Ο άνδρας που παντρευόμαστε είναι κάτι μεταξύ φίλου, εραστή και αδελφής ψυχής. Ακούγεται υπερβολικό και περίπλοκο αλλά η αλήθεια είναι αυτή αν θέλουμε να παραμείνουμε μαζί του για όλη μας τη ζωή και να είμαστε ευτυχισμένες. Γιατί στην πορεία της ζωής μας αυτός θα είναι ο φίλος μας, ο συγκάτοικος μας, ο εραστής μας, ο πατέρας των παιδιών μα, ο συνέταιρος μας.
Το κακό καμία φορά είναι ότι ακόμη και αν σταθούμε τόσο τυχερές και τον πετύχουμε αυτόν τον άνδρα η ρουτίνα και η συνήθεια μας κάνουν και να λησμονούμε την τύχη μας και αφήνουμε τη σχέση μας να φθαρεί χωρίς μικρές φλόγες αναζωογόνησης.
Ένα εύκολο μυστικό που ίσως να μας βοηθήσει να διατηρήσουμε το ενδιαφέρον στο γάμο μας είναι να βάλουμε κατά νου ότι ο άνδρας μας δεν αποτελεί ένα κεκτημένο που το βάζουμε δίπλα σε άλλα τρόπαια και που και που ασχολούμαστε μαζί του. Και αυτό ίσως να πραγματοποιηθεί αν τον αντιμετωπίζουμε όπως κάποτε, όπως παλιά που ήταν το αγόρι μας. Τότε που θέλαμε με πάθος να του είμαστε αρεστές, ενδιαφέρουσες, ποθητές και συμπαθητικές.
Σίγουρα – και το αντίθετο θα ήταν παράλογο – δεν μπορούν οι σκέψεις και τα συναισθήματα να είναι 100% ίδια με εκείνη την εποχή αλλά μια τέτοια πρόθεση μπορεί να μας ενεργοποιεί εμποδίζοντας μας να παρασυρθούμε από τη σιγουριά ότι αυτός θα είναι πάντα εκεί αφού μας παντρεύτηκε.
Αυτό το μη δεδομένο είναι που μπορεί να μας κάνει να επιδιώκουμε να βρισκόμαστε μαζί του ακόμη και αν οι υποχρεώσεις και των δυο είναι αβάστακτες. Γιατί πλέον μπορούμε να εκτιμήσουμε την ποιότητα του χρόνου και όχι να έχουμε εμμονές με την ποσότητα. Αλλιώς δεν ξέρουμε να εκτιμούμε πόσο σημαντικό μπορεί να είναι ένα μισάωρο ηρεμίας και αγκαλιάς στον καναπέ. Και όσο δεν το εκτιμούμε τόσο δεν φροντίζουμε να βρεθεί και τόσο τελικά απομακρυνόμαστε.
Ακόμη και τα μηνύματα στο κινητό που σε κάποιους φαντάζουν σαχλά μπορεί να αποτελέσουν μια ευχάριστη νότα στην καθημερινότητα προσφέροντας μας ένα ευχάριστο διάλειμμα από τον φόρτο εργασίας. Αυτό το αόρατο όριο μεταξύ σχέσης και γάμου δεν έχει πάντα λογική και ούτε είναι πάντα παραγωγικό.
Πηγαίνοντας πίσω, στην αρχή της σχέσης μας, θα διαπιστώσουμε ότι μας ενδιέφερε πραγματικά να μάθουμε τα νέα το συντρόφου μας: όχι μόνο πως τα πήγε στη δουλειά αλλά ακόμη και αν έπαιξε καλά στο 5×5 με τους φίλους του. Αυτό το ενδιαφέρον στην πορεία του γάμου μας αλλοιώνεται, σχεδόν χάνεται και δίνει την θέση του σε κοφτές κουβέντες ίσα ίσα για τα βασικά του σπιτιού και των παιδιών. Μήπως, λοιπόν, αν τον βλέπαμε ξανά σαν εκείνον τον όμορφο νεαρό που είχαμε γνωρίσει αποκτούσαμε και ένα παραπάνω ενδιαφέρον για τα νέα του, μήπως είχαμε πραγματικά την όρεξη να συζητήσουμε μαζί του.
Με λίγα λόγια καταλήγουμε στο αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα ότι ο γάμος θέλει δουλειά, προσωπική ενασχόληση, θετική διάθεση και επιμονή. Όσο επενδύουμε στον γάμο μας τόσο αυτός μας το ανταποδίδει προσφέροντας μας ευτυχία, ηρεμία και αγάπη. Δεν γίνεται να ευτυχίσουμε περιμένοντας από τον άλλον να μας κάνει ευτυχισμένους. Πρέπει εμείς να το επιδιώξουμε και να χτίσουμε τις προϋποθέσεις.
