Καλησπέρα σας, θα ήθελα τη γνώμη σας. Ο σύντροφός μου, μου είπε ότι είναι άρρωστος σοβαρά και ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό. Δεν ήθελε να μου πει τι ακριβώς συμβαίνει. Μου ζήτησε να μην ψάξω τίποτα και να μείνω μακριά του για το καλό μου και δεν θέλει να με ταλαιπωρήσει. Εγώ όμως θέλω να είμαι κοντά του αλλά μου ζήτησε να μην κάνω τίποτα γιατί αν μάθει ότι το έψαξα θα τον στεναχωρήσω. Τι να κάνω; Να το σεβαστώ ή να πάω να βρω τους γονείς του (δεν τους έχω ξαναδεί) αλλά μόνο από εκεί μπορώ να μάθω. αναμένω την απάντηση σας. ευχαριστώ
Γιάννα


Αγαπητή Γιάννα,

κατανοώ το πόσο δύσκολη είναι η θέση σου και το δίλημμά σου. Από τη μία πλευρά εκφράζεις την επιθυμία σου να είσαι κοντά στο σύντροφό σου στις δύσκολες αυτές ώρες που περνά, όμως από την άλλη αναρωτιέσαι μήπως πρέπει να σεβαστείς την δική του επιθυμία να μείνεις μακριά του, χωρίς να ζητήσεις περισσότερες εξηγήσεις και χωρίς να μάθεις τι ακριβώς συμβαίνει, προκειμένου να μην τον στενοχωρήσεις. Ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημά σου δεν υπάρχει και αυτό γιατί είναι αρκετά τα πράγματα που χρειάζεται να αξιολογήσει κανείς για να πάρει μία τέτοια απόφαση και τα οποία βέβαια είναι αδύνατο να μας περιγράψεις σε ένα ερώτημα μερικών σειρών. Παράγοντες που αφορούν τον καθένα σας ξεχωριστά ως άτομα, αλλά και παράγοντες που αφορούν τη μεταξύ σας σχέση, όπως για παράδειγμα για πόσο καιρό είστε μαζί, πόσο καλά γνωρίζεστε, πόσο δεμένοι είστε μεταξύ σας, κ.ά., παίζουν σημαντικό ρόλο και πρέπει να ληφθούν υπόψη.

Η ψυχολογική προσαρμογή σε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και, ιδιαίτερα, η διαχείριση μιας τέτοιας είδησης, κυρίως κατά το πρώτο διάστημα, δεν είναι μία εύκολη διαδικασία. Οι άνθρωποι συχνά στην αρχή βρίσκονται σε μία κατάσταση σοκ, αισθάνονται θυμό ή φτάνουν να αρνούνται την πραγματικότητα της ασθένειας. Απαιτούνται, συνήθως, έξι περίπου μήνες για να μπορέσει το άτομο να έρθει σε ισορροπία με την καινούργια κατάσταση, να συνειδητοποιήσει ότι μερικά πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν, να αποδεχτεί το πρόβλημά του και τις αλλαγές που έχει επιφέρει στη ζωή του, να ξεπεράσει το θυμό του και το αίσθημα αδικίας που νιώθει και τελικά να αποδεχτεί την κατάσταση και να συνεχίσει τη ζωή του προσπαθώντας να ζήσει όσο το δυνατόν καλύτερα στο παρόν. Σε αρκετές περιπτώσεις και ιδίως σε νέους ανθρώπους η παραπάνω διαδικασία απαιτεί παραπάνω χρόνο ή δεν ολοκληρώνεται χωρίς εξωτερική βοήθεια. Ο λόγος συνήθως είναι ότι το προσωπικό νόημα που αποδίδει το άτομο στις συνέπειες του προβλήματος υγείας δεν του επιτρέπει να αποδεχθεί την κατάσταση. Για παράδειγμα, αν κάποιος έχει την πεποίθηση ότι «μετά από αυτό που έπαθα δε θα είμαι ποτέ ελεύθερος να κάνω αυτό που θέλω» σίγουρα δεν θα βοηθηθεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση, αλλά και ενδεχομένως οι επιλογές του να ανταποκρίνονται στον τρόπο που αντιλαμβάνεται την κατάστασή του. Επιπλέον, η πάθηση είναι πολύ πιθανό να επηρεάζει τα μελλοντικά του σχέδια και να τον κάνει να βλέπει με αρνητικό τρόπο την εξέλιξη της ζωής του.

Στο πλαίσιο αυτό, κύριος στόχος θα πρέπει να είναι η κατανόηση της δυσκολίας της κατάστασης του συντρόφου σου και των έντονων συναισθημάτων του, π.χ. θυμός, καθώς και η παραχώρηση χρόνου για να μπορέσει να επεξεργαστεί τις σοβαρές αλλαγές στη ζωή του. Αν, ωστόσο, θεωρείς ότι δεν είχες μέχρι τώρα την ευκαιρία να του εκφράσεις τα δικά σου συναισθήματα, το πόσο σημαντικός είναι για εσένα αλλά και την επιθυμία σου να σταθείς δίπλα του στη δύσκολη αυτή για εκείνον στιγμή προκειμένου να του προσφέρεις τη στήριξή σου, αξίζει να το επιδιώξεις. Μία τέτοια κίνηση θα ήταν οπωσδήποτε λυτρωτική για εσένα, αλλά θα επέτρεπε και στο σύντροφό σου να πληροφορηθεί για το πώς εσύ σκέφτεσαι και αισθάνεσαι για εκείνον. Ίσως, έτσι να του δώσεις την ευκαιρία να μοιραστεί και τα δικά του συναισθήματα μαζί σου, αλλά και να μπορέσεις να κατανοήσεις τους λόγους για τους οποίους αντέδρασε έτσι.