Το blog αυτό εδώ κοιμήθηκε για αρκετό καιρό. Κι όποιος κοιμάται βλέπει όνειρα. Κι όταν ξυπνάει τον απασχολούν τα όνειρα. Ακούω πολλά τριγύρω για τα όνειρα τελευταία. Οι άνθρωποι βλέπουν όνειρα και ξυπνάνε αλαφιασμένοι, τρομαγμένοι, ευτυχισμένοι, γαλήνιοι, χαρούμενοι, λυπημένοι, αναστατωμένοι, συγκινημένοι. Κι όλα αυτά για πράγματα που δεν συνέβησαν «στην πραγματικότητα»!

Οι αισθήσεις μας κατά την διάρκεια του ύπνου δεν αντιδρούν και οι μύες μας είναι μπλοκαρισμένοι για να ξεκουραστούν. Λογικά επικρατεί απόλυτη «νηνεμία» και δεν αντιλαμβανόμαστε τίποτα. Κι όμως, η εγκεφαλική δραστηριότητα κατά τη διάρκεια ενός ονείρου δεν είναι πολύ διαφορετική, όπως έχουν ανακαλύψει τελευταία οι νευροεπιστήμονες, από αυτή της ξύπνιας ζωής μας!

Το φαντάζομαι κάπως έτσι: όσο το σώμα μας παραμένει ήσυχο και βαρύ πάνω στο στρώμα, στον εγκέφαλο μας επικρατεί πυρετώδης ενεργητικότητα. Σαν ένα εργοστάσιο που εκτελεί εντελώς αθόρυβα όλες του τις επιμέρους εργασίες χωρίς να έχει σημασία η τελική παραγωγή του προϊόντος. Οι μηχανές, οι εργάτες, οι σχεδιαστές, οι διευθυντές, δουλεύουν, δημιουργούν, σχεδιάζουν, ασκούνται, κατεβάζουν ιδέες, συνεργάζονται.

Μετά από όλη αυτή τη δραστηριότητα ξυπνάμε και ξαναμπαίνουμε στην «πραγματικότητα». Άλλοτε δεν θυμόμαστε το παραμικρό, άλλοτε νιώθουμε σαν να έχουμε ζήσει κάτι πολύ έντονο ή σημαντικό.

Ο C. G. Jung πίστευε ότι τα όνειρα έχουν εξισορροπητικό ρόλο και ότι σ’ αυτά ζωντανεύουν (και) αυτές οι πλευρές της προσωπικότητας μας που έχουμε απωθήσει, παραμελήσει, εγκαταλείψει, που δεν γνωρίσαμε ποτέ.

Και η αλήθεια είναι, ότι κάτι ήξερε από όνειρα.