Από τη Λουίζα Βογιατζή, Ψυχολόγο – Σύμβουλο

Σήμερα, θα παραθέσω – σε σχετικά ελεύθερη μετάφραση – ένα κείμενο του Αμερικανού Γιουνγκιανού αναλυτή James Hollis από το βιβλίο του «Creating a Life» και θα το αφιερώσω με όλο μου το σεβασμό και την αγάπη σε όλους τους συναδέλφους ψυχοθεραπευτές και συμβούλους καθώς βέβαια και σε όλους τους ανθρώπους που χρειάστηκε ή θα χρειαστεί κάποια στιγμή στη ζωή τους να ζητήσουν επαγγελματική ψυχολογική στήριξη.

«…Η κύρια φαντασίωση σχετικά με την ψυχοθεραπεία, όπως έχουμε δει, είναι η ιδέα ότι υπάρχει πρόοδος μέσα από την καλή θέληση και την κατανόηση. Το κοινό εν γένει πιστεύει τρία πράγματα για την θεραπεία και τους θεραπευτές.

Πρώτον, ότι οι θεραπευτές γνωρίζουν μυστικά και ότι θα τα αποκαλύψουν με κάποια συγκεκριμένη ιεροτελεστία και έναντι μιας αμοιβής. Όμως αλίμονο, μιλώντας γενικά, οι θεραπευτές είναι συνηθισμένοι άνθρωποι και δεν γνωρίζουν μυστικά. Μπορεί κανείς να βρει πιο εύκολα το μυστικό για να χάσει βάρος, ή να ερωτευτεί ή να βελτιώσει την αυτοεκτίμηση του σχεδόν σε κάθε περιοδικό. Οι θεραπευτές δεν έχουν να προσφέρουν πολλά σ’ αυτά τα μέτωπα.

Δεύτερον, αναμένεται ο θεραπευτής να είναι ένας καλός ή κακός γονιός για τον πελάτη… όσο αυτή η μεταβίβαση δεν έχει αναλυθεί, ο θεραπευόμενος παραμένει κολλημένος στο ίδιο σημείο σε όλα αυτά τα στάδια ανάπτυξης που τον οδήγησαν στο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα.

Τρίτον, το κοινό περιμένει να συμβεί μαγεία, ότι κάποιος σαμάνος θα εισχωρήσει μέσα στον ψυχικό τους κόσμο, θα εξορκίσει τους ενοχλητικούς τους προσωπικούς δαίμονες και θα τους θεραπεύσει αυτοστιγμεί.

Αν ζητιόταν απ’ τους θεραπευτές δια νόμου να ανακοινώσουν δημόσια την αλήθεια τους, τότε θεωρητικά, κανείς δεν θα έμπαινε σε θεραπεία. Ο θεραπευτής θα ήταν υποχρεωμένος να πει τουλάχιστον τρία πράγματα αποκρινόμενος στον ικέτη που υποφέρει:

Πρώτον, θα πρέπει να παλεύεις με αυτό το κεντρικό ζήτημα (που σ’ έφερε εδώ, Σημ. τ. Μετ.) σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου και στην καλύτερη περίπτωση θα καταφέρεις να κερδίσεις μερικές μάχες σ’ αυτόν τον μακρύ, σκαιό αγώνα με τον εαυτό σου. Δεκαετίες από τώρα θα μάχεσαι σ’ αυτά τα γνώριμα μέτωπα, αν και το πεδίο μπορεί να έχει μετακινηθεί τόσο πολύ που μπορεί να δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις ότι είναι η ίδια παλιά ιστορία.

Δεύτερον, θα είσαι υποχρεωμένος να διαλύσεις τις πολλές δυνάμεις που έχεις συγκεντρώσει για να αμύνεσαι ενάντια στην πληγή που σου προκαλεί πόνο. Μετά από τόσο καιρό είναι πια οι άμυνες και όχι η πληγή που δημιουργούν το πρόβλημα και σταματούν την πορεία σου. Όμως, αφαιρώντας αυτές τις άμυνες είσαι αναγκασμένος να νιώσεις όλο τον πόνο αυτής της πληγής ξανά.

Και τρίτον, δεν θα σου δοθεί απαλλαγή από πόνο, δεν θα σου παραχωρηθεί η γνώση και δεν θα εξαιρεθείς από μελλοντικά βάσανα.

Στην πραγματικότητα, μία ειλικρινής αποκάλυψη θα απαιτούσε από τον θεραπευτή να απομυθοποιήσει το άθλιο παραμύθι της επαγγελματικής στήριξης και να θέσει ένα πολύ πιο σεμνό στόχο για την ψυχοθεραπεία ή την ψυχανάλυση.

Όμως, όσο σεμνός κι αν είναι ο στόχος, είναι, πιστεύω αληθινός. Η θεραπεία δεν θα σε γιατρέψει, δεν θα κάνει τα προβλήματα σου να εξαφανιστούν ή τη ζωή σου να δουλεύει ρολόι. Θα κάνει απλά τη ζωή σου πιο ενδιαφέρουσα. Θα βρεις όλο και πιο σύνθετους γρίφους μέσα στον εαυτό σου και στις σχέσεις σου. Αυτός ο στόχος φαίνεται ψιλά γράμματα στον αγχωμένο καταναλωτικό κόσμο, αλλά είναι ένα μεγάλο δώρο, μια πελώρια συνεισφορά. Σκέψου το: η ίδια σου η ζωή μπορεί να γίνει πιο ενδιαφέρουσα για σένα!

Η συνειδητότητα είναι το δώρο, και αυτό είναι ό,τι καλύτερο γίνεται.»