Καλησπέρα, είμαι 35 χρονών και οι γονείς μου με αντιμετωπίζουν σαν μωρό. Είναι πολύ καταπιεστικοί και υπερπροστατευτικοί!!! Βγαίνω με την παρέα μου και αν αργήσω παίρνει η μάνα μου τηλέφωνο στο κινητό και με ρωτάει που είμαι. Το αποτέλεσμα είναι να με φέρνει σε δύσκολη θέση και να νιώθω άβολα και δεν ξέρω τί να κάνω και πώς να το διαχειριστώ. Ξεκίνησα να μαθαίνω δεύτερη ξένη γλώσσα και δέχομαι κριτική από τους δικούς μου για το ότι ξεκίνησα να κάνω ισπανικά σε αυτήν την ηλικία. Συνέχεια οι γονείς μου μου λένε να πάω στο νησί μας να τους δω και αδιαφορούν για το ότι εδώ στην Αθήνα έχω τις ασχολίες μου. Ήρθαν οι γονείς μου στην αθήνα μετά τις γιορτές και τώρα που φεύγουν ο πατέρας μου μου λέει συνέχεια πως τώρα που θα φύγει θα του λέιψω. Τελειώνοντας θέλω να πω πως έχω πρόβλημα όρασης αλλά προσπαθώ να οργανώσω τη ζωή μου χωρίς να αφήσω το πρόβλημα αυτό να με εξουσιάζει!!! Πώς να διαχειριστώ την όλη κατάσταση; Τί με συμβουλεύετε;
Μιχάλης



Μιχάλη, φαίνεται πως οι γονείς σου δεν έχουν αποδεχτεί ότι μεγαλώνεις και γίνεσαι αυτόνομος. Καλό θα ήταν να κάνετε μια ήρεμη συζήτηση όπου θα τους εξηγήσεις τις ανάγκες σου για ανεξαρτησία και εκείνοι πιθανόν να σου εκφράσουν τις ανησυχίες τους. Μπορείτε να βρείτε μια καλή ισορροπία ανάμεσα στα θέλω σου και τους φόβους τους. Επίσης, όσο οι γονείς σου θα αντιλαμβάνονται ότι είσαι ικανός να ανταπεξέλθεις στην καθημερινότητα και να είσαι ευτυχής λόγω αυτού, λογικά θα νιώσουν ανακούφιση και χαρά για εσένα. Δώσε χρόνο και χώρο σε όλους σας για να συνηθίσετε την καινούρια φάση ζωής στην οποία επιθυμείς να βρίσκεσαι.