H Ηλιάνα είναι ένα κανονικό κορίτσι. Ένα κορίτσι προσγειωμένο, οικείο, ισορροπημένο και ανήσυχο. Ποτέ δεν έκρυψε ότι είναι η κόρη της Λίλας Καφαντάρη και του Βασίλη Μαυρομάτη, αλλά και ποτέ δεν το αξιοποίησε. Δημιούργησε από την αρχή την εντελώς δική της καριέρα στο θέατρο και στην τηλεόραση. Λιθαράκι λιθαράκι. Αφού πρώτα προσπάθησε να γίνει φυσικός στην Αγγλία. Όμως η ηθοποιία είχε «γράψει» γονιδιακά μέσα της. Ακόμη διαβάζει βιβλία φυσικής, όταν προλαβαίνει βέβαια, γιατί φέτος παίζει σε δύο τηλεοπτικές σειρές και στο θέατρο. Αφορμή για τη συνέντευξη στάθηκε η σειρά του MEGA «Μια νύχτα μόνο» που βλέπουμε Κυριακή με Τρίτη στις 21:00. Αιτία όμως είναι αυτή η ωραία προσωπικότητά της…
Ηλιάνα, πόσο σε επηρέασαν στην απόφασή σου να ασχοληθείς με την υποκριτική οι ηθοποιοί γονείς σου, η μαμά σου, Λίλα Καφαντάρη, και ο πατέρας σου, Βασίλης Μαυρομάτης;
Στην αρχή αρνούμουν να παραδεχτώ ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Γι’ αυτό και οι πρώτες μου σπουδές είναι άλλες. Όμως θα ήταν αστείο εάν ισχυριζόμουν ότι οι γονείς μου δεν επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό. Κατ’ αρχάς μεγάλωσα δίπλα σε δύο ανθρώπους (όπως ήταν ο πατέρας μου και είναι μητέρα μου) βαθιά αντισυμβατικούς, ελεύθερους σε πάρα πολλά πράγματα, ανήσυχους ως καλλιτέχνες. Αυτό που εισέπραττα από εκείνους ήταν ένας καλλιτεχνικός τρόπος ύπαρξης που εμπεριέχει και μια ελευθερία την οποία δεν συναντάς εύκολα σε ένα μικροαστικό σπίτι. Μεγάλωσα ελεύθερα και βέβαια είχα επαφή με τη δουλειά τους. Πολλές φορές πήγαινα στο θέατρο ή στο γύρισμα και τους ζούσα από μέσα…
Ωστόσο κατάφερες να χαράξεις τη δική σου επαγγελματική πορεία εντελώς ξεχωριστά από εκείνους, υπό την έννοια ότι δεν έφτιαξες την καριέρα σου ως η κόρη της Καφαντάρη και του Μαυρομάτη. Πόσο δύσκολο ήταν να το πετύχεις αυτό;
Και οι δυο γονείς μου είχαν ήδη αποσυρθεί επαγγελματικά όταν εγώ ξεκίνησα το θέατρο, οπότε δεν είχα να αναμετρηθώ με δύο εν ενεργεία ηθοποιούς. Αυτό σίγουρα με απελευθέρωσε, με βοήθησε να αναπτυχθώ πιο ελεύθερα. Αισθάνομαι επίσης ότι από πάρα πολύ νωρίς με απασχόλησαν καλλιτεχνικά ζητήματα που ήταν τελείως άσχετα από αυτά που είχαν απασχολήσει τη μητέρα μου και τον πατέρα μου και μπήκα σε ένα δρόμο πολύ προσωπικό, κυρίως θεατρικά, που άρχισε να με διαμορφώνει και να διαμορφώνει τις καλλιτεχνικές ανάγκες μου, την επιθυμία μου να συνεργαστώ με συγκεκριμένους ανθρώπους, να δουλέψω με συγκεκριμένο τρόπο. Δηλαδή, άρχισα να χτίζω ένα προσωπικό όραμα για το πώς θέλω να υπάρξω μέσα σε αυτήν τη δουλειά, μέσα από την τέχνη, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με το οτιδήποτε είχαν κάνει οι δικοί μου.
«Μια νύχτα μόνo» στο ΜEGA. Ως Μιρέλα, ποια είσαι;
Είμαι η αδελφή της Ελένης, που ζω, δουλεύω και σπουδάζω στην Αγγλία. Δεν είναι πάρα πολύ καλή η ζωή μου εκεί. Αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα. Το βασικότερο, που θα το δούμε στην πορεία των επεισοδίων, είναι το θέμα των εξαρτήσεών μου από τις ουσίες και αυτό καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις συμπεριφορές, τις ανάγκες, τις παρορμήσεις, τις σχέσεις μου. Τώρα βέβαια, η Μιρέλα είναι σε μια φάση που προσπαθεί να αποτινάξει όλα αυτά από πάνω της και να κάνει μια καινούρια αρχή στην Ελλάδα. Θα δούμε αν θα τα καταφέρει.
Παράλληλα κάνεις και θέατρο. «Barcelona» στο Πτι Παλαί με τον Μιχάλη Λεβεντογιάννη στο Παγκράτι…
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Είναι ένας χώρος που λειτουργεί ως θέατρο τα τελευταία δύο χρόνια – πριν ήταν σινεμά. Ήθελα πάρα πολύ να δουλέψω εκεί γιατί από τη στιγμή που έγινε θέατρο έχει ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον ρεπερτόριο. Το ερωτικό θρίλερ «Barcelona», της Μπες Γουόλ, που ανεβάζουμε, αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της περασμένης σεζόν στο Λονδίνο και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Αφηγείται την τυχαία συνάντηση ένα βράδυ σε ένα μπαρ της Βαρκελώνης δύο ανθρώπων με τελείως διαφορετικές καταβολές, που φέρνουν τελείως διαφορετικούς κόσμους. Εγώ υποδύομαι την Αμερικανή Ιρέν και ο Μιχάλης τον Ισπανό Μανουέλ, και σε αυτή την παράδοξη συνάντησή τους αλλάζουν οι ζωές και των δύο. Είναι ένα έργο όπου υπάρχει μια έντονη ατμόσφαιρα μυστήριου αλλά παράλληλα και πολύ χιούμορ και ερωτισμός. Υπέροχα γραμμένο, απολαυστικό για τους ηθοποιούς και θα το χαρακτήριζα ως την ανατομία μιας συνάντησης.
Θα πάμε πιο πίσω στα χρόνια γιατί η αλήθεια είναι ότι έζησες κάποιες απώλειες, με πρώτη απ’ όλες την «απώλεια» της σταθερότητας σε μια οικογένεια. Πώς τη βίωσες;
Όταν συνέβη αυτό, δηλαδή όταν χώρισαν οι δικοί μου, ήμουν πέντε χρονών, οπότε δεν είχα πολλά περιθώρια συνείδησης, ανάλυσης και ερμηνείας των γεγονότων. Θυμάμαι ωστόσο αυτό τον κλονισμό του ότι η ζωή από εδώ και πέρα δεν θα έχει καμία σχέση με ό,τι ήξερα μέχρι τότε. Ευτυχώς δεν τους έχασα τους γονείς μου. Ήταν και οι δύο παρόντες, ειδικά τα πρώτα χρόνια, και εκ των υστέρων καταλαβαίνω ότι πιο πολύ σε αυτήν τη διαδικασία με τραυμάτισε η δική τους κακή σχέση μετά το διαζύγιο παρά το ίδιο το διαζύγιο. Δεν χώρισαν καλά, δεν ήταν σε συμφωνία και αυτό δεν είχε να κάνει με μένα αλλά καθαρά με τη δική τους σχέση.
Μεγαλώνοντας, τι σου άφησε αυτό και πώς το αντιμετώπισες;
Μεγαλώνοντας είναι πολλά, χρήσιμα και γόνιμα τα συμπεράσματα που βγαίνουν για μένα. Κατ’ αρχάς, με έμαθε ότι το να χωρίζεις θέλει τέχνη· και αυτή η τέχνη είναι απαραίτητη όταν υπάρχουν παιδιά. Επίσης με έμαθε ότι ο χωρισμός είναι κάτι φυσιολογικό και πολλές φορές αναγκαίο για να μη συντηρείται μια κακή σχέση. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο οι άνθρωποι να χωρίζουν παρά να μένουν σε σχέσεις που δεν είναι καλές. Εγώ είμαι ευγνώμων που οι γονείς μου χώρισαν γιατί ξέρω, γνωρίζοντάς τους πια και τους δύο ως ενήλικας, ότι δεν θα ήταν καθόλου καλά μαζί. Ένα ακόμα μάθημα που πήρα από το χωρισμό τους είναι ότι η ζωή προχωράει και ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται ξανά, αγαπούν ξανά, χωρίς να παύουν να αγαπούν τους ανθρώπους που έχουν ήδη υπάρξει στη ζωή τους. Μεγαλώνοντας λοιπόν σε μια μη συντηρητική πυρηνική οικογένεια, αντιλήφθηκα ότι δεν χρειάζεται να αναπαραγάγω ένα τέτοιο μοντέλο και αυτό κάπως με απελευθέρωσε. Έγινε ξεκάθαρο για μένα ότι δεν είναι απαραίτητο να παντρευτώ έναν άνθρωπο και να μείνω μαζί του για πάντα ούτε, αν θέλω να είμαι για πάντα με έναν άνθρωπο, να τον παντρευτώ ή να κάνω παιδί μαζί του, όπως δεν είναι απαραίτητο, αν κάνω παιδί μαζί του, να μείνω για πάντα με αυτό τον άνθρωπο.
Αυτό λοιπόν που έμαθες το έκανες πράξη;
Το έκανα πράξη. Έχει σημασία το πώς παίρνουμε τα μαθήματα.
Έκανες ψυχοθεραπεία;
Ναι, έκανα ψυχανάλυση πάρα πολλά χρόνια.
Ποιο ήταν το έναυσμα;
Η εφηβεία μου, η οποία ήταν πάρα πολύ δύσκολη, σκληρή και αυτοκαταστροφική. Όμως η μαμά μου είχε τη διαύγεια να με πάει πολύ νωρίς σε ψυχολόγο για να ζητήσω βοήθεια, και αυτό σε μια εποχή όπου οι ψυχολόγοι και οι ψυχαναλυτές ήταν ταμπού. Όχι ότι τώρα δεν είναι… Κατάλαβα από νωρίς ότι η ψυχοθεραπεία είναι μια πάρα πολύ καλή εκπαίδευση για τη ζωή ενός ανθρώπου. Τεράστιο δώρο για όλους, ειδικά στην εποχή όπου ζούμε. Και ξεκίνησα με αυτή την παρότρυνση και με αυτή την αφορμή με δική μου άρνηση στην αρχή και σιγά σιγά, όσο ενηλικιωνόμουν και άρχισα να πατώ στα πόδια μου και να παίρνω την ευθύνη της ζωής μου και του εαυτού μου, αυτό εξελίχθηκε σε μια προσωπική πλέον ανάγκη, σχέση και διαδικασία που τη διατηρώ μέχρι σήμερα πια σαν εκπαίδευση.
Είχες βέβαια και απώλειες πραγματικές στη ζωή σου, όπως αυτή του πατέρα σου…
Όλοι οι άνθρωποι στη ζωή βιώνουμε απώλειες. Η καλή εκδοχή είναι να τις βιώνουμε φυσιολογικά. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που τις βιώνουν παράδοξα και τραγικά. Εγώ την απώλεια τη βίωσα φυσικά και ήμουν τυχερή γιατί σε αυτήν τη διαδρομή του μπαμπά μου προς τη μεγάλη έξοδο είχα χρόνο μαζί του να μιλήσουμε και να λύσουμε τις όποιες διαφορές μας. Φρόντισε και αυτός ευτυχώς να το κάνει και του είμαι ευγνώμων. Ήταν βέβαια ένας πολύ μεγάλος πόνος η απώλειά του που μέχρι σήμερα, παρά τα τόσα χρόνια που έχουν περάσει, τον νιώθω μερικές φορές αφόρητα. Όμως, μου δημιούργησε αισιοδοξία το γεγονός ότι κατάλαβα πως ακόμα και την τελευταία στιγμή με τους ανθρώπους σου μπορείς να επανορθώσεις. Έτσι έγινε με μένα, και αυτό είναι πολύ μεγάλο δώρο στη ζωή ενός ανθρώπου να του συμβεί, να μη μένουν πράγματα ανείπωτα, άρρητα. Να υπάρχει ειλικρίνεια και το θάρρος της συγγνώμης όταν χρειάζεται. Επίσης μεγάλο δώρο ήταν το χιούμορ του μπαμπά μου μέχρι το τέλος. Γεγονός που με «ξεφόβησε» και μένα απέναντι σε αυτό το άγνωστο που όλοι θα αντιμετωπίσουμε. Αυτό το χιούμορ πήγαζε από μια βαθιά πληρότητα, χωρίς απωθημένα. Έζησε όπως ήθελε και αυτό τον έκανε να μπορεί να φύγει ελεύθερος.
Από τη Λίλα Καφαντάρη, τι έχεις πάρει, πέρα από την εξωτερική εμφάνιση;
Εμφανισιακά νομίζω ότι μοιάζω και στους δύο. Από το χαρακτήρα της μαμάς μου αναρωτιέμαι τι δεν έχω πάρει. Γιατί με μεγάλωσε μόνη της η μανούλα μου, οπότε εκείνη με διαμόρφωσε. Και όσο περνούν και τα χρόνια, συνειδητοποιώ σε πόσα πράγματα της μοιάζω και χωρίς να το θέλω, δηλαδή. Πολλές φορές εκνευρίζομαι κιόλας. (γέλια) Νομίζω ότι το βασικότερο που κρατάω –και συνειδητά προσπαθώ να κρατήσω– είναι το αξιακό της σύστημα. Το πόσο σημαντικό ήταν πάντα, για εκείνη προσωπικά αλλά και στον τρόπο που με μεγάλωσε, να είμαι ένας δίκαιος άνθρωπος, να είμαι χρήσιμη για την κοινωνία μέσα στην οποία ζω και υπάρχω, να είμαι χρήσιμη και θετική για τους γύρω μου, να υπερασπίζομαι τον αδύναμο, τον καταπιεσμένο, αυτόν που έχει ανάγκη υπεράσπισης, να μη φοβάμαι επίσης να υπερασπιστώ τον εαυτό μου όταν χρειάζεται, να μη δέχομαι και προσωπικά την αδικία όταν την υφίσταμαι.
Κεφάλαιο «Ελεύθερος Χρόνος». Τι επιλέγεις να κάνεις για τον εαυτό σου και την ψυχοσωματική σου υγεία;
Φροντίζω να κάνω γυμναστική. Ακόμα και όταν δεν έχω ελεύθερο χρόνο, δημιουργώ για να μπορώ να κάνω γυμναστική στο σπίτι, σε ένα πρόγραμμα που βγάζω εγώ για τον εαυτό μου μετά την εμπειρία μου στη γιόγκα, στο πιλάτες και στα γυμναστήρια. Όταν προλαβαίνω, κάνω και pole dance, που είναι μια υπέροχη άσκηση και πάρα πολύ δύσκολη γιατί γυμνάζεσαι με τη δύναμη του σώματός σου. Είναι αρκετά κοντά στην καλλισθενική γυμναστική. Προσπαθώ να το τηρώ και να έχω μια πειθαρχία στο πρόγραμμα της γυμναστικής γιατί με βοηθά να αντεπεξέρχομαι στην επαγγελματική μου καθημερινότητα, τόσο στα γυρίσματα όσο και στο θέατρο. Στην παράσταση που ανεβάζουμε είμαστε συνέχεια πάνω στη σκηνή και πρέπει να είμαστε ενεργοποιημένοι 100% κάθε στιγμή για να βγει όπως πρέπει. Πέρα από τη γυμναστική, προσπαθώ να διαβάζω όσο μπορώ, να ασκώ το μυαλό μου και να το απομακρύνω από τις οθόνες. Να συγκεντρώνομαι σε ένα κείμενο τυπωμένο, σε ένα βιβλίο, που βοηθάει πολύ τον εγκέφαλο να ηρεμεί. Λειτουργεί ως πνευματική αποτοξίνωση. Σε αυτήν τη φάση της ζωής μου, με τους ρυθμούς της καθημερινότητάς μου, δεν μου είναι πάρα πολύ εύκολο να συγκεντρωθώ στο οτιδήποτε όταν δουλεύω, αλλά προσπαθώ να το κάνω και για λόγους πνευματικής διαύγειας και άσκησης. Συνήθως διαβάζω καινούρια θεατρικά έργα, κλασικά κείμενα που θέλω να τα ξαναδιαβάσω ή να τα οραματιστώ για κάτι που μπορεί να θέλω να κάνω ή βιβλία που έχουν σχέση με την υποκριτική και τη διδασκαλία – γιατί αυτή είναι η άλλη μου δραστηριότητα: το εργαστήρι υποκριτικής στα Ιλίσια.
Μίλησέ μου λίγο για αυτό.
Διδάσκω ένα ομαδικό μάθημα αυτοσχεδιασμού εδώ και αρκετά χρόνια πια και προετοιμάζω παιδιά για δραματικές σχολές, κάνω coaching σε ηθοποιούς που δουλεύουν πάνω σε ένα ρόλο για μια ταινία ή ένα θεατρικό έργο και νομίζω ότι είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου.
Η καλή διατροφή τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
Τρώω καλά, αλλά μέχρι τις 8 το βράδυ. Μετά σταματάω. Η ποσότητα του φαγητού έχει να κάνει και με το πόση δραστηριότητα έχω μέσα στη μέρα. Αν έχω πολλά πράγματα να κάνω που απαιτούν πολλή ενέργεια, τρώω καλά. Αυτό που με έχει «σώσει» από το junk food είναι μια ευαισθησία που έχω στο στομάχι, κάτι που από μόνο του με περιορίζει. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, να φάω γαριδάκια ή πάρα πολλούς ξηρούς καρπούς και να πιω αλκοόλ γιατί ξέρω ότι το στομάχι μου θα με εκδικηθεί. Επίσης, ανά διαστήματα κόβω τα γαλακτοκομικά παρόλο που λατρεύω το τυρί.
Έχεις κάποια ένοχη απόλαυση;
Μου αρέσουν πάρα πολύ τα κουλουράκια, τα μπισκότα, τα cookies. Βλέπω soft cookie και η ψυχή μου αγαλλιάζει. (γέλια)
Κάνοντας έναν απολογισμό της χρονιάς, το 2025 σου φέρθηκε καλά;
Μπορώ να πω, ναι! Ήταν μια καλή χρονιά το 2025. Με δώρα καλλιτεχνικά και επαγγελματικά. Με πολλή αγάπη, με τους ανθρώπους μου, με τρυφερότητα, χωρίς προβλήματα υγείας.
Αν έκανες ένα manifestation για τη νέα χρονιά, τι θα ήθελες να σου συμβεί;
Κατ’ αρχάς, θα ήθελα υγεία, σωματική και πνευματική, για μένα αλλά και για τα πλάσματα που αγαπώ – γιατί μέσα σε αυτά τα πλάσματα πέρα από τους ανθρώπους μου είναι και τα σκυλιά μου. Θα ήθελα καλλιτεχνικά δώρα σαν αυτά που έφερε το ’25 και ακόμα καλύτερα και θα ήθελα και προσωπική εξέλιξη για να πάω ένα βήμα παρακάτω.
Τον έρωτα δεν τον έχεις στο μυαλό σου;
Τον έρωτα τον ζω.
Και σε πέντε Πρωτοχρονιές από τώρα τι θα ήθελες;
Σε προσωπικό επίπεδο, θα ήθελα να μπορώ να έχω λίγο περισσότερο ποιοτικό χρόνο με τους ανθρώπους μου, να μην κυριαρχεί τόσο πολύ η δουλειά και αυτός ο καθημερινός αγώνας βιοπορισμού. Σε συλλογικό, θα ήθελα να μπορώ να οραματιστώ μια καλύτερη κοινωνία για όλους μας.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΝΙΚΟΛ ΜΠΑΡΤΖΩΚΑ (D-TALES)
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΚΟΥ
ΜΑΚΙΓΙΑΖ/ΧΤΕΝΙΣΜΑ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΙΧΟΠΑΝΟΥ
