Είμαι 17 ετών θα πάω τρίτη λυκείου. Οι γονείς μου πιστεύουν ότι μου παρέχουν τα πάντα όμως για εμένα δεν ισχύει αυτό. Είναι αλήθεια πως μου παρέχουν μόρφωση και ένα πιάτο φαΐ αλλά για εμένα δεν φτάνει. Δεν μου δείχνουν την αγάπη τους καθημερινά και δημιουργούν σχεδόν καθημερινά προβλήματα. Κρίνουν συνέχεια τους φίλους μου και δεν επιτρέπουν να έχω αγόρι. Δεν με εμπιστεύονται, μόνο στο διάβασμα δεν με ελέγχουν καθώς ξέρουν ότι δεν θα τους απογοητεύσω. Νιώθω μοναξιά. Γυρνάνε στο σπίτι οργά από τη δουλειά μου λένε ένα γεια και κάθονται στον καναπέ και συζητούν και θα μου μιλήσουν μόνο όταν πιστέψουν ότι έχω κάνει κάτι και θα με τιμωρήσουν λέγοντάς μου ότι θα μου κόψουν τα ωδεία και τα φροντιστήρια γιατί δεν εκτιμώ και δεν τα αξίζω. Η αλήθεια είναι πως αν είχα επιλογή θα ήθελα να ζω σε ένα μικρό σπίτι χωρίς τόσες ανέσεις αλλά να ένιωθα αγάπη και κατανόηση από τους συγγενείς μου, καθώς οι γιαγιάδες μου δεν ενδιαφέρονται ούτε αν ζούμε. Έχω φτάσει στο σημείο αφού δεν δέχονται να τους πω αυτό που με απασχολεί να μιλήσω σε ξένο να μου πει τι να κάνω. Άλλες φορές θέλω να φύγω από το σπίτι και άλλες να αποβώ σε πιο μοιραίες λύσεις.
Από όσα αναφέρεις διαφαίνεται το παράπονό σου για τη στάση της οικογένειάς σου απέναντί σου. Φαίνεται ότι θέλουν να σου προσφέρουν υλικά αγαθά και μόρφωση, γεγονός που αποτελεί μια καλή βάση. Απλώς ίσως να μην αντιλαμβάνονται τις συναισθηματικές σου ανάγκες. Θα σου πρότεινα να τους μιλήσεις ευθέως και για όσα αισθάνεσαι και όσα σκέφτεσαι. Καλό θα ήταν να τους ζητήσεις να ξεκινήσετε οικογενειακή θεραπεία για να βρείτε ένα καλύτερο μοντέλο επικοινωνίας. Πάνω και πρώτα από όλα, θα σου ζητούσα όμως να σεβαστείς τον εαυτό σου και να μην προβείς σε κάποια πράξη παρορμητισμού που πιθανόν θα σε πληγώσει. Εύχομαι ολόψυχα να σε ακούσουν οι γονείς σου.