Σήμερα αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μία οικογενειακή εμπειρία που είχα! Πριν από 30 χρόνια περίπου ο αδερφός μου είχε κάνει δώρο στη μητέρα μου μία Γιούκα. Όπως φαντάζεστε λοιπόν το φυτό, που ήταν μια σταλίτσα, μεγάλωσε. Κατά καιρούς κόβαμε και κάποιο κλαδί που ήταν πολύ μεγάλο και ενοχλούσε. Την είχαμε φυτέψει σε ένα βαρέλι, και όταν αλλάξαμε σπίτι, μετακόμισε και αυτή μαζί μας. Τα χρόνια περνούσαν με αποτέλεσμα το βαρέλι να έχει γεμίσει τόση ρίζα και κορμό που το φυτό δεν μπορούσε να απορροφήσει ούτε το νερό. Ήταν τόσο μεγάλο και άχαρο δέντρο, που αποφάσισα, παρά τις αντιρρήσεις όλης της οικογένειας, να το κλαδέψω και κάθετα και οριζόντια, κοινώς να το πετσοκόψω. Κλάδεψα όλους τους κορμούς αφήνοντας περίπου 35 εκατοστά από το χώμα και μετά χώρισα τη ρίζα στα 3 και κράτησα μια ρίζα όπου και ξαναφύτεψα σε χώμα σε καινούρια γλάστρα. Επί 4.5 μήνες είχα στο μπαλκόνι μία τεράστια γλάστρα, με ένα κομμάτι ξύλο και πολύ χώμα (άθλιο θέαμα, το παραδέχομαι). Μαζί με αυτό, είχα και την γκρίνια των γονιών μου, ότι σκότωσα το φυτό που είχαν τόσα χρόνια, ότι δεν θα ξαναβγάλει ποτέ, ότι είμαι υπερβολική κλπ. Προχτές, που είχε ξεκινήσει και πάλι μια παρόμοια κουβέντα και ήμουν απολογούμενη και έλεγα: «δεν χρειάζεται να την πετάξετε, θα ξαναβγάλει», σκύβω και βλέπω 6 τοσοδούλικα ματάκια, τόσο μικρά σχεδόν άσπρα, δεν είχαν προλάβει ούτε χλωροφύλλη να παράγουν), να έχουν σκάσει από το ξερό – φαινομενικά – ξύλο! Αυτήν την ιστορία ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας, για να σας δώσω να καταλάβετε ότι για να έχουμε υγιή και εύρωστα φυτά, πρέπει να τα φροντίζουμε και να μην νομίζουμε ότι αν τα κλαδέψουμε, ακόμα και αν πρέπει να τα αφήσουμε καραφλά για κάποιο διάστημα, θα πεθάνουν ή θα χαλάσουν! Ίσα ίσα τους δίνουμε δύναμη ώστε να γίνουν γερά και όμορφα και να ομορφαίνουν για πολλά πολλά χρόνια τις βεράντες μας!