Το στρες καθυστερεί την επούλωση των πληγών, αναφέρει έρευνα του Ιδρύματος Ψυχιατρικής του Βασιλικού Κολλεγίου του Λονδίνου. Η έρευνα του καθηγητή Ψυχολογίας της Υγείας κ. John Weinman δείχνει ότι οι αγχώδεις ασθενείς αναρρώνουν πιο αργά από τους άλλους και οι πληγές τους (π.χ. μετά από χειρουργικές επεμβάσεις) επουλώνονται περίπου σε διπλάσιο χρόνο από των σχετικά πιο ήρεμων χειρουργημένων. Οι ερευνητές για να καταλήξουν σε συμπεράσματα συγκέντρωσαν 20 εθελοντές και μέτρησαν τα επίπεδα της ορμόνης του στρες στον οργανισμό τους – της κορτιζόλης. Στη συνέχεια, αφού τους ρώτησαν και για το στρες στην καθημερινή ζωή τους, προχώρησαν στο δυσάρεστο σκέλος του πειράματος: Τους προκάλεσαν μια αμυχή στο μπράτσο τους. Τις επόμενες ημέρες παρακολούθησαν τη μικρή πληγή με ειδικά μηχανήματα και παρατήρησαν ότι επουλώθηκε διπλά πιο γρήγορα σε εκείνους που όχι μόνο δήλωναν ήρεμοι, αλλά είχαν και διαπιστωμένα χαμηλά επίπεδα κορτιζόλης στον οργανισμό τους.

Σε δεύτερη φάση οι ερευνητές προσπάθησαν να χαλαρώσουν τους στρεσαρισμένους εθελοντές για να διαπιστώσουν κατά πόσο αυτή η σχετική ηρεμία θα έφερε αποτέλεσμα και στην επούλωση των πληγών. Η μία ομάδα των εθελοντών ανέλαβε να γράφει καθημερινά (περίπου για μισή ώρα την ημέρα) όλες τις έγνοιες της και γενικά τα προβλήματα που την απασχολούσαν. Στην άλλη ομάδα εθελοντών ανατέθηκε να γράφει καθημερινά μια μικρή έκθεση για τη σωστή διαχείριση του χρόνου. Οι μικρές πληγές εκείνων που «εξομολογούνταν» στο ημερολόγιό τους όλα όσα τους βασάνιζαν επουλώθηκαν πολύ συντομότερα από εκείνους που έγραφαν για τη διαχείριση του χρόνου.


Πώς βοηθά το ημερολόγιο;

«Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις έναν άνθρωπο να χαλαρώσει στα καλά καθούμενα, ειδικά τη στιγμή που έχει αντικειμενικά σοβαρά προβλήματα και λόγους να αγχώνεται», είπε ο καθηγητής Weinman σε συνέντευξή του. «Ακόμα κι αν τα άγχη του δεν είναι αντικειμενικά σπουδαία, από τη στιγμή που στρεσάρουν τον άμεσα ενδιαφερόμενο, είναι «βουνά». Αυτό το υποκειμενικό αίσθημα βάρους και η αγωνία δεν φεύγουν από πάνω μας επειδή κάποιος θα μας πει να πάρουμε βαθιές αναπνοές και να αρχίσουμε να βλέπουμε τη ζωή ρόδινη. Για να χαλαρώσει ο άνθρωπος και να δει τη ζωή πραγματικά με κάπως μεγαλύτερη άνεση και αισιοδοξία, ειδικά σε εποχές κρίσης, η πιο καλή λύση είναι η ψυχοθεραπεία και η πιο προσιτή λύση είναι η ανοιχτή συζήτηση με τον εαυτό του. Γράφοντας εκείνα που μας βασανίζουν, ακόμα κι όταν δεν αισθανόμαστε να βρίσκουμε λύσεις σε αυτά, πετυχαίνουμε αβίαστα να χαλαρώσουμε. Είναι σαν να τα συζητάμε με έναν άλλον άνθρωπο, έναν παρατηρητή, και αυτό μας βοηθά να σηκώσει ένας αόρατος φίλος ένα μέρος του φορτίου. Ουσιαστικά, καταγράφοντας τα προβλήματά μας αναγκαζόμαστε να τα δούμε με την κοινή λογική, να τα αναλύσουμε και λίγο-λίγο να τα αντιμετωπίσουμε. Μερικές φορές μένουν άλυτα, αλλά ακόμα και τότε η καταγραφή τους βοηθά, γιατί τα κάνει σιγά-σιγά λιγότερο πιεστικά ή πάντως λιγότερο τρομακτικά.»