Το να μένει κάποιος αργά στη εργασία του δεν είναι πάντα στρατηγική επιλογή, συχνά είναι μια αντίδραση που συνδέεται με στρες. Όταν το νευρικό σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση «μάχης ή φυγής» είναι δύσκολο να «κλείσει ο διακόπτης». Όλα μοιάζουν επείγοντα και δεν μπορούμε να σταματήσουμε αν δεν ολοκληρώσουμε τη λίστα με τις εκκρεμότητές μας.
Άλλοι άνθρωποι πάλι παγιδεύονται στο να μένουν ως αργά στο γραφείο μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουν τους άλλους, να αποφύγουν τη δυσαρέσκεια ή να αποδείξουν την αξία τους.
Παραγωγικότητα
Το να εργάζεται κάποιος μέχρι αργά δεν τον κάνει συνήθως πιο παραγωγικό και σίγουρα δεν είναι βιώσιμο. Μπορεί μια φορά να βοηθήσει σε μια προθεσμία, αλλά η χρόνια υπερεργασία οδηγεί σε κόπωση και στρες.
Ο εγκέφαλος δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί, να θυμάται, να παίρνει σωστές αποφάσεις. Η νοητική διαύγεια και η συναισθηματική ρύθμιση επηρεάζονται, με αποτέλεσμα να είμαστε πιο ευερέθιστοι ή καταβεβλημένοι.
Η σημασία του ρυθμού στην εργασία μας
Η σταθερή ρουτίνα είναι το «κλειδί» για τη διατήρηση της απόδοσης. Το σώμα μας χρειάζεται ισορροπία ανάμεσα στη δράση και την ξεκούραση. Αντί για μεγάλα συνεχόμενα διαστήματα δουλειάς, είναι προτιμότερες σύντομες, εστιασμένες περίοδοι εργασίας, ακολουθούμενες από πραγματική αποσύνδεση.
Και δεν αρκεί να φύγει κάποιος από το γραφείο, χρειάζεται να αποσυνδεθεί ψυχολογικά, δηλαδή να μη διαβάζει, για παράδειγμα, e-mail στον ελεύθερο χρόνο του. Έτσι επαναφορτίζεται η προσοχή, διατηρείται το κίνητρο και προλαμβάνεται η επαγγελματική εξουθένωση, κοινώς το burnout.
Ψυχική υγεία και εργασία
Η συνεχής παραμονή μέχρι αργά μπορεί να κρατήσει το αυτόνομο νευρικό σύστημα σε χρόνια κατάσταση απειλής, ακόμη κι αν η «απειλή» αυτή είναι απλώς ο φόβος να μην προλάβουμε. Με τον καιρό, αυτό οδηγεί σε άγχος, εξουθένωση και συναισθηματικό «κλείσιμο», όπου εξαφανίζονται το κίνητρο και η χαρά.
Τα ξενύχτια μειώνουν επίσης τον χρόνο για ύπνο, άσκηση, σχέσεις και χαλάρωση, δραστηριότητες που είναι απαραίτητες για να επανέλθει ο οργανισμός μετά το στρες. Χωρίς αυτές, η ψυχική υγεία αναπόφευκτα επιδεινώνεται.
Το φαινόμενο του «καμαρώνω για τις υπερωρίες» στη δουλειά
Σε ορισμένα εργασιακά περιβάλλοντα, κάποιοι καμαρώνουν για το πόσο αργά δουλεύουν. Αυτό συχνά αποτελεί σημάδι αξίας σε κουλτούρες που συνδέουν την «απασχόληση» με την αυτοεκτίμηση. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για αναζήτηση ασφάλειας ή αποδοχής, μια άμυνα απέναντι στον φόβο ότι θα θεωρηθούν τεμπέληδες.
Μερικές φορές μάλιστα, αυτή η στάση καλύπτει εσωτερική εξάντληση ή ντροπή. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια κουλτούρα που να σέβεται και να εκτιμά την ξεκούραση, όχι να την τιμωρεί.
Ισορροπία ανάμεσα σε εργασία και ζωή
Η ισορροπία μεταξύ δουλειάς και ζωής δεν πρέπει να υπάρχει απλώς για «να έχουμε ισορροπία». Το να μη δουλεύει κάποιος μέχρι αργά είναι πράξη υγιεινής του νευρικού συστήματος, είναι ένας τρόπος να λέμε στο σώμα μας «τώρα είναι ασφαλές να σταματήσεις». Όταν αγνοούμε αυτά τα σήματα, το σώμα μας μένει σε χρόνια κατάσταση έντασης, εξαντλώντας τα συναισθηματικά και γνωστικά αποθέματά μας.
Τα όρια βοηθούν στη ρύθμιση και την αποκατάσταση. Επιτρέπουν στον εγκέφαλο να ξεκουραστεί, στο σώμα να επουλωθεί και στην ταυτότητά μας να απλωθεί πέρα από τον ρόλο της δουλειάς. Έτσι προστατεύουμε την απόδοσή μας μακροπρόθεσμα και πάνω απ’ όλα την ευημερία μας.
