Το ερώτημα «πώς θα βγω στην παραλία;» φαίνεται πιο διαχειρίσιμο σήμερα καθώς οι περισσότεροι έχουμε καταλάβει ότι, παρόλο που η εικόνα μας συνεχίζει να έχει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, είναι πιο χρήσιμο να αποδεχόμαστε τις ατέλειές μας.
Όταν κατανοήσουμε ότι οι παραλίες δεν είναι μόνο για αυτούς ή αυτές που έχουν τα «τέλεια» κορμιά, αλλά και ότι αυτό το αψεγάδιαστο σώμα που θα θέλαμε να έχουμε βρίσκεται κυρίως στη φαντασία μας, θα ηρεμήσουμε.
Παρότι η εικόνα του σώματος και η έκθεσή του εξακολουθούν να βρίσκονται στο πίσω μέρος του κεφαλιού αρκετών ανθρώπων, δεν θα πρέπει να γίνονται πηγή άγχους, ιδιαίτερα στην εποχή της ψηφιακής εικόνας και των φίλτρων.
Αρκετά έχουμε να μας ανησυχούν, οπότε προς τι μία επιπλέον έγνοια για μια ιδανική σιλουέτα, που σίγουρα δεν μπορεί να επιτευχθεί ένα μήνα πριν από το καλοκαίρι;
Τα θολά όρια μεταξύ αντικειμενικού και υποκειμενικού
Ακόμα και όσοι/όσες έχουν ένα αντικειμενικά αγαλμάτινο κορμί κουβαλούν ανασφάλειες. Πολλοί άνθρωποι που αισθάνονται –όπως λένε– πολύ καλά με το σώμα τους είναι έως ένα βαθμό ενδεδυμένοι με την αίσθηση του ανικανοποίητου.
Οι περισσότεροι όλο και κάτι θα βρουν που θα ήθελαν να διορθώσουν. Επομένως, μιας και η ανασφάλεια δεν τελειώνει ποτέ, μήπως δεν έχει κανένα νόημα να πέφτουμε στην παγίδα της;
Ειδικά στην παγίδα που αφορά την εικόνα του σώματος, το οποίο αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και διαφορετικά όταν μπαίνουμε στο ρόλο του παρατηρητή.
Υπάρχει ο κίνδυνος αυτό που εμείς θεωρούμε μειονέκτημα ο απέναντί μας να το βλέπει ως πλεονέκτημα. Το αντικειμενικό γίνεται εύκολα υποκειμενικό και αντίστροφα. Μήπως τελικά όλο αυτό είναι μια προσδοκία που, όταν βγούμε στην παραλία, καταρρέει;
Μήπως είναι περισσότερο στο μυαλό μας παρά μια σκληρή πραγματικότητα που μας καταδυναστεύει; Δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι που φτάνουν στο ακραίο σημείο να στερούνται τη χαρά της θάλασσας και των διακοπών γιατί φοβούνται να εμφανιστούν στην παραλία.
Και κάποιοι που, αντί να χαλαρώσουν και να απολαύσουν το μπάνιο τους, κοιτάζουν γύρω τους και συγκρίνονται όχι με τον καλύτερο δυνατό εαυτό τους, αλλά με τους άλλους. Όμως πόσοι έχουμε αναρωτηθεί παρατηρώντας ένα άψογο σώμα αν ο μεταφορέας του είναι πιο ευτυχισμένος από μας;
Συγκρινόμαστε με αυτό που βλέπουμε και όχι με αυτό που δεν βλέπουμε. Αν αυτό που βλέπουμε μας ωθεί να ζήσουμε πιο υγιεινά και λειτουργεί ως πρότυπο ευζωίας, έχει καλώς. Όμως, αν μείνουμε στο φαίνεσθαι, παύουμε να είμαστε ελεύθεροι καθώς γινόμαστε δέσμιοι μιας ατέρμονης σύγκρουσης, αυτής του ποιος είμαι με το πώς φαίνομαι.
Μιχάλης Κεφαλογιάννης, ιατρικός συντάκτης, παρουσιαστής της εκπομπής «Όλα για τη ζωή μας Vita», MEGA
