Έγινες γνωστή στο τηλεοπτικό κοινό μέσα από τη συμμετοχή σου στο «Ταμπού», του MEGA που βλέπουμε κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 00:10. Η υποκριτική είναι νέα εμπειρία για σένα. Πώς τo αποφάσισες και πώς το βίωσες; Πράγματι το «Ταμπού» του MEGA, όπου υποδύομαι την Πέρσα, μια ραδιοφωνική παραγωγό, ήταν ένα πολύ καλό βήμα για να με γνωρίσει και ο κόσμος. Και ευχαριστώ τον Αντρέα Γεωργίου για την πρόταση και για την ευκαιρία που μου έδωσε. Δεν δυσκολεύομαι να παίρνω αποφάσεις στα επαγγελματικά, ούτε κυνηγάω πράγματα. Συνήθως έρχονται από μόνα τους. Έτσι έγινε και σε αυτή την περίπτωση. Χτύπησε ένα βράδυ το κινητό μου και ήταν ο Αντρέας που μου είπε ότι είχε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο για μένα. Αυτό ήταν. Στην αρχή μού φάνηκε δύσκολο, αλλά βούτηξα στα βαθιά, διάβασα, δούλεψα και προχώρησα χωρίς… ταμπού.

Ο χορός πώς προέκυψε στη ζωή σου;

Ξεκίνησα το χορό από πολύ μικρή. Πρέπει να ήμουν 4 ετών όταν με πήγε η μαμά μου σε μια σχολή για να κάνω μπαλέτο. Αυτή η πρώτη γνωριμία ωστόσο δεν εξελίχθηκε πολύ καλά. Ήταν μια άσχημη εμπειρία γιατί η δασκάλα μού φώναξε και εγώ κατευθείαν έβαλα τα κλάματα. Έτσι έφυγα από το μπαλέτο, αλλά ξεκίνησα το latin με τα όλα του: φουστάνια, κρόσσια, τακούνια, παρτενέρ, διαγωνισμούς. Εκεί, αν και μου άρεσε πολύ, μου είπαν ότι πατούσα στραβά, προς τα μέσα, κι έτσι με κάποιον τρόπο οδηγήθηκα ξανά στο μπαλέτο για να φτιάξω την κίνησή μου. Η δασκάλα που είχα αυτήν τη φορά με ενέπνευσε τόσο πολύ που τελικά σπούδασα μπαλέτο. Τότε άρχισα να αισθάνομαι κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα. Όταν ήμουν πάνω στη σκηνή ή και στο μάθημα ακόμα, ένιωθα σαν να βρισκόμουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Το ίδιο μού συμβαίνει μέχρι σήμερα. Είναι μαγεία. Νομίζεις ότι πετάς. Δεν είναι απλά κινήσεις. Είναι συναίσθημα, είναι λέξεις, είναι επικοινωνία. Έτσι ερωτεύτηκα το μπαλέτο και μεταπήδησα στο σύγχρονο χορό. Για την ακρίβεια, σπούδασα και τα δύο.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΣΙΑΡΑΠΗΣ, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΠΕΝΝΥ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ, ΜΑΚΙΓΙΑΖ/ΧΤΕΝΙΣΜΑ: ΚΕΡΑΣΙΑ ΚΟΥΗ.

Οι γονείς σου πώς το πήραν;

Έχω εξαιρετικούς γονείς. Είμαι πολύ τυχερή σε αυτό γιατί με στήριξαν πάρα πολύ και μου άφησαν το περιθώριο επιλογής. Επειδή είμαι από επαρχία, από τον Πύργο στην Πελοπόννησο, δεν γνώριζα ότι υπήρχαν επαγγελματικές σχολές. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να σπουδάσω χορό, αλλά αυτό δεν γινόταν μέσω πανελλαδικών. Θυμάμαι λοιπόν χαρακτηριστικά τη χαρά που ένιωσα όταν μια μέρα ήρθε ο μπαμπάς μου με κάτι χαρτιά που είχε εκτυπώσει από το internet. Ήταν αιτήσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, της Λυρικής και κάποιες άλλες για τις οποίες είχε κάνει έρευνα. Αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ήταν πολύ συγκινητικό το ότι το είχε ψάξει τόσο πολύ. Σπούδασα τελικά στην Επαγγελματική Σχολή Χορού «Ραλλού Μάνου». Έτσι λεγόταν τότε. Τώρα λέγεται Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού Μοραγέμου. Ήταν υπέροχα χρόνια. Πήρα το πτυχίο μου και κατευθείαν δούλεψα ως δασκάλα χορού.

Τι είναι ο χορός για σένα;

Ψυχοθεραπεία, συναισθήματα… Μου έχει τύχει να χορεύω και να με πιάνουν τα κλάματα· στην πτυχιακή. Χόρευα ένα ορχηστρικό της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και έκλαψα με λυγμούς. Δεν μπορούσα να κρατηθώ. Ήταν τόσα τα συναισθήματα που με πλημμύρισαν εκείνη τη στιγμή… Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποια στιγμή ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, αλλά τη σταμάτησα γιατί την ώρα που χόρευα ούτως ή άλλως ήταν σαν να έκανα ψυχοθεραπεία. Με το χορό εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου. Αυτή είναι και η αυτοφροντίδα μου. Η ισορροπία μου. Όταν δεν έχω πρόβα ή προπόνηση, βάζω μουσική στο σπίτι και «χτυπιέμαι» με Φουρέιρα, με Μότσαρτ και με Ρεμπούτσικα.

Τι σου έμαθε για το χαρακτήρα σου;

Πέρα από την πειθαρχία, έμαθα ότι, όσο δουλεύεις σκληρά και με χαμηλά το κεφάλι, δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχεις. Επίσης, μου έμαθε να αντιμετωπίζω με ηρεμία τους ανθρώπους και τις καταστάσεις.

Ο χορός ως αθλητική δραστηριότητα είναι για όλους; Ακόμα και για εκείνους που δεν έχουν τον κατάλληλο σωματότυπο;

Εννοείται. Γιατί ξεκινάς από ένα επίπεδο για αρχάριους και σιγά σιγά δουλεύεις. Δεν έχει να κάνει με το σωματότυπο. Εγώ είχα μαθήτριες με παραπάνω κιλά που ήταν υπέροχες, με απίστευτη ευλυγισία στα άκρα. Αν δεν σε ενδιαφέρει να γίνεις επαγγελματίας, δεν χρειάζεται να φέρεις το πόδι στο κεφάλι. Δεν μετράει αυτό, παρά μόνο σε εξετάσεις. Μετράει όμως η αγάπη για αυτό που θέλεις να κάνεις, όπως και το πάθος.

Ένιωσες ότι στερείσαι πράγματα λόγω του χορού;

Όχι! Μου άρεσε τόσο πολύ ο χορός που αισθανόμουν ότι αυτή είναι η ζωή μου. Είχα το πρόγραμμά μου, την προπόνησή μου, τις πρόβες μου… Στη σχολή πήγαινα στις 7:30 το πρωί και έφευγα στις 4 το απόγευμα. Δεν το έβλεπα σαν υποχρέωση. Πολλές φορές γύριζα στο σπίτι με απίστευτη κούραση, αλλά ήμουν τόσο γεμάτη που δεν με ενδιέφερε.

Για το σώμα σου τι σου έμαθε;

Να το ακούω και να το αγαπώ. Γιατί κάποια στιγμή το σώμα σου λέει «stop». Όσο και να το γυμνάζεις, θέλει ένα όριο. Δεν μπορείς να επεμβαίνεις επάνω του τόσο πολύ και σκληρά. Υπάρχουν και δασκάλες που σε ζορίζουν, αλλά τελικά το σώμα σου αντιδρά. Κάποια στιγμή βγάζεις τραυματισμούς, θέλει καλή αποθεραπεία. Το μασάζ είναι επίσης πολύ σημαντικό, όπως και οι διατάσεις. Άρα κάπου χρειαζόμαστε και την ξεκούραση. Ωστόσο μου έμαθε και να μην τα παρατάω. Θυμάμαι έναν τραυματισμό που είχα σε μια παράσταση. Ήμουν κουρασμένη, πάτησα στραβά και έπαθα διάστρεμμα. Όμως είχα δουλέψει πολύ για εκείνη την παράσταση και δεν ήθελα να την αφήσω στη μέση και να με αντικαταστήσει άλλη κοπέλα. Πήρα αναλγητικό και χόρεψα. Δεν μπορούσα να τα παρατήσω γιατί ήταν κάτι το οποίο περίμενα όλη τη χρονιά. Μετά ξεκίνησα φυσικοθεραπείες και φρόντισα το σώμα μου όπως έπρεπε.

Ο χρόνος και ο χορός είναι δύο πράγματα τα οποία συχνά έρχονται σε αντίθεση. Σε αγχώνει αυτό;

Δεν με αγχώνει, όμως παρατήρησα κάτι. Σχεδόν ένα χρόνο τώρα που είμαι στη σειρά, σταμάτησα απότομα το χορό και το σώμα μου άλλαξε. Κι αν αυτό συνέβη στα 28 μου, τι θα γίνει αργότερα που θα αλλάξουν και οι προτεραιότητές μου; Εκεί προβληματίστηκα. Γι’ αυτό και άρχισα να γυμνάζομαι εντατικά. Ευτυχώς, όμως, το σώμα μας έχει μνήμη, και αυτό είναι εμφανές σε όσους γυμνάζονται από παιδιά. Είναι απίστευτο το ότι σε μία εβδομάδα μπορώ να αποκτήσω και πάλι γράμμωση. Χρειάζεται όμως και καλή διατροφή.

Ο χορός δημιουργεί εμμονές με τη ζυγαριά;

Δεν ήμουν ποτέ υπερβολική με το φαγητό, ούτε έκανα ακραίες δίαιτες. Σε κάποιες σχολές, αν πάρεις μισό κιλό, φεύγεις από την παράσταση, ενώ, σε άλλες, το body shaming είναι καθημερινό φαινόμενο. Ευτυχώς, εγώ δεν αντιμετώπισα τέτοιες καταστάσεις. Οι καθηγητές μας είχαν τρόπο να μας εφιστούν την προσοχή αν βάζαμε βάρος.

Εσύ τι έτρωγες λοιπόν;

Δεν έφευγα από το σπίτι χωρίς να φάω πρωινό –δύο φρυγανιές με μέλι– και έπαιρνα μαζί μου μπανάνες ή άλλα φρούτα για δεκατιανό. Έτρωγα ένα ωραίο γεύμα μέσα στην ημέρα, ό,τι κι αν ήταν αυτό, ακόμα και μουσακάς, αλλά το βραδινό μου ήταν ένα απλό γιαούρτι με δημητριακά ή μια σαλάτα. Δεν ζορίστηκα πολύ με το φαγητό.

Με τα χρόνια, άλλαξαν οι διατροφικές σου συνήθειες;

Εξακολουθώ να τρώω πρωινό και να παίρνω μαζί μου μία μπανάνα για δεκατιανό. Στο μεσημεριανό μου, όμως, θα προτιμήσω πρωτεΐνη, όπως κοτόπουλο με ρύζι, κι αν το παραλείψω για οποιονδήποτε λόγο, θα φάω κανονικά το βράδυ, αλλά το αργότερο μέχρι τις 8. Αν δεν προλαβαίνω να μαγειρέψω, αναγκαστικά θα παραγγείλω απέξω, αλλά και πάλι θα επιλέξω κοτόπουλο με σαλάτα. Συνήθως αυτό το μενού ακολουθώ τις καθημερινές και το Σαββατοκύριακο αφήνω περιθώριο για κάποιες διατροφικές ατασθαλίες.

Υπάρχουν κάποιες συμβουλές που θα έδινες σε όσους δεν ασχολούνται με το χορό οι οποίες θα βοηθούσαν για καλύτερη στάση του σώματος;

Όταν ξυπνάμε, είναι καλό να κάνουμε διατάσεις. Να τεντωνόμαστε λίγο και να κρατάμε ίσια την πλάτη. Αν μπορούμε, και με λάστιχα. Να κρατάμε τους ώμους πίσω και κάτω για να μην καμπουριάζουμε. Επίσης, πρέπει να προσέχουμε πώς καθόμαστε στην καρέκλα ώστε η μέση μας να ακουμπά σε σταθερό σημείο.

Ολοκληρώνοντας αυτήν τη συνέντευξη, θα μοιραστείς μαζί μας τα όνειρά σου; Πού θα ήθελες να βρίσκεσαι σε πέντε χρόνια από τώρα;

Θα ήθελα να έχω δημιουργήσει μια σχολή χορού για όλες τις ηλικίες και για όλα τα επίπεδα. Από μωράκια που θα έρχονται για μουσικοκινητική μέχρι προχωρημένες ηλικίες. Από αρχάριους μέχρι ημιεπαγγελματίες. Για να αγαπήσουν όλο και περισσότεροι το χορό έτσι όπως τον αγαπώ εγώ. Ταυτόχρονα θα ήθελα να μάθω περισσότερα για την υποκριτική και το φλερτ μου με αυτή να εξελιχθεί σε σοβαρή σχέση. Θα ήθελα να έχω συνέχεια μετά το «Ταμπού».