Μου μίλησε και εκείνος. Μισούσε τα ναρκωτικά. Μισούσε όμως και τη ζωή χωρίς αυτά. Ένιωθε εντάξει στο κέντρο αποτοξίνωσης, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει πώς θα καταφέρει να ζήσει ένα χρόνο μετά την αποτοξίνωση. Προσπάθησε να κάνει ένα αστείο για το πόσο λογικό ήταν για τις επιχειρήσεις των κέντρων αποτοξίνωσης το να λειτουργούν ένα ξενοδοχείο/σπα/φυλακή με κόστος 4.000 δολάρια τη βραδιά (περίπου 3.700 ευρώ) και να διασφαλίζουν ότι οι πελάτες δεν θα ξαναέρχονταν ποτέ.

Ήταν ένα αστείο λίγο υπερβολικά εύστοχο για να είναι αστείο. Είπε ότι το πρόβλημά του ήταν ότι ένιωθε καλύτερα σωματικά όταν δεν έκανε χρήση, αλλά απλώς δεν ένιωθε ποτέ ΟΚ χωρίς να χρησιμοποιεί ουσίες.

Ο Μάθιου δεν ήταν εντελώς απελπισμένος. Πίστευε ότι η μαγεία θα συνέβαινε περίπου στον ένα χρόνο χωρίς καθόλου αλκοόλ ή ναρκωτικά, ή οτιδήποτε άλλο -οι επιστήμονες αργότερα μου είπαν ότι είχε σε μεγάλο βαθμό δίκιο: αυτή η ‘μαγεία’ είναι το φυσικό σύστημα ντοπαμίνης του εγκεφάλου που λειτουργεί ξανά, αλλά στην πραγματικότητα χρειάζεται δύο ή τρία χρόνια, αντί για ένα.

Θα ήθελε απλώς να αφήσει για λίγο στην άκρη τα επαγγελματικά του και να μείνει κάπου ασφαλής μέχρι να φτάσει σε αυτό το μαγικό ‘Εντάξει’.

Το Matthew Perry House, ελπίζω, να είναι το μέρος για το οποίο μιλούσε εκείνη την ημέρα. Το πρώτο Matthew Perry House χτίζεται αυτήν τη στιγμή στην Οτάβα. Αλλά αν όλα πάνε όπως τα έχουμε σχεδιάσει, θα υπάρξουν πολλά σε όλη τη χώρα.

Σχεδιασμένο σε στενή συνεννόηση με ανθρώπους που έχουν περάσει ένα ταξίδι όπως αυτό του Μάθιου, αυτό το νέο είδος κέντρου αποκατάστασης έχει σκοπό να βάλει τέλος στους κύκλους της αποτοξίνωσης και της υποτροπής.

Πρόκειται για ένα υποστηρικτικό σπίτι με ολιστική φροντίδα που αγγίζει κάθε μέρος της ζωής. Είναι ένας τόπος όπου οι άνθρωποι που λαμβάνουν υπηρεσίες κατανοούν ο ένας τον άλλον και μπορούν να εμπιστευτούν ότι έχουν δύναμη και συντροφικότητα στο ταξίδι τους.

Οι φιλοξενούμενοι θα έχουν επιτόπια πρόσβαση σε υποστήριξη για την υγεία και την ψυχική υγεία, επαγγελματική κατάρτιση και μαθητείες, θεραπεία τραύματος και οικογενειακή θεραπεία, προγράμματα διατροφικής και σωματικής ευεξίας και πολλούς διαφορετικούς τύπους συναντήσεων υποστήριξης σε ομάδες αποκατάστασης.

Όλα αυτά θα προσφέρονται από παρόχους της κοινότητας που έχουν αποδείξει ότι πληρούν τα υψηλότερα πρότυπα φροντίδας και ότι η ατομική ευεξία όσων εξυπηρετούν είναι η κορυφαία προτεραιότητά τους.

Το πιο σημαντικό είναι ότι η στέγαση και όλες οι υποστηρικτικές υπηρεσίες θα είναι διαθέσιμες χωρίς χρονικό όριο. Κάθε άτομο που περνάει την πόρτα για να ξεκινήσει ένα ταξίδι εκεί θα γνωρίζει ότι έχει ένα ασφαλές μέρος όπου μπορεί να μείνει μέχρι να νιώσει πραγματικά, αληθινά εντάξει.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον Καναδά που ξέρουν πώς ένιωθε ο Μάθιου στον εθισμό του. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αγαπούν εκείνους που υποφέρουν από εθισμό και πολλοί άνθρωποι που ήξεραν πώς ένιωθα εγώ βλέποντας τον αδελφό μου να παλεύει.

Νομίζω πως ο Μάθιου θα ήταν ευτυχισμένος που το μέρος που ευχόταν να υπάρχει, πλέον υπάρχει. Και ξέρω ότι θα του άρεσε το όνομά του να είναι σε αυτό. Πολλές selfies θα βγάζονταν. Θα το βαριόταν αρκετά γρήγορα. Εγώ, πάντως, ακόμα εύχομαι να μπορούσε να το δει».

Μοιραία δόση

Το ημερολόγιο έγραφε 28 Οκτωβρίου 2023, όταν σταμάτησε ο χρόνος για τον Μάθιου Πέρι. Ο αγαπημένος Τσάντλερ από τα Φιλαράκια έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 54 ετών και βύθισε στη θλίψη το Χόλυγουντ και εκατομμύρια θαυμαστές του.

Ο ηθοποιός βρέθηκε νεκρός, με το πρόσωπο προς τα κάτω, στο τζακούζι του σπιτιού του, στο Λος Άντζελες.

Η αιτία θανάτου του προσδιορίστηκε ως «οξεία επίδραση της κεταμίνης», όπως αποκάλυψε η νεκροψία τον περασμένο Δεκέμβριο.

Στις 8:30 το πρωί, ο βοηθός του, Κένεθ Ιγουαμάσα, έκανε στον ηθοποιό την πρώτη ένεση κεταμίνης.

Στις 12:45 μ.μ., τη δεύτερη ενώ ο Πέρι παρακολουθούσε μια ταινία στο σπίτι του και 40 λεπτά μετά ακολούθησε η τρίτη. «Ρίξε μου μια γερή, μεγάλη δόση», είπε ο Πέρι στον Ιγουαμάσα και του ζήτησε να ετοιμάσει το τζακούζι του.

Στη συνέχεια, ο Ιγουαμάσα έφυγε από το σπίτι για να τακτοποιήσει τις δουλειές του. Όταν επέστρεψε, βρήκε τον Πέρι νεκρό, μπρούμυτα μέσα στο τζακούζι.

«Ήταν αναπόφευκτο»

Η μητέρα του Μάθιου Πέρι, Σούζαν Μόρισον, γνωστή δημοσιογράφος, μίλησε πρόσφατα με ειλικρίνεια για τις τελευταίες της στιγμές με τον γιο της ένα χρόνο μετά το θάνατό του.

Σε μια συγκινητική συζήτηση με την Σαβάνα Γκάθρι της εκπομπής Today μαζί με άλλους συγγενείς του Μάθιου Πέρι, η μητέρα του εκλιπόντος ηθοποιού μίλησε για ένα περιστατικό με τον γιο της πριν από τον θάνατό του, πέρυσι μετά από τυχαία υπερβολική δόση ναρκωτικών.

Καθισμένη δίπλα στον σύζυγό της -τον πατριό του Πέρι, Κιθ Μόρισον- η Σούζαν θυμήθηκε μια ειλικρινή συζήτηση, που είχε με τον γιο της αφού «πέρασε μια περίοδο που ήταν αρκετά ζωηρός».

«Ήρθε κοντά μου και μου είπε: “Σ’ αγαπώ τόσο πολύ και είμαι τόσο χαρούμενος που είμαι μαζί σου τώρα”», θυμήθηκε η Σούζαν.

«Ήταν σχεδόν σαν ένα προμήνυμα για κάτι. Δεν το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, αλλά σκέφτηκα: “Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που είχαμε μια τέτοια συζήτηση. Έχουν περάσει χρόνια”», πρόσθεσε.

Και συνέχισε: «Νομίζω ότι υπήρχε κάτι… υπήρχε ένα αναπόφευκτο σε αυτό που επρόκειτο να του συμβεί στη συνέχεια και το ένιωθε πολύ έντονα. Αλλά είπε: “Δε φοβάμαι πια”. Και αυτό με ανησύχησε ακόμα πιο πολύ».