Όλοι έχουμε ακούσει από πολύ μεγαλύτερούς μας –γονείς, παππούδες, οικογενειακούς φίλους- να λένε για τη ζωή τους τη φράση: Θα ήθελα να είμαι 20 χρονών, αλλά να έχω το μυαλό που έχω τώρα.
Σίγουρα σε κάνει να αναρωτιέσαι, πώς είναι να έχεις φτάσεις αισίως τα 80, 90 ή 100 χρόνια ζωής; Και με την πείρα τόσων χρόνων, για να είσαι ευτυχισμένος, αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι από όσα έκανες –ή δεν έκανες- τι θα ήταν αυτό;
Σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, περίπου το ένα τρίτο των ανθρώπων αναφέρουν ότι το άγχος τους νιώθει κατακλυσμιαίο τις περισσότερες μέρες. Και δεν μπορούν να χαρούν τη ζωή. Το κόστος ζωής είναι παράλογα υψηλό, τα προβλήματα υγείας επηρεάζουν την καθημερινότητά τους και να αυξήσουν το άγχος. Ακόμη και μια αντιπαράθεση στην οικογένεια, στη δουλειά, σε μια φιλική η ερωτική σχέση, μπορεί να είναι πολύ επώδυνη.
Πριν από περίπου ένα χρόνο, η Huffington Post έκανε μια έρευνα σε ανθρώπους που έχουν φτάσει σε αυτές τις ηλικίες όπου πολλά από αυτά δεν έχουν πια καμία σημασία. Και τους κάλεσε να απαντήσουν σε μία μόνο ερώτηση: Τι είναι αυτό το οποίο κάνατε στη ζωή σας και τώρα μετανιώνετε;
Και οι απαντήσεις τους είναι αποκαλυπτικές.
- Εύχονται να μην τους ένοιαζε τι σκέφτονταν οι άνθρωποι γι’ αυτούς.
Η 100 χρονη Τζάκι Στρίκερ από τη Νέα Υόρκη, είπε ότι, κατά τη διάρκεια των εφηβικών της χρόνων «υποθέτω ότι με ένοιαζε τι σκέφτονται οι άνθρωποι για μένα».
Αλλά αυτό άλλαζε καθώς η ζωή κυλούσε και μεγάλωνε: «Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν σε συμπαθούν και δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις γι’ αυτό. Οι ίδιοι δεν ξέρουν καν γιατί, οπότε δεν ανησυχώ γι’ αυτό».
- Εύχονται να μην αγχώνονταν τόσο πολύ για την έκβαση των καταστάσεων.
Ο Κένι Βανς, 80 ετών, μουσικός, είπε ότι θα πρέπει να ανησυχούμε λιγότερο για την έκβαση ορισμένων καταστάσεων.
«Αν φτάσεις στο αποτέλεσμα πριν περάσεις από τη διαδικασία, είναι απλώς κάτι που υπάρχει στη φαντασία σου — δεν συνδέεται με την πραγματικότητα», εξήγησε. Και πρόσθεσε: «Αντί να σκέφτεσαι υπερβολικά μια κατάσταση ή να επιτρέπεις στον αρνητισμό να σε εμποδίζει να κάνεις κάτι, απλώς κάν’ το. Και αυτό που θα φέρει η ζωή δεν θα είναι ποτέ αυτό που περίμενες». Και πρόσθεσε ότι ένα καλό μότο θα ήταν «Μην περιμένεις ποτέ αυτό που περιμένεις».
- Εύχονται να μην ανησυχούσαν μήπως βαρεθούν όταν συνταξιοδοτηθούν.
Για τη Ρουθ Σνάιντερμαν, 87 ετών, ήταν λάθος που ανησυχούσε ότι δεν θα έχει τι να κάνει όταν συνταξιοδοτηθεί. Ως συνιδιοκτήτρια μιας γκαλερί τέχνης επί 50 χρόνια με τον σύζυγό της, φοβόταν «πολύ για το κλείσιμο της γκαλερί και για το τι θα έκανα με τον εαυτό μου όλη μέρα». Αλλά τελικά, «οι μέρες περνούν. Ζούμε σε ένα διαμέρισμα σε έναν δρόμο που έχει τόσους πολλούς ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να συναναστραφούμε».
Βλέπουν φίλους, καλλιτέχνες, ανθρώπους από άλλες γενιές, κάνουν μια ενδιαφέρουσα ζωή. «Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορείς να μιλήσεις με ανθρώπους, να βρίσκεις ποια είναι τα κοινά σημεία. Αν μιλάς μόνο για τις διαφορές σας, η ζωή θα είναι τόσο θλιβερή και άδεια».
- Εύχονται να μη νοιάζονταν τόσο πολύ για την εμφάνισή τους.
«Ανησυχούσα πολύ για την εμφάνισή μου», λέει η Ναόμι Γκόλντριτς, 91 ετών σήμερα. «Ντυνόμουν σωστά; Φαινόμουν ωραία; Ήμουν πολύ ψηλή και πολύ αδύνατη, και πάντα ανησυχούσα ότι ένιωθα σαν σπασίκλας. Σταμάτησα να ανησυχώ στα 40 και 50 μου».
Εξήγησε ότι προερχόταν από μια φτωχή οικογένεια, δεν είχαν χρήματα να αγοράζουν τα πολύ ακριβά η μοδάτα ρούχα και παπούτσια, στα οποία έδινε σημασία πολύς κόσμος. Σταδιακά έμαθε ότι η εμφάνιση στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο σημαντική.
«Όσο ήμουν καθαρή και περιποιημένη, η εμφάνισή μου δεν είχε σημασία», είπε, αλλά «αυτό που έκανα — και ξεκίνησα να αναπροσανατολίζω ενεργά τη ζωή μου. Πήγα στη νομική σχολή και άρχισα να ζω τη ζωή μου πέρα από την επιφάνεια».
- Εύχονται να μην καταστροφολογούσαν για το τέλος του κόσμου.
Η 85χρονη Νταϊάν Τζόνσον από το Κονέκτικατ θυμήθηκε ότι, «όταν ήμουν 5 ετών… ενήλικες που μιλούσαν για το τέλος του κόσμου. Θυμάμαι να κοιτάζω έξω από το παράθυρο για πολύ καιρό περιμένοντας να συμβεί».
Ήταν βέβαια στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τώρα, λέει, οι άνθρωποι ανησυχούν για πολιτικές διαμάχες, φυλετικές εντάσεις ή τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Όλα αυτά είναι πραγματικές ανησυχίες και, όπως και τότε, πολλοί άνθρωποι στον κόσμο σήμερα δεν είναι ασφαλείς.
Αλλά, για όσους είναι σωματικά ασφαλείς από αυτές τις απειλές, υπάρχει διαφορά μεταξύ ανησυχίας και καταστροφολογίας και το μυαλό σου μπαίνει σε κατάσταση επιβίωσης, του τύπου «πολεμάω ή φεύγω», όταν δεν χρειάζεται. Αυτό οδηγεί σε άγχος, άγχος και πολλή ανησυχία για μια κατάσταση από την οποία είσαι σωματικά ασφαλής.
- Εύχονται οι άνθρωποι να μην ενδιαφέρονταν να εκδικηθούν για τις αδικίες που υπέστησαν.
Ο Μπομπ Γουίλερ, 82 ετών, από το Κονέκτικατ, είπε ότι δεν ανησυχούσε ιδιαίτερα σε κανένα σημείο της ζωής του. Ωστόσο, βλέπει πολλούς ανθρώπους γύρω του να ανησυχούν για ένα πράγμα που είναι χάσιμο χρόνου: την εκδίκηση.
«Μερικοί άνθρωποι… νιώθουν ότι πρέπει να πάρουν εκδίκηση. Αν δεχτούν ένα ανεπιθύμητο τηλεφώνημα ή ένα email ή οτιδήποτε άλλο, πρέπει να ανταποδόσουν και να προσπαθήσουν να εκδικηθούν το άτομο που το κάνει. Αλλά αυτό δεν έχει κανένα αποτέλεσμα», είπε.
«Θα έπρεπε απλώς να αγνοήσετε αυτά τα πράγματα… και θα ζήσετε περισσότερο», προσθέτει.
«Είσαι ένας όμορφος γέρος»
Υπήρχαν και αυτοί που δεν ανησυχούσαν καθόλου. Και τελικά δούλεψε.
Ο Τζέρι Σπερλ, 87 ετών από το Νιου Τζέρσεϊ, είπε ότι αντί να ανησυχεί για μια κατάσταση, έκανε έρευνα ώστε να μπορεί να κάνει τις απαραίτητες. Η προσευχή τον βοηθούσε επίσης.
«Διώξτε τα διαολάκια από το κεφάλι σας – απλώς επικεντρωθείτε στα πραγματικά πράγματα, όχι στο τι μπορεί να συμβεί», είπε.
Και εξήγησε ότι κάθε φορά που κάνει μια κακή σκέψη λέει στον εαυτό του: «Τζέρι, είσαι ένας όμορφος γέρος και πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση».
