Νέα έρευνα αποκαλύπτει ότι οι ενήλικες που αργότερα αναπτύσσουν καρδιαγγειακή νόσο παρουσιάζουν μειωμένα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας που αρχίζουν περίπου 12 χρόνια πριν από το συμβάν.
Ενώ η φυσική δραστηριότητα μπορεί να συμβάλλει στην πρόληψη των καρδιαγγειακών παθήσεων, πολλοί ενήλικες δεν ανταποκρίνονται στα συνιστώμενα επίπεδα μέτριας έως υψηλής έντασης φυσικής δραστηριότητας, με σημαντικές δημογραφικές διαφορές στο ποιος παραμένει ενεργός καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Τι προηγείται 12 χρόνια πριν την καρδιαγγειακή νόσο;
Για την μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο JAMA Cardiology, οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από 3.068 συμμετέχοντες στην CARDIA, μια προοπτική μελέτη που διήρκησε από το 1985 έως το 1986 με έως και 10 αξιολογήσεις φυσικής δραστηριότητας μέχρι το 2020-2022.
Οι συμμετέχοντες παρακολουθήθηκαν σε τέσσερις πόλεις των ΗΠΑ με μέση διάρκεια παρακολούθησης τα 34 έτη. Οι ερευνητές υπολόγισαν τη μέτρια έως υψηλή έντασης φυσική δραστηριότητα χρησιμοποιώντας μονάδες άσκησης, όπου 300 EU αντιστοιχούσαν περίπου σε 150 λεπτά εβδομαδιαίας δραστηριότητας σύμφωνα με τις τρέχουσες συστάσεις.
Οι συμμετέχοντες ανέφεραν τη δραστηριότητά τους απαντώντας σε ένα ερωτηματολόγιο, που κάλυπτε οκτώ τύπους δραστηριότητας υψηλής έντασης και πέντε τύπους δραστηριότητας μέτριας έντασης κατά τους τελευταίους 12 μήνες.
Τα καρδιαγγειακά συμβάντα περιλάμβαναν στεφανιαία νόσο, εγκεφαλικό επεισόδιο και καρδιακή ανεπάρκεια, τα οποία παρακολουθήθηκαν μέχρι τον Αύγουστο του 2020 και επαληθεύτηκαν με τη χρήση ιατρικών αρχείων με την αξιολόγηση από εκπαιδευμένο ιατρό.
Η φυσική δραστηριότητα των συμμετεχόντων φάνηκε να μειώνεται σταθερά από τη νεαρή ενηλικίωση έως τη μέση ηλικία, και στη συνέχεια σταθεροποιήθηκε στα επόμενα έτη.
Η ανάλυση 236 περιστατικών καρδιαγγειακής νόσου αποκάλυψε το ακόλουθο μοτίβο: Τα επίπεδα δραστηριότητας στους συμμετέχοντες με καρδιαγγειακά συμβάντα φαίνεται ότι άρχισαν να μειώνονται περίπου 12 χρόνια πριν από τη διάγνωση της καρδιαγγειακής νόσου, με επιταχυνόμενη μείωση εντός δύο ετών από το συμβάν.
Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η φυσική δραστηριότητα φάνηκε να μειώνεται από την πρώιμη ενήλικη ζωή έως τη μέση ηλικία και στη συνέχεια σταθεροποιείται.
Η ανάλυση των παραπάνω περιστατικών παρουσίασε απότομη μείωση πριν από τα καρδιαγγειακά επεισόδια, υποστηρίζοντας τη σχέση μεταξύ της φυσικής δραστηριότητας και των εκβάσεων της καρδιαγγειακής νόσου.
Οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η διατήρηση της φυσικής δραστηριότητας καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μπορεί να συμβάλει στη μείωση του καρδιαγγειακού κινδύνου και στη βελτίωση της ανάρρωσης.
