Κι όμως, ενώ και για εμάς το φθινόπωρο είναι μια τέτοια εσωτερική διεργασία, αυτή την περίοδο έχουμε νέα ξεκινήματα και έντονη καθημερινότητα που απαιτεί ανεβασμένη ενέργεια και συχνά αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε. Αν και σε αυτήν τη φάση της ζωής μας ξέρουμε ότι κάτι χρειάζεται να αλλάξει, τις περισσότερες φορές δεν επιτρέπουμε αυτή την αλλαγή. Αντιστεκόμαστε. Η ψυχή μας όμως ζητά επιστροφή προς τα μέσα, μια παύση, μια εσωτερική αναδόμηση.

Η αλλαγή έχει πάντα ένα διπλό πρόσωπο: φέρνει απώλεια, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει μια νέα δυνατότητα. Αυτό που ονομάζουμε «φθινόπωρο της ψυχής» είναι η στιγμή που αναγνωρίζουμε πως δεν είμαστε πια το ίδιο πρόσωπο, ούτε όμως έχουμε διαμορφωθεί ακόμη σε αυτό που θα γίνουμε. Είναι ένα μεταίχμιο, και σε κάθε μεταίχμιο χρειάζεται θάρρος να σταθούμε χωρίς βεβαιότητα, αλλά με πίστη στον εαυτό μας.

Πώς να βιώσουμε ουσιαστικά το φθινόπωρο

1. Παρατήρηση χωρίς ταυτότητα

Κάθε φορά που μια αλλαγή μάς αναστατώνει, αντί να αναρωτιόμαστε «γιατί μου συμβαίνει αυτό;», ας δοκιμάσουμε να ρωτήσουμε «ποια εκδοχή του εαυτού μου ζητά να αναδυθεί μέσα από αυτό;». Αυτές οι ερωτήσεις, ακόμα κι αν φαίνονται απλές στην αρχή, μας βοηθούν να βελτιώσουμε τη συνειδητότητά μας και τη θέση μας, καθώς από το «θύμα της ζωής» γινόμαστε ο «παρατηρητής της εξέλιξης». Όταν σταματάμε να ταυτιζόμαστε με το συναίσθημα, αρχίζουμε να ακούμε το μήνυμά του.

2. Ο διάλογος με το παλιό

Σκεφτόμαστε για λίγο το «παλιό» μας, όχι για να το απορρίψουμε, αλλά για να το ολοκληρώσουμε. Μπορούμε να καθίσουμε κάπου αναπαυτικά με μια κόλλα χαρτί και να γράψουμε: «Σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες. Δεν σε χρειάζομαι πια με αυτό τον τρόπο». Αυτό είναι μια τελετουργία απελευθέρωσης. Δεν πετάμε τίποτα, το μεταμορφώνουμε.

3. Κρατάμε κάτι σταθερό

Όταν όλα γύρω αλλάζουν, κρατάμε σταθερό κάτι απλό αλλά αληθινό: μια αναπνοή, μια πρωινή σιωπή, μια μικρή πράξη φροντίδας. Αυτά τα «μικρά» είναι τα νέα μας θεμέλια. Εκεί ξαναβρίσκουμε τη ρίζα μας όταν ο νους τρέχει να κρατηθεί από κάτι γνώριμο. Η ανθεκτικότητα δεν χτίζεται με έλεγχο, αλλά με παρουσία.

Το φθινόπωρο της ψυχής δεν είναι απαραίτητα μια εποχή θλίψης, είναι η εποχή που ωριμάζει η αλήθεια μας. Και κάθε φορά που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να περάσει μέσα από την αλλαγή χωρίς να της ασκεί πίεση, κάτι μέσα μας δυναμώνει, ακόμα κι αν εκείνη τη στιγμή δεν το αντιλαμβανόμαστε. Αυτές οι ημέρες, που ίσως να είναι πιο αργές από ό,τι έχουμε συνηθίσει, πιο εσωτερικές και πιο ήσυχες, μπορεί να είναι και αυτές που πραγματικά χρειαζόμαστε για να γνωρίσουμε ουσιαστικά τον εαυτό μας.

Χριστίνα Πίκουλα, mindset coach & woman motivator