Στις ΗΠΑ οι Ανώνυμοι Αλκοολικοί είναι μια οργάνωση ευρύτατα αποδεκτή όπου προκειμένου οι αλκοολικοί να απαλλαγούν από τον εθισμό τους στο αλκοόλ, επιστρατεύουν σε μεγάλο ποσοστό και τον παράγοντα πίστη –κάτι που δεν ισχύει ιδιαίτερα στις ευρωπαϊκές χώρες. Και στις ΗΠΑ όμως ασκείται έμμεσα κριτική, από πολλούς που πιστεύουν ότι μπορεί κάποιος να κόψει το ποτό με ψυχολογική υποστήριξη χωρίς να επιστρατεύεται τόσο πολύ το «ζήτημα της πίστης». Εν ολίγοις βρίσκουν κάποιοι υπερβολική την εμμονή της συγκεκριμένης οργάνωσης στην πίστη. Μια έρευνα από την Αμερική, που παρακολουθεί το θέμα «από μέσα», διαπιστώνει όμως ότι ίσως η πίστη να είναι πολύ σημαντικός παράγοντας επιτυχίας και ότι θα ήταν αρνητικό να βγει από την εξίσωση. Θεωρεί επίσης, ότι προγράμματα με πίστη βοηθούν να απαλλαγεί ο άνθρωπος από πολλούς εθισμούς –το τσιγάρο, τα ναρκωτικά, το τζόγο, την βουλιμία κ.λπ.

«Κάποιοι θεωρούν ότι το πρόγραμμα των Ανώνυμων Αλκοολικών είναι υπερβολικά επηρεασμένο από την πίστη», αναφέρει η έρευνα που έγινε επί τούτου . «Εντούτοις αν η πίστη είναι εκείνη που κάνει τη διαφορά, τότε αυτή η κριτική δεν βοηθά. Το ζητούμενο είναι ο εθισμένος να απαλλαγεί από τον εθισμό του και να ζήσει αυτόνομα, και μια που το αλκοόλ απειλεί ουσιαστικά όχι μόνον την ποιότητα της ζωής αλλά και τη ζωή του αυτή καθαυτή, ό,τι βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση είναι σωτήριο. Ο εξαρτημένος για να απαλλαγεί από την πίστη του στο αλκοόλ, πρέπει να την αντικαταστήσει με την πίστη του στη ζωή, τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του ή με την πίστη του στο Θεό. Το αν η πνευματικότητα αυτή είναι θρησκευτική ή όχι, αποτελεί δευτερεύον ζήτημα. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η πνευματική προσέγγιση βοηθά σημαντικά όπως έδειξε η έρευνα, αφού φορείς που δεν είχαν το «συστατικό» της πίστης είχαν πολύ λιγότερη επιτυχία στην απεξάρτηση. Το να πιστεύεις δηλαδή στο κοινωνικό δίκτυο που σε κρατά, όπως εσύ με τη σειρά σου συγκρατείς τους άλλους, το να πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι παραπάνω από καταναλωτισμός και ότι στη ζωή παίζουν σημαντικό ρόλο οι αρχές και οι αξίες, είναι βήματα σημαντικά για όλους πόσο μάλλον για εκείνους που είναι αρκετά απελπισμένοι ώστε να προσπαθούν να επιβιώσουν πίνοντας ένα μπουκάλι αλκοόλ.»

«Το ίδιο ισχύει και για το κάπνισμα» αναφέρει η έρευνα. Η προσπάθεια απεξάρτησης με έμπλαστρα δεν αρκεί συνήθως. Ο άνθρωπος που κόβει το τσιγάρο είναι εκείνος που χάνει την πίστη του στο κάπνισμα, παύει να το θεωρεί λύση και συντροφιά ή τονωτικό και παράλληλα ανακαλύπτει την πίστη στον εαυτό του ή σε άλλες ενέργειες. Η πίστη παίζει κεντρικό ρόλο σε κάθε απεξάρτηση και όχι μόνον δεν πρέπει να μειωθεί ως στοιχείο στους αλκοολικούς, αλλά ίσως πρέπει να προστεθεί και σε άλλες ομάδες που αντιμετωπίζουν εξαρτήσεις με άλλες ουσίες ή συνήθειες. Ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται ότι ουσιαστικά κάθε εξάρτηση κρύβει μια πίστη και μια θεοποίηση της ουσίας ή της συνήθειας από την οποία εξαρτάται ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό. Το βασικό αντίδοτο σε αυτή την παράλογη πίστη, είναι μια άλλη πίστη»