«Τα επώνυμα των Ελλήνων και οι τουρκικές ρίζες τους»
Περισσότερα από 12.000 επώνυμα που προέρχονται από την τουρκική γλώσσα.
Η ερμηνεία και οι ρίζες τους που κρατούν από το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία.
- Αϊβάζης: ο άνδρας υπηρέτης
- Βαλαβάνης: αυτός που έχει μεγάλο κεφάλι
- Βούρος: ο παλμός, το παλμικό χτύπημα
- Γαρμπής: ο δυτικός άνεμος
- Γιαδικιάρογλου: ο ταραχοποιός άνθρωπος
- Ζαΐμης: ο κάτοχος γης, ο φεουδάρχης, ο φοροεισπράκτορας
- Καραβάνας: η κατσαρόλα, το συσσίτιο
- Κουγιουμτζής: ο χρυσοχόος, ο έμπορος χρυσαφικών
- Κουμανταρέας: ο αρχηγός, ο διοικητής
- Χατζής: ο προσκυνητής στη Μέκκα, στην ιερή πολή του Ισλάμ
Μία μοναδική έκδοση, στην οποία σε 5.500 λήματα εξηγούνται περισσότερα από 12.000 επώνυμα που προέρχονται από την τουρκική γλώσσα και οι ρίζες τους κρατούν από το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία. Στο Βυζάντιο τα επώνυμα εμφανίζονται τον 7ο αι. μ.Χ. Πηγή προέλευσης των ελληνικών επωνύμων κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είναι κάποια χαρακτηριστικά του κατόχου τους, και συγκεκριμένα: οι σωματικές αρετές ή οι ατέλειές του, κάποιο αξίωμα ή το επάγγελμά του, ο τρόπος καταγωγής του. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, εμφανίζονται τα πατρωνυμικά ή μητρωνυμικά επώνυμα. Νεότερα είναι τα επώνυμα που δηλώνουν ζώα, φυτά, πετρώματα ή αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Τα ελληνικά επώνυμα τουρκικής προέλευσης εμφανίζονται πολύ πριν από την Αλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και ακολουθούν τα χαρακτηριστικά των βυζαντινών επωνύμων, με μεγαλύτερη έμφαση στα περιπαικτικά επώνυμα, που προκύπτουν από παρατσούκλια.
Aκόμη
- Η μέθοδος ανεύρεσης των ελληνικών επωνύμων
- Ο τρόπος εκφοράς και οι καταλήξεις της τουρκικής γλώσσας
- Οι τουρκικές λέξεις που επιβιώνουν στην ελληνική
