Έχετε δει πώς οι πάπιες «γλιστρούν» με χάρη στην επιφάνεια της λίμνης; Από ψηλά, φαίνεται σα να ταξιδεύουν αβίαστα στο νερό, μια εικόνα που προκαλεί γαλήνη και χαρά. Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια, κρύβεται μια διαφορετική πραγματικότητα που τα μάτια μας δεν μπορούν να δουν. Τα πόδια της πάπιας δουλεύουν ακατάπαυστα έτσι ώστε να μπορεί να επιπλέει.
Αυτή η αντίθεση της φαινομενικής ευκολίας και της κρυφής προσπάθειας αποτελεί τη βάση ενός ψυχολογικού φαινομένου που είναι γνωστό ως «το σύνδρομο της πάπιας». Όμοια με την… κρυφή σκληρή προσπάθεια της πάπιας, υπάρχει διαφορά μεταξύ του «φαίνεσθαι» και του «είναι» στους ανθρώπους, ιδιαίτερα σε άτομα με υψηλές επιδόσεις. Αυτή η ασυμφωνία, σύμφωνα με έρευνες, μπορεί να έχει βαθιές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία και την ευεξία.
Τι είναι το «The Duck Syndrome»
Το «σύνδρομο της πάπιας» περιγράφει την τάση των ανθρώπων να κρύβουν τις εσωτερικές τους μάχες και τους στρεσογόνους παράγοντες πίσω από μια επένδυση επιτυχίας, ψυχραιμίας και ευτυχίας. Ο όρος ξεκίνησε από το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και χρησιμοποιείται ευρέως στους ακαδημαϊκούς κύκλους για να απεικονίσει τις πιέσεις και τις προσδοκίες που υπάρχουν στη σύγχρονη κοινωνία.
Ακριβώς όπως οι χαριτωμένες κινήσεις της πάπιας διαψεύδουν την έντονη προσπάθεια που απαιτείται για να προχωρά μπροστά, έτσι και όσοι επηρεάζονται από το σύνδρομο, προσπαθούν να παρουσιάσουν μια εικόνα χαράς ενώ παλεύουν με το άγχος.
Τι μπορεί να προκαλέσει το σύνδρομο
Η ζωή σήμερα απαιτεί συνεχή ανταπόκριση σε ποικίλες ευθύνες που αφορούν την εκπαίδευση, την εργασία, την οικογένεια, ακόμα και τις δραστηριότητες αναψυχής.
Σύμφωνα με έρευνες, ο τρόπος με τον οποίο κατανέμουμε το χρόνο και την ενέργειά μας σε όλους αυτούς τους τομείς μας επηρεάζουν ψυχικά αλλά και σωματικά.
Οι επιστήμονες υπογραμμίζουν ότι αν συγκαλύπτουμε τους αγώνες μας και αφήνουμε τη σκληρή δουλειά για να τα καταφέρουμε να περνά απαρατήρητη, προκύπτει μια ανισορροπία μεταξύ της προσπάθειας και του χρόνου όπως και των πόρων που επενδύουμε σε αυτήν και των ανταμοιβών που αποκομίζουμε.
Όπως οι ηθοποιοί σε μια σκηνή, προσπαθούμε να ερμηνεύουμε τους ρόλους μας όσο πιο καλά γίνεται, κρύβοντας ό,τι συμβαίνει στα παρασκήνια. Όταν υποτιμούμε όμως τις προκλήσεις της επιτυχίας, βρισκόμαστε αδύναμοι μπροστά σε ένα πλήθος εργασιών και ανεκπλήρωτων προσδοκιών.
Αβίαστη επιτυχία και μόνιμη χαρά- Γίνεται;
Έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Emotion, υπογράμμισε την τάση μας να κρύβουμε ακόμα και ορατά σημάδια του αγώνα μας. Συχνά, νιώθουμε πίεση να δείξουμε μια εικόνα ικανότητας και δύναμης, η οποία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά συνάδει με μια ευρύτερη κοινωνική νόρμα που στιγματίζει την ευαλωτότητα ως κάτι κακό.
Σαν αποτέλεσμα, εν αγνοία μας κατακερματίζουμε το άγχος και την ταλαιπωρία μας, γεγονός που όχι μόνο προσθέτει βάρος στα βάρη μας αλλά μπορεί και να μας απομονώσει.
Κατά την επιστήμη, αυτή η τάση να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις μας μόνοι μας, μειώνει την ικανότητά μας να ανταπεξέλθουμε σε αυτές αποτελεσματικά και η μη αναγνώριση των τρωτών μας σημείων, διαιωνίζει έναν μοναχικό κύκλο κρυφών αγώνων που μας στερεί την ευκαιρία να συνδεθούμε αυθεντικά με τους γύρω μας.
Η ψευδαίσθηση της αβίαστης επιτυχίας και της μόνιμης χαράς, κρύβει τελικά μια βαθύτερη αλήθεια: ότι τα επιτεύγματα απαιτούν να αγκαλιάσουμε την προσπάθεια και τον κόπο. Η αναζήτηση βοήθειας δεν πρέπει να θεωρείται ένδειξη αδυναμίας. Είναι ένα θαρραλέο βήμα προς τα εμπρός και αξίζει να λειτουργούμε επικοινωνώντας όσα νιώθουμε, βγάζοντας τη μάσκα που μας καταπιέζει και μας κλειδώνει σε έναν εσωτερικό λαβύρινθο από τον οποίο αδυνατούμε να βγούμε.
