Το να μας βλέπουν και να μας ακούν είναι ανθρώπινη ανάγκη. Όμως υπάρχει ένα συγκεκριμένο είδος αναζήτησης προσοχής που κάνει τους πάντες να νιώθουν άβολα, πολλές φορές ακόμα και το ίδιο το άτομο που την αναζητά. Όλοι λαχταρούμε σύνδεση στις σχέσεις μας, αλλά μερικές φορές η απεγνωσμένη αναζήτησή της αποκαλύπτει περισσότερα απ’ όσα θέλαμε. Αυτές οι συμπεριφορές συχνά πηγάζουν από αληθινή μοναξιά ή ανασφάλεια και αν τις αναγνωρίσουμε, σε εμάς και στους άλλους, ίσως είναι το πρώτο βήμα για να στραφούμε σε πιο αυθεντικές σχέσεις.

Παρακάτω οι 10 πιο cringe τύποι που αναζητούν προσοχή, λίγο πιο «επίμονα» και χειριστικά:

1. Ο βασιλιας του humble-brag

«Είμαι τόσο κουρασμένος από όλες αυτές τις ομιλίες που με καλούν, δεν προλαβαίνω καν να κάνω το πρωινό μου τρέξιμο». Αυτό είναι μία ένδειξη συμπεριφοράς, βασισμένης στο humble-brag. Το humble-brag είναι το πιο κοινωνικά αποδεκτό «κοστούμι» της ανάγκης για προσοχή. Προσποιείται το παράπονο, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια «φωτεινή πινακίδα» που δείχνει τα επιτεύγματα κάποιου.

Οι έρευνες δείχνουν ότι όσοι το χρησιμοποιούν νομίζουν πως τους κάνει πιο συμπαθείς από το να περηφανευτούν για τις επιτυχίες τους. Λάθος. Οι περισσότεροι το καταλαβαίνουν, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που το κάνουν να φαίνονται ανασφαλείς και χειριστικοί. Οι πραγματικά σίγουροι για τον εαυτό τους μιλούν για τα επιτεύγματά τους μόνο όταν είναι σχετικό σαν θέμα συζήτησης, χωρίς θεατρινισμούς και υπερβολές.

2. Ο «λέω τον πόνο μου» σε αγνώστους

Μέσα σε πέντε λεπτά γνωριμίας, μπορεί να μας πούνε τη χειρότερη παιδική τους ανάμνηση. Αυτό δεν είναι ευαλωτότητα, είναι έλλειψη ορίων. Τα όρια στις σχέσεις υπάρχουν για κάποιο λόγο. Η αληθινή οικειότητα χτίζεται σταδιακά, με αμοιβαία εμπιστοσύνη και ανταπόδοση.

Το άμεσο άνοιγμα των βαθύτερων μυστικών του καθενός δεν δημιουργεί σύνδεση, απαιτεί συναισθηματική εργασία από ανθρώπους που δεν το διάλεξαν. Το αποτέλεσμα; Απωθεί τους άλλους, δημιουργώντας περισσότερη απομόνωση

3. Ο τύπος των άκρων

Η ζωή τους είναι πάντα είτε υπέροχη είτε τραγική, ποτέ κάτι ενδιάμεσο. Στέλνουν μηνύματα τα μεσάνυχτα για «επείγοντα» ζητήματα, που λύνονται το πρωί. Κάθε εργασιακή διαφωνία γίνεται μεγάλο ζήτημα, κάθε ραντεβού είτε ο έρωτας της ζωής τους, είτε μεγάλη καταστροφή. Αυτό το εξαντλητικό μοτίβο τούς κρατάει στο κέντρο κάθε συζήτησης.

Έρευνά, δημοσιευμένη στο επιστημονικό περιοδικό Frontiers in Psychology, δείχνει ότι όσοι αναζητούν προσοχή, βιώνουν τα συναισθήματα πιο έντονα. Όμως η συνεχής μετάδοση κάθε συναισθήματος σαν «έκτακτη είδηση» μετατρέπει τους φίλους σε απρόθυμο κοινό, όχι σε πραγματικό σύστημα στήριξης.

4. Εκείνος που ανεβάζει τα πάντα στα social media

Ανεβάζουν selfies με κάθε στιγμή της ζωής τους. Η συνεχής καταγραφή ίσως είναι ενδεικτική του ότι η ζωή μετρά, μόνο όταν τη βλέπουν οι άλλοι. Έρευνα, που έχει δημοσιευτεί στο επιστημονικό περιοδικό Journal Of Communication, συνδέει την υπερβολική ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυξημένο άγχος.

5. Ο «να σου πω εγώ τι πέρασα»

Λέμε κάτι για την προαγωγή μας, αμέσως ξεκινάει η δική του ιστορία καριέρας. Μοιραζόμαστε μια απώλεια, εκείνοι έχουν ζήσει κάτι χειρότερο. Κάθε συζήτηση μετατρέπεται σε εκτροπή προς τη δική τους εμπειρία. Αυτό δεν είναι απλώς κακή ακρόαση, είναι μετατροπή της επικοινωνίας σε ανταγωνισμό.

Σχετική έρευνα δείχνει ότι ο «συνομιλιακός ναρκισσισμός» καταστρέφει τις σχέσεις με τον χρόνο. Οι άνθρωποι σταματούν να μοιράζονται, γνωρίζοντας ότι οι ιστορίες τους θα γίνουν εφαλτήριο για μονόλογο.

6. Ο «ψεύτης βοσκός»

Παίρνουν τηλέφωνο στις ώρες εργασίας με «επείγοντα» που μπορούν να περιμένουν. Μεγεθύνουν μικροπροβλήματα. Μια καθυστέρηση απάντησης στο μήνυμα γίνεται απόδειξη εγκατάλειψης ή μια αλλαγή στο πρόγραμμα, προδοσία.

Αυτή η κατασκευασμένη αίσθηση επείγοντος αναγκάζει τους άλλους να αποδεικνύουν συνεχώς το ενδιαφέρον τους. Αυτή η συμπεριφορά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας συναισθηματικός χειρισμός που πλασάρεται σαν ανάγκη και εξαντλεί τους πάντες, χωρίς ποτέ να καλύπτει το αληθινό κενό.

Και βέβαια, αν κάποτε συμβεί κάτι όντως σοβαρό ή επείγον, το πιθανότερο είναι πως δεν θα τους πιστέψουν εύκολα.

7. Το αιώνιο «θύμα» σε όλες τις σχέσεις του

Τίποτα δεν είναι ποτέ δικό του λάθος. Κάθε απόλυση, κάθε χωρισμός, κάθε εμπόδιο είναι αποτέλεσμα «συνωμοσίας του σύμπαντος». Είναι άνθρωποι που μαζεύουν αδικίες σαν τρόπαια, οι οποίες είναι αποδείξεις της «οδύνης» τους.

Έρευνες για τη «νοοτροπία θύματος» δείχνουν ότι συχνά παρουσιάζεται σε άτομα, που μόνο όταν ήταν πληγωμένα ως παιδιά, λάμβαναν φροντίδα. Στις ενήλικες σχέσεις όμως, αυτή η στάση συχνά έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Απωθεί την υποστήριξη που τόσο αναζητούν.

8. Αυτός που «ψαρεύει» κομπλιμέντα

«Φαίνομαι χάλια σήμερα», «Δεν είμαι πολύ έξυπνος», «Κανείς δεν με συμπαθεί πραγματικά». Αυτές οι φράσεις δεν είναι ειλικρινείς εξομολογήσεις, είναι τρόποι να πάρει κάποιος διαβεβαίωση. Αυτά τα άτομα αναγκάζουν τους άλλους να γίνουν οι μόνιμοι επιβεβαιωτές τους.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Η εξωτερική επιβεβαίωση δεν «χτίζει» εσωτερική αξία. Κάθε κομπλιμέντο είναι μια προσωρινή «ένεση» αυτοπεποίθησης που γρήγορα ξεθωριάζει, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο που κουράζει και τις δύο πλευρές.

9. Ο «δεν έχω όρια» στις σχέσεις του με τους άλλους

Στέκονται πολύ κοντά, μοιράζονται υπερβολικά, αγγίζουν χωρίς άδεια, αγνοούν τα σημάδια ότι οι άλλοι νιώθουν άβολα. Μπερδεύουν την ένταση με οικειότητα, κατακλύζοντας τους ανθρώπους με εξαναγκαστική εγγύτητα. Όμως, ο σεβασμός στα όρια δημιουργεί περισσότερη αληθινή σύνδεση από την πίεση.

Οι άνθρωποι αυτοί που φαίνεται να μη σέβονται τα όρια, έχουν συνήθως τόσο βαθύ φόβο εγκατάλειψης που «σφίγγει» πιο δυνατά όσο περισσότερο οι άλλοι απομακρύνονται, δημιουργώντας έτσι την αυτοεκπληρούμενη προφητεία της απόρριψης.

10. Ο συναισθηματικός «βρικόλακας» κλέβει όλη την ενέργεια από τις σχέσεις του

Κάθε αλληλεπίδραση αφήνει τους άλλους εξαντλημένους. Αυτά τα άτομα θέλουν να μονοπωλούν την ενέργεια, ζητούν στήριξη χωρίς να ανταποδίδουν. Οι φίλοι γίνονται θεραπευτές, οι σύντροφοι γονείς. Συγχέουν την ένταση με το βάθος, το δράμα με τη σύνδεση.

Το αποτέλεσμα είναι σχέσεις εξουθενωμένες και μοναξιά. Δεν καταλαβαίνουν γιατί οι άλλοι φεύγουν, ενώ «μοιράστηκαν τόσα» μαζί τους.