Είμαι 20 χρονών από επαρχία και μένω μόνη μου. Η σχολή μου δεν μου αρέσει, τη θεωρώ βαρετή και αδιάφορη (έκανα προσπάθεια να ξαναδώσω χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία). Φίλες έχω πλέον ελάχιστες και τον περισσότερο χρόνο τον περνάω με το αγόρι μου. Είναι φορές που με πιάνουν τα κλάματα, πονοκέφαλοι, πόνοι στο στομάχι, δεν έχω διάθεση να βγω, να φάω, κοιμάμαι πολλές ώρες, δεν έχω διάθεση για διάβασμα. Φοβάμαι για την υγεία και τη ζωή μου κάθε φορά που κυκλοφορώ με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, κάνω σχέδια με το μυαλό μου ότι θα μου συμβεί κάτι κακό ή ότι θα λιποθυμήσω. Παράλληλα έχω τους γονείς μου να μου λένε κάθε φορά διάβασε να τελειώσεις τη σχολή γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι λόγω των οικονομικών… Όλο αυτό όμως με αγχώνει, βλέπω την καθημερινότητα ως μία ρουτίνα πλέον και εγώ να μην μπορώ να αποδώσω ενώ οι γονείς μου κάνουν προσπάθειες για μένα. Δεν ξέρω πλέον τι θέλω από τη ζωή.
Βάσια

Βάσια καλησπέρα, από την περιγραφή που κάνεις φαίνεται να πιέζεσαι ανάμεσα στην υποχρέωση να ολοκληρώσεις τις σπουδές που με κόπο σου προσφέρουν οι γονείς σου και την επιθυμία σου να ανακαλύψεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Ως αναμενόμενο αποτέλεσμα, βιώνεις ενοχές, θλίψη και αναβλητικότητα, ενώ φαίνεται παράλληλα να σου περνούν αγχώδεις σκέψεις από το μυαλό σου. Χρειάζεσαι λοιπόν μια ουσιαστική συζήτηση με τους γονείς σου ως προς τα θέλω σου και το μέλλον σου. Εάν αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου θα ανακαλύψεις τη θέληση και το κίνητρο να προσπαθήσεις. Απλώς μην ξεχνάς ότι οι σπουδές δεν είναι μια αιώνια δέσμευση, είναι πάνω από όλα μόρφωση, που ανοίγει ορίζοντες και προοπτικές. Παράλληλα, θα ήταν βοηθητικό να αποκτήσεις δραστηριότητες για να νιώσεις χαρά. Είμαι σίγουρη ότι θα σου είναι δύσκολο στην αρχή, αλλά «τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Εάν παρόλες τις προσπάθειες, η διάθεσή σου δεν βελτιωθεί μέσα σε δύο εβδομάδες, καλό θα ήταν να απευθυνθείς σε έναν ψυχολόγο.