Η έρευνα δείχνει ότι τα κατοικίδια — από χελώνες μέχρι γάτες — μπορούν να μας προσφέρουν συντροφικότητα, καλύτερη σωματική υγεία και ένα αίσθημα σκοπού, συμβάλλοντας στην ευτυχία μας. Ιδιαίτερα οι σκύλοι έχει αποδειχθεί ότι μπορούν να μειώσουν άγχος, κατάθλιψη και συναισθηματικές εντάσεις. Κι αν η κατοχή ενός κατοικιδίου δεν βελτίωνε μόνο την υγεία μας, αλλά και τη σχέση μας;

Πολλά ζευγάρια τυγχάνει να διαφωνούν έντονα για πολλά θέματα στην καθημερινότητά τους, ωστόσο σχεδόν πάντα συμφωνούν όταν μιλούν για τον σκύλο, τη γάτα ή το παπαγαλάκι τους: το κατοικίδιό τους είναι αξιολάτρευτο και το αγαπούν και οι δυο.

Το ενδιαφέρον είναι ότι αγαπάμε τα κατοικίδιά μας με τέτοιο τρόπο, ώστε να ελαχιστοποιούμε ή ακόμη και να αρνούμαστε την πραγματικότητα: ότι έχουν απαιτήσεις, τις οποίες πολύ πρόθυμα, αποδεχόμαστε.

Μαζί στα καλά και στα δύσκολα…

Στην επαφή με το κατοικίδιά μας:

  • Όπως κι αν αισθανόμαστε, πάντα τα αγκαλιάζουμε μπαίνοντας στο σπίτι.
  • Υπάρχει έλλειψη προσδοκιών, για παράδειγμα, δεν περιμένουμε ότι το κατοικίδιό μας θα θυμώσει αν αργήσουμε να επιστρέψουμε και ως αποτέλεσμα, δεν επιστρέφουμε με άμυνες ή θυμό.
  • Δεν κρατάμε κακία. Όταν γυρνάμε και βλέπουμε πως η γάτα μας έχει… ξαναδιακοσμήσει το δωμάτιο ή ο σκύλος μας έχει φάει ένα παπούτσι, ναι μεν θα αντιδράσουμε αλλά σύντομα θα καταλήξουμε πάλι σε αγκαλιές.

Γιατί αγαπάμε τόσο τα κατοικίδιά μας;

Μας προσφέρουν άνευ όρων αγάπη, δεν μας κρίνουν, αποτελούν μια σταθερή πηγή παρηγοριάς και όλα αυτά είναι αμφίδρομα…

Τι μπορούμε να μάθουμε από τη σχέση μας με το κατοικίδιό μας

Τα παραπάνω μαθήματα αγάπης ίσως τα ξεχνάμε στις ανθρώπινες σχέσεις.

Κι αν πάντα μπαίνοντας στο σπίτι, αγκαλιάζαμε τον άνθρωπό μας; Αν δεν κρατούσαμε τόσο θυμό για μικρά λάθη; Αν δείχναμε στον/ στην σύντροφό μας περισσότερη κατανόηση, ασφάλεια και αποδοχή;

Ίσως ο λόγος που τα κατοικίδιά μας μάς δείχνουν τόση αγάπη, εμπιστοσύνη και αφοσίωση είναι ότι δεν φοβούνται πως θα τα απορρίψουμε. Ζουν χωρίς το βάρος του «κάτι δεν πάει καλά» ή «δεν είμαι αρκετός/ή» ή «δεν με αγαπά όπως πριν».

Ίσως αυτό που κάνει τη σχέση μας τόσο ξεχωριστή είναι ότι δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση. Δεν μετράμε «ποιος έδωσε τι», δεν κρατάμε λογαριασμούς, δεν περιμένουμε ανταλλάγματα. Αγκαλιάζουμε το ζωάκι μας όπως είναι, κάθε μέρα, χωρίς να σκεφτόμαστε αν μας αγάπησε «αρκετά» σήμερα. Αν μπορέσουμε να μεταφέρουμε έστω και λίγη από αυτήν τη γενναιοδωρία στην ανθρώπινη σχέση μας, ίσως ανακαλύψουμε ξανά την ομορφιά της συντροφικότητας.

Τα κατοικίδιά μας δεν είναι «τέλεια». Ούτε και εμείς. Ούτε και οι σχέσεις μας. Αλλά είναι η απλότητα στην τρυφερότητα και η σταθερότητα στην παρουσία που κάνει τη σύνδεσή μας τόσο ξεχωριστή.

Μήπως τελικά ο χνουδωτός μας φίλος είναι και ο πιο σημαντικός δάσκαλος ζωής που είχαμε ποτέ;