Η συλλογή σχολικών ποιημάτων και τραγουδιών με τον τίτλο «Τσίρι-τίρι, τσιριτρό» από το ποίημα «Τσιριτρό» του Ζαχαρία Παπαντωνίου περιλαμβάνει, συνολικά, 190 νανουρίσματα και ταχταρίσματα (συνήθως αυτοσχέδια τραγούδια για να χορεύουμε το παιδί στα χέρια μας), ποιήματα για τη φύση, τα ζώα, τη θάλασσα, την οικογενειακή, τη σχολική και την κοινωνική ζωή, ποιήματα διδακτικά (που λειτουργούν ως παραβολές με ηθικό δίδαγμα) και σκωπτικά. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με μια ενότητα από 90 εξαιρετικά δημοφιλή έμμετρα κείμενα: μαντέματα, γλωσσοδέτες, γνωμικά και παροιμίες, καθώς και λαχνίσματα (πρόκειται για σύντομα τραγουδάκια που λένε τα παιδιά για να βγάλουν κλήρο στα παιχνίδια τους).

Όλα τα παραπάνω κείμενα –τα οποία προέρχονται είτε από τη λαϊκή παράδοση είτε από την πένα σπουδαίων ελλήνων συγγραφέων (όπως είναι οι Γεώργιος Βιζυηνός, Κωστής Παλαμάς, Γεώργιος Δροσίνης, Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Ιωάννης Πολέμης, Κώστας Καρυωτάκης, Άγγελος Βλάχος, Βασίλης Ρώτας, Γιάννης Ρίτσος κ.ά.) έχουν αντληθεί από θρυλικά αλφαβητάρια και αναγνωστικά του 20ού αιώνα. Το ίδιο ισχύει και για την εικονογράφηση της έκδοσης.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια επιλογή από σημαντικά εγχειρίδια της ελληνικής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του 20ού αιώνα, σκοπός της οποίας είναι να θυμηθούν οι μεγαλύτεροι τα σχολικά τους χρόνια, αλλά και να έρθουν τα σημερινά παιδιά σε επαφή με μια κληρονομιά η οποία είναι διαχρονικής αξίας, ακόμη και εκτός του πλαισίου της εποχής τους οπότε αποτελούσαν εργαλείο μιας εκπαίδευσης εν πολλοίς ηθικοπλαστικής.

Ο έμμετρος και ρυθμικός λόγος είναι η πρώτη μορφή έντεχνου λόγου με την οποία μπορούν να έρθουν τα παιδιά σε επαφή. Δεν είναι εξάλλου διόλου τυχαίο ότι οι παραδοσιακές κοινωνίες δημιούργησαν σύντομα λυρικά τραγούδια για να νανουρίζουν μα και να παίζουν με τα βρέφη και τα νήπια, βοηθώντας τα παράλληλα έτσι να αναπτυχθούν πνευματικά. Διότι, με τον τρόπο αυτό, τα παιδιά αναπτύσσουν δημιουργικά τη φαντασία, την ευαισθησία, τη σκέψη τους και, σταδιακά, τον λόγο τους. Κι αυτό αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, την εισαγωγή των παιδιών αφενός στη διαδικασία του εγγραμματισμού τους, η οποία θα ολοκληρωθεί όταν αργότερα μάθουν γραφή και ανάγνωση, αφετέρου στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, καθώς η καλλιέργεια της φαντασίας τα βοηθά «να διακρίνουν τα όρια ανάμεσα στο ψέμα και τη λογική, την αλήθεια», όπως σημειώνει η Χαρίκλεια Στογιαννίδου στη διδακτορική διατριβή της στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, «Η ποίηση μέσα από τα περιοδικά και τα αναγνωστικά της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης από το 1950 ως το 1990» (2002). Τα παιδικά ποιήματα, παράλληλα, επιχειρούν, αξιοποιώντας τις εμπειρίες και τα ενδιαφέροντα των παιδιών, να τα βοηθήσουν να κατανοήσουν τον κόσμο και τη ζωή, και έτσι τον εαυτό τους.

Εν κατακλείδι, τα λαϊκά και έντεχνα ποιήματα, τα δημοτικά τραγούδια και τα έμμετρα κείμενα της ανθολογίας αυτής απευθύνονται σε γονείς, νηπιαγωγούς, δασκάλους και φοιτητές όχι ως μουσειακό είδος αλλά με την προσδοκία να υπενθυμίσουν στους μεγαλύτερους τα παιδιά που υπήρξαν κάποτε και να αποτελέσουν την αφορμή για ώρες χαράς και διασκέδασης των παιδιών, ώστε υπό τύπον παιχνιδιού να καλλιεργηθεί η θετική στάση προς τη λογοτεχνία αλλά και η γνωριμία τους με παλιότερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και αξιακών συστημάτων.