Αν και η λογική αποκλείει να κληροδοτήσεις στα παιδιά σου μια επίκτητη ασθένεια, κάτι δηλαδή που δεν το είχες στα γονίδιά σου όταν γεννήθηκες ο ίδιος ή η ίδια, νεότερες έρευνες δείχνουν ότι αυτά που λογαριάζουμε ως επίκτητα και μη κληρονομήσιμα χαρακτηριστικά ίσως έχουν τον τρόπο τους να μπαίνουν στα γονίδιά μας και να κληροδοτούνται -δυστυχώς- και στα παιδιά που αποκτάμε αργότερα. Όλο και περισσότερα στοιχεία, δηλαδή, δείχνουν ότι πιθανόν τα εντυπωσιακά γεγονότα της ζωής, όπως π.χ. μια τραυματική εμπειρία από ένα φοβερό ατύχημα ή ένα σεισμό, επηρεάζουν το DNA μας και έτσι κληρονομούνται από τους απογόνους μας.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ έχουν εντοπίσει πάνω από 100 ανάλογα περιστατικά σε άλλα είδη – δηλαδή περιπτώσεις κατά τις οποίες η έκθεση φυτών και ζώων σε διάφορους περιβαλλοντικούς παράγοντες επηρέαζε και τους απογόνους τους σε πολύ υψηλό βαθμό και απεδείκνυε ότι δυσάρεστα βιώματα «περνούν» στο DNA και ουσιαστικά κληροδοτούν το επίκτητο πρόβλημα στις επόμενες γενεές.

Αλλά και μελέτες του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης έδειξαν κάτι ανάλογο. Συγκεκριμένα, οι ερευνητές στέρησαν νεογέννητα αρσενικά ποντίκια από τη μητέρα τους -τα απομάκρυναν, δηλαδή, από την τροφό τους- και διαπίστωσαν ότι όλα τα αρσενικά ποντίκια παρουσίασαν κατάθλιψη εξαιτίας αυτής της στέρησης. Όταν τα συγκεκριμένα ποντίκια «μεγάλωσαν» και απέκτησαν με τη σειρά τους απογόνους, οι ελβετοί ερευνητές διαπίστωσαν ότι και αυτοί παρουσίαζαν επίσης κατάθλιψη, παρότι δεν στερήθηκε κανένα ποντίκι δεύτερης γενεάς τη μητρική φροντίδα

Οι ειδικοί θεωρούν ότι τα σοβαρά τραυματικά περιστατικά στη ζωή επηρεάζουν τη λειτουργία και του ανθρώπινου DNA. Λένε χαρακτηριστικά ότι όσοι επέζησαν του Ολοκαυτώματος παρουσιάζουν πολύ χαμηλά επίπεδα κορτιζόλης (ορμόνης του στρες). Το παράδοξο είναι ότι εξίσου χαμηλά επίπεδα κορτιζόλης παρουσιάζουν και τα παιδιά τους.

Κάποιο ειδικοί, πάντως, εξακολουθούν να αντιδρούν σε αυτές τις ερμηνείες και αποδίδουν τις τυχόν ομοιότητες στην ανατροφή και όχι στην κληρονομικότητα – υποστηρίζουν, δηλαδή, ότι οι ομοιότητες στις ορμονικές λειτουργίες και τις συμπεριφορές καθορίστηκαν όχι από τα γονίδια του πατέρα και της μητέρας, αλλά από τη συμπεριφορά τους προς το παιδί.