Το ένα τρίτο των καρδιοπαθών δεν ξέρει ότι έπαθε έμφραγμα και κινδυνεύει από δεύτερο και παράλληλα μοιραίο έμφραγμα του μυοκαρδίου χωρίς να το γνωρίζει. Τώρα, νεότερη έρευνα δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούν να διαγιγνώσκονται και να ακολουθούν θεραπεία. Συγκεκριμένα, ειδικοί από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου διαπίστωσαν ότι μια πρωτεΐνη που «δείχνει» έμφραγμα, η τροπονίνη, πρέπει να αξιοποιείται στο εξής σωστότερα. Αν αυτό γίνει άμεσα, τότε όλοι όσοι είναι εμφραγματίες χωρίς να το ξέρουν θα διαγιγνώσκονται εγκαίρως.

Μέχρι στιγμής, η τροπονίνη θεωρείται ότι «δείχνει» έμφραγμα μόνο όταν τα επίπεδά της στον οργανισμό μας ξεπερνούν τα 0,20 ng (νανογραμμάρια)/mL. Όταν, λοιπόν, κάποιος πηγαίνει στο νοσοκομείο με πόνους στο στήθος και οι γιατροί υποψιάζονται έμφραγμα, εξετάζουν μεταξύ άλλων τα επίπεδα της τροπονίνης, επειδή αυτή δείχνει αν έχει υποστεί βλάβη ο καρδιακός μυς. Όταν διαπιστώνουν ότι τα επίπεδά της δεν ξεπερνούν τα 0,20 ng, συμπεραίνουν ότι μάλλον δεν πρόκειται για έμφραγμα. Ο ασθενής όμως, ειδικά όταν το έμφραγμά του ήταν ήπιο, συνέρχεται γρήγορα χωρίς άλλα συμπτώματα, παίρνει εξιτήριο ως υγιής και συνεχίζει τη ζωή του κανονικά και ανυποψίαστος, χωρίς να παίρνει καρδιολογικά φάρμακα. Όμως, οι ερευνητές στο Εδιμβούργο διαπίστωσαν ότι το όριο αυτό πρέπει να κατεβεί στα 0,05 ng.

Πιο ειδικά, σύμφωνα με την έρευνα, όσοι πήγαν στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων παραπονούμενοι για πόνο στο στήθος και είχαν επίπεδα τροπονίνης κάτω των 0,20 ng αλλά άνω των 0,05 ng έπαθαν στη διάρκεια των επόμενων μηνών έμφραγμα του μυοκαρδίου σε ποσοστό 39%. Αυτό για τους ερευνητές δείχνει ότι οι ασθενείς είχαν μάλλον υποστεί ένα πρώτο έμφραγμα, παρότι η τροπονίνη τους ήταν χαμηλή. Εφάρμοσαν, λοιπόν, στη συνέχεια πιλοτικά ένα πρόγραμμα στο οποίο θεωρούσαν ότι είχαν υποστεί έμφραγμα και όσοι έχουν τροπονίνη κάτω των 0,20 ng αλλά άνω των 0,05 ng. Σε αυτούς έδωσαν ειδικές συστάσεις και αγωγή και διαπίστωσαν ότι η θεραπεία μείωσε κάθετα τις πιθανότητες για δεύτερο έμφραγμα. Τώρα υποστηρίζουν ότι η έρευνά τους αποδεικνύει πόσο σημαντική είναι η τροπονίνη και πόσο ζωτικό είναι να γίνονται τεστ για να ανιχνεύεται αυτή ακόμα και σε χαμηλά επίπεδα, ώστε να παρέχεται θεραπεία εγκαίρως.