Το διαζύγιο μεταδίδεται σαν ίωση στο εργασιακό, οικογενειακό και το φιλικό περιβάλλον. Αυτό δείχνει νεότερη έρευνα από το Πανεπιστήμιο Brown του Rhode Island, η οποία, συγκεκριμένα, αναφέρει ότι όταν χωρίζει ένας φίλος ή συγγενής μας, αυξάνονται κατά 75% οι πιθανότητες να χωρίσουμε κι εμείς. Ο λόγος, όπως εκτιμούν οι ειδικοί, είναι ότι μόλις χωρίσουν οικεία άτομα, αρχίζουμε αυτομάτως να επανεξετάζουμε και να αμφισβητούμε τις βάσεις των δικών μας σχέσεων. Το γεγονός ότι χωρίζει ένας φίλος μάς κάνει να επανεξετάσουμε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση το χωρισμό που χρόνια σκεφτόμαστε αλλά διστάζαμε να αποφασίσουμε – τώρα μπορούμε να πούμε «Όπως θα τα καταφέρει μόνη της η Μαρία ή μόνος του ο Κώστας, θα μπορέσω κι εγώ». Επίσης, μπορούμε να πούμε στο περιβάλλον μας (όσον αφορά το ηθικό ζήτημα) «Όλος ο κόσμος χωρίζει, δεν ξέρετε ότι χώρισε και ο τάδε;». Το διαζύγιο στο περιβάλλον μας, δηλαδή, κάνει το διαζύγιο αυτομάτως και κοινωνικά πιο αποδεκτό.

Οι ειδικοί υπολόγισαν, μάλιστα, ότι δεν μας επηρεάζει απλώς το διαζύγιο ενός φίλου, αλλά και του… φίλου του φίλου. Απλώς, όταν χωρίζει κάποιος άγνωστος σε εμάς αλλά γνώριμος ενός φίλου μας, οι πιθανότητες να χωρίσουμε εμείς αυξάνονται λιγότερο – κατά 33%. Αν εκείνος που χωρίζει είναι ακόμα πιο μακρινός ως σχέση, δηλαδή φίλος του φίλου του φίλου, τότε η απόφασή του δεν διαπιστώθηκε να μας επηρεάζει. Οι ειδικοί συμπεραίνουν ότι όταν από τον διαζευγμένο μάς χωρίζουν πάνω από 2 άτομα στην αλυσίδα γνωριμίας ή συγγένειας, τότε οι πιθανότητες να χωρίσουμε δεν επηρεάζονται καθόλου.