Αν ζητήσουμε «κατά λάθος» από ένα τρίχρονο παιδί να μας φέρει ένα ψεύτικο τηλέφωνο παιχνίδι για να τηλεφωνήσουμε στ’ αλήθεια, θα μας φέρει το πραγματικό τηλέφωνο, κι ας μην του το έχουμε ζητήσει. Το ίδιο θα κάνει και αν του ζητήσουμε ένα μαρκαδόρο ο οποίος έχει «στεγνώσει» για να γράψουμε. Το πιθανότερο δηλαδή είναι ότι θα μας φέρει ένα μαρκαδόρο που γράφει.

Ακόμη και ένα τρίχρονο παιδί μπορεί να κατανοήσει την έννοια της βοήθειας και να αντιληφθεί ότι οι ενήλικες δεν γνωρίζουν πάντα τι είναι σωστό και ποια είναι η ορθή επιλογή. Επομένως, μπορεί να αγνοήσει το αίτημα ενός ενήλικα για ένα αντικείμενο που δεν θα του φανεί χρήσιμο και να του φέρει κάτι που θεωρεί πιο χρήσιμο σύμφωνα με έρευνα από το Πανεπιστήμιο Yale που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας Developmental Psychology.

Στο πλαίσιο του σχετικού πειράματος στο οποίο συμμετείχαν 58 παιδιά παρατηρήθηκε ότι τα παιδιά έπαιρναν την πρωτοβουλία να φέρουν κάτι διαφορετικό από αυτό που τους ζήτησαν οι ενήλικες μόνο όταν έκριναν ότι αυτό όντως θα τους βοηθούσε να ολοκληρώσουν τη δουλειά τους. Σύμφωνα με τους ερευνητές αυτό σημαίνει ότι ακόμη και ένα μικρό παιδί μπορεί να εστιάσει στον απώτερο στόχο ενός αιτήματος και όχι στην ικανοποίηση του συγκεκριμένου αιτήματος.