Για τους φίλους και την οικογένειά του, είναι ο Πεπέλο, ο Πίπι, ο Πέντερς και ο Πεντς. Για όλους εμάς είναι ο Πέδρο Πασκάλ.
Πριν από χρόνια, σε ένα κινηματογραφικό πλατό, κάποιος άρχισε να τον αποκαλεί Πέπσι, κάτι που του άρεσε πολύ. Σήμερα οι αναρίθμητοι θαυμαστές στο διαδίκτυο τον αναφέρουν περιβόητα ως Daddy ή Zaddy, υποδηλώνοντας έναν όμορφο, κομψό, μεγαλύτερο άνδρα που μπορούν να φανταστούν να είναι το αφεντικό της ζωής τους, με προθυμία.
Σε ένα βίντεο του 2022 για το Vanity Fair, ως μέρος της σειράς Lie Detector του περιοδικού, ο Πασκάλ γέλασε με το ψευδώνυμο.
«Ο “Daddy” είναι μια κατάσταση του νου», είπε. «Είμαι ο μπαμπάς σου». Το έλεγε παιχνιδιάρικα, αλλά η οπτική του επαφή με την κάμερα ήταν τόσο καθηλωτική που ορισμένοι παρατηρητές άκουσαν μόνο τη δεύτερη πρόταση αυτής της δήλωσης.
Η Μπέλα Ράμσεϊ —η συμπρωταγωνίστρια του στο The Last of Us, την σειρά που πραγματικά τον εκτόξευσε στην κορυφή— ενοχλήθηκε από τον χαρακτηρισμό.
«Ανησύχησα για εκείνον. Θέλω να τον προστατέψω από όλο αυτό το αστείο του να γίνει ο “μπαμπάς” του διαδικτύου. Ήταν σαν να σκέφτεται: ‘Δεν θέλω όλοι να σε βλέπουν έτσι. Είσαι τόσα πολλά περισσότερα’». Η Ράμσεϊ τον αποκαλεί Πεντζ.
Για ευνόητους λόγους, το άρθρο του VF αναφέρεται σε αυτόν ως Πέδρο Πασκάλ.
«Βασικά, όλοι με φρόντιζαν, μέχρι και τα 30 μου. Είχα αγγέλους γύρω μου όλο τον καιρό»
View this post on Instagram
Καρδιά στο μανίκι
Σε ένα γεύμα στο Λονδίνο, ο Πασκάλ αποδεικνύεται ένας σπουδαίος αφηγητής που διηγείται ιστορίες με τα χέρια του, χρησιμοποιεί αστείες φωνές, του αρέσει να βρίζει, να πίνει κοκτέιλ και να καταβροχθίζει μια πιατέλα τυριών. Δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Ταυτόχρονα, αγγίζει πρόθυμα τις λυπηρές, ωμές και συγχυσμένες πλευρές του να είσαι ζωντανός. Τα συναισθήματά του είναι φανερά. Κλαίει εύκολα. Γελάει δυνατά.
Ο Πασκάλ διηγείται για τα «χρόνια παραίτησης», όταν ήταν ένας νέος ηθοποιός χωρίς δουλειές στη Νέα Υόρκη, κατεστραμμένος από τον ξαφνικό θάνατο της αγαπημένης του μητέρας, της Βερόνικα. Τα βράδια επέστρεφε από οποιαδήποτε δουλειά σε εστιατόριο ή μπαρ από την οποία δεν είχε ακόμη απολυθεί, στο διαμέρισμα στο Μπρούκλιν που δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά. Όσο καταθλιπτική κι αν ήταν η ζωή του, η Γκρέτα, το πιτ μπουλ του, ήταν αυτή που τον έσωζε.
Η Γκρέτα τον υποδεχόταν με ενθουσιασμό στην πόρτα αν και η εικόνα της ήταν αρκετά τρομακτική ώστε ο Πασκάλ να μπορεί να τη βγάζει βόλτα στις 3 τα ξημερώματα για να καταθέσει τα τσαλακωμένα του χαρτονομίσματα από φιλοδωρήματα σε ένα ΑΤΜ της Chase χωρίς φόβο.
«Αυτό το σκυλί μου έσωσε τη ζωή, γιατί μου έδωσε κάποιον λόγο να επιστρέφω στο σπίτι», λέει ο Πασκάλ, ψάχνοντας το άλμπουμ της Γκρέτα στο τηλέφωνό του για να δείξει φωτογραφίες.
Ο Πασκάλ είναι αυτό που είναι γιατί το τραύμα τον μεγάλωσε. Ο Πασκάλ ήταν 24 ετών όταν η μητέρα του πέθανε από αυτοκτονία
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Στα 30 μου υποτίθεται ότι θα είχα καριέρα», λέει. «Πάνω από τα 29 χωρίς καριέρα σήμαινε ότι είχε τελειώσει, σίγουρα». Νιώθοντας απελπισία, ο Πασκάλ άρχισε να ψάχνει άλλα επαγγέλματα. Αλλά κάθε φορά που έφτανε κοντά στο να εγκαταλείψει το όνειρό του, φίλοι και οικογένεια επενέβαιναν. «Όταν ο Πέδρο έλεγε, ‘Θα πάω σε σχολή νοσηλευτικής’ ή ‘Θα γίνω δάσκαλος θεάτρου’, ήταν σαν ‘Όχι, όχι, όχι, όχι! Είσαι πολύ καλός!’», λέει η μεγαλύτερη αδελφή του, Χαβιέρα Μπάλμασεντα, τώρα παραγωγός στα Amazon Studios. «Ήθελε να γίνει ηθοποιός από τεσσάρων ετών. Το μόνο πράγμα που δεν θα επιτρέπαμε ποτέ στον Πέδρο να κάνει ήταν να τα παρατήσει».
Έτσι, η Μπάλμασεντα του δάνειζε 40 δολάρια για να βγάλει το Σαββατοκύριακο όταν περνούσε από το γραφείο της. Φίλοι του αγόραζαν τρόφιμα και τον πήγαιναν για δείπνο. Γείτονες βοηθούσαν στη φροντίδα της Γκρέτα. Η στενή του φίλη Σάρα Πόλσον του έδινε τα χρήματα των εξόδων της από τις υποκριτικές της δουλειές και τον άφηνε να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο της αδελφής της.
«Βασικά, όλοι με φρόντιζαν, μέχρι και τα 30 μου», λέει. «Είχα αγγέλους γύρω μου όλο τον καιρό».
Από το Mandalorian στα πολλαπλά μέτωπα
Σε μία από τις πρώτες του ημέρες άδειας μετά από καιρό, ο Πασκάλ είχε πρόσφατα επιστρέψει από το Τόκιο, όπου βρέθηκε στο εξαμηνιαίο Star Wars Celebration, προωθώντας την κυκλοφορία του Star Wars: The Mandalorian and Grogu το επόμενο καλοκαίρι.
Πρόσφατα ολοκλήρωσε τα γυρίσματα για το The Fantastic Four: First Steps και, τις επόμενες ημέρες, ξεκινά την παραγωγή για το νέο Avengers: Doomsday.
Εκτός από την επανεκκίνηση των Fantastic Four, συμμετέχει σε δύο ακόμα καλοκαιρινές ταινίες που αναδεικνύουν ενδιαφέρουσες νέες πτυχές — υποδυόμενος τον απόλυτο εργένη στην ρομαντική κομεντί της Σελίν Σονγκ, Materialists, και έναν δήμαρχο μικρής πόλης στην αμερικανική εφιαλτική ταινία του Άρι Άστερ Eddington. Εν τω μεταξύ, την ημέρα που έγινε η συνέντευξη, το διαδίκτυο ήταν ακόμα βυθισμένο στη θλίψη των φαν του The Last of Us για την τύχη του χαρακτήρα του Πασκάλ, Τζόελ, ενός καλού, πληγωμένου άνδρα με τα πιο θλιμμένα μάτια στον κόσμο.
«Αυτό το σκυλί μου έσωσε τη ζωή, γιατί μου έδωσε κάποιον λόγο να επιστρέφω στο σπίτι»
Η Βανέσα Κίρμπι των Fantastic Four —η οποία υποδύεται τη Σου Στορμ δίπλα στον Ριντ Ρίτσαρντς του Πασκάλ— δηλώνει ότι η γοητεία του φίλου της είναι «η απέραντη ευαλωτότητά του».
«Δεν έχει κάποια πανοπλία επάνω του οπότε σου δείχνει τον εαυτό του αμέσως, και εμπιστεύεσαι αυτό το άτομο επειδή σου αποκαλύπτεται με αυτόν τον πολύ γενναίο τρόπο» λέει.
Ο Σπάικ Τζόνζι, ο οποίος σκηνοθέτησε τον Πασκάλ σε μια διαφήμιση της Apple που αναδεικνύει τις χαρούμενες χορευτικές ικανότητες του ηθοποιού, έχει μια ενιαία θεωρία για το γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι συνδέονται με τον 50χρονο ηθοποιό που πάλευε να βρει δουλειά για δεκαετίες.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Πιστεύω ότι είναι αυτό που θέλουμε στην αρρενωπότητα» ξεκαθαρίζει. Ο Πασκάλ δεν είναι μόνο «σκληρός και ζωντανός» στην οθόνη. Εξελίσσεται και παίζει με αυθάδεια με τη μόδα — κομψά μαύρα σορτς και κραγιόν-κόκκινο Valentino στο Met Gala το 2023, μπότες Saint Laurent μέχρι το μηρό στην πρεμιέρα της δεύτερης σεζόν του Last of Us — χορεύει σε ρυθμούς Devo στην συναυλία του SNL50 και γιορτάζει δημόσια τη μικρότερη αδελφή του, Λουξ Πασκάλ, όταν δήλωσε ότι είναι τρανς το 2021 παραμένοντας ένας παθιασμένος υποστηρικτής της κοινότητας.
Το πόσο ερωτευμένος είναι ο κόσμος με αυτόν τον ηθοποιό φαίνεται από διάφορα περιστατικά. Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης των Critics Choice Awards, η Τσέλσι Χάντλερ ανέφερε το 2023 ως «τη χρονιά που όλοι έγιναν περήφανοι για τον Πέδρο Πασκάλ». Ένα σκίτσο των New Yorker απεικόνιζε έναν θεραπευτή να καθησυχάζει τον πελάτη του: «Δεν είναι καθόλου περίεργο — τελευταία, πολλοί άνθρωποι αναφέρουν ότι η πίστη τους στην ανθρωπότητα εξαρτάται εξ ολοκλήρου από το αν ο Πέδρο Πασκάλ είναι τόσο καλός όσο φαίνεται».
50, μια βλακεία
Ο Πασκάλ είναι πιο ευτυχισμένος και πιο άνετος όταν οι άνθρωποι γύρω του είναι ευτυχισμένοι και άνετοι, και επειδή είναι από τη φύση του τόσο περίεργος και ζεστός, υπάρχει μια αίσθηση άμεσης ασφάλειας μαζί του γράφει η Κάρεν Βάλμπι.
Βέβαια ο Πασκάλ είναι αυτό που είναι γιατί το τραύμα τον μεγάλωσε. Ο Πασκάλ ήταν 24 ετών όταν η μητέρα του πέθανε από αυτοκτονία. Για τη συνάντηση του με τη Βάλμπι ο Πασκάλ επέλεξε ένα παλαιστινιακό εστιατόριο στο Notting Hill. Ο Πασκάλ είπε ότι διάλεξε το εστιατόριο επειδή την τελευταία φορά που βρέθηκε εκεί απόλαυσε το χώρο και το απογευματινό φως, και σκέφτηκε ότι θα ήταν διασκεδαστικό να μοιραστούν μικρά πιάτα φαγητού. Αλλά έχει δημοσιεύσει περισσότερες από μία φορές στο Instagram τη θέση του για το τι συμβαίνει στη Γάζα.
View this post on Instagram
«Τι ανόητο πράγμα για έναν 50χρονο άνδρα—να έχει όλη αυτή την προσοχή!» λέει. Ο Πασκάλ έκλεισε τα 50 του τον Απρίλιο, ένα ορόσημο που αντιμετώπισε με εκνευρισμό και φόβο. Αναφέρει την ταινία Μια άλλη γυναίκα (Another Woman), η οποία του έκανε τεράστια εντύπωση όταν την είδε ως ένας ευαίσθητος 13χρονος. Σε αυτήν, η Τζίνα Ρόουλαντς μιλάει με ζοφερή ειλικρίνεια για τον συναισθηματικό ανεμοστρόβιλο του να βρίσκεται κανείς στα 50 του.
«Όταν μπήκα στα 40 μου ένιωθα ενήλικας και με αυτοπεποίθηση», λέει ο Πασκάλ. «Στα πενήντα ένιωσα πιο ευάλωτα — πολύ πιο ευάλωτα». Ακόμα και όταν βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου; «Περισσότερο, περισσότερο. Τι ανόητο πράγμα για έναν 50χρονο άνδρα — να έχει όλη αυτή την προσοχή!». Στη συνέχεια έκανε μια πρόποση. «Στα 50 γαμώτο!»
Η ρίζα και ο πόνος
Ο Πασκάλ ήταν εννέα μηνών όταν οι γονείς του έφυγαν από τη Χιλή για να ξεφύγουν από τη δικτατορία του Στρατηγού Αουγκούστο Πινοσέτ και τελικά εγκαταστάθηκαν στο Σαν Αντόνιο. Η μητέρα του Πασκάλ ήταν μια 22χρονη πολιτική πρόσφυγας, με δύο παιδιά, που σπούδαζε παιδοψυχολογία. («Έτσι, ναι, έγινα κάτι σαν πειραματόζωο», λέει ο Πασκάλ).
Τις ημέρες που δεν είχε μπέιμπι σίτερ, τον άφηνε στον κινηματογράφο. Θυμάται να είναι επτά ετών και να βλέπει δυόμισι προβολές του Poltergeist πριν επιστρέψει η μητέρα του για να τον πάρει. Στο σπίτι αναπαριστούσε σκηνές όπου τον ρουφούσε η ντουλάπα ή γλιστρούσε στο πάτωμα της κουζίνας. «Όταν οι γονείς μας έβαλαν καλωδιακή τηλεόραση, έπαιζε το τραγούδι του HBO και ο Πέδρο έτρεχε μέσα στο σπίτι μας φωνάζοντας, ‘Έρχεται ταινία! Έρχεται ταινία!’» θυμάται η Μπάλμασεντα.
Ο Πασκάλ πέρασε μεγάλο κομμάτι της παιδικής ζωής του καθισμένος στην τέταρτη σειρά ενός κινηματογράφου. Θυμάται μια οικογενειακή βραδιά προβολής με το Πορυφρό Χρώμα του Στίβεν Σπίλμπεργκ στη μεγάλη οθόνη. Ο Πασκάλ, όπως συνήθιζε, καθόταν σε απόσταση από την οικογένειά του προτιμώντας να είναι κοντά στην οθόνη όταν άρχισε ξαφνικά να κλαίει τόσο δυνατά στη σκηνή που η Σίλι της Γούπι Γκόλντμπεργκ χώριζε από την αδελφή της. Η μητέρα του έπρεπε να τον μαζέψει και να τον βοηθήσει να πάρει ανάσα έξω. Για το υπόλοιπο της πέμπτης δημοτικού, κουβαλούσε ένα αντίγραφο του μυθιστορήματος της Άλις Γουόκερ σαν να ήταν η Βίβλος του.
Το γυμνάσιο ήταν ένας τρόμος. Ο Πασκάλ έπεσε θύμα εκφοβισμού και ακραίου bullying «επειδή ήταν ένα περίεργο, ευαίσθητο παιδί. Επειδή ήταν ένα παιδί που διψούσε για προσοχή. Επειδή ήταν ερωτευμένος με τις ταινίες και το θέατρο και την τέχνη»
Αν και οι γονείς του αναγνώριζαν τις καλλιτεχνικές ευαισθησίες του γιου τους, οι προσδοκίες του ήταν οι προβλεπόμενες. «Όντας γονείς μετανάστες, ήταν πάντα κάπως σαν, ‘Ναι, ναι, ναι, ό,τι να ‘ναι, αρκεί να πας σε ένα καλό κολέγιο’», λέει η Μπάλμασεντα γελώντας. Περιγράφει τον πατέρα τους, έναν γιατρό γονιμότητας, ως πολύ απαιτητικό. «Έπρεπε να έχεις άριστους βαθμούς, άριστους τρόπους, άριστο γούστο, πάντα».
Στο γυμνάσιο, η οικογένεια του Πασκάλ μετακόμισε σε ένα πλούσιο και συντηρητικό προάστιο της Orange County, στην Καλιφόρνια, όπου «όλοι οι φοίνικες έχουν το ίδιο ύψος». Εκεί που ο Πασκάλ, ακόμα και σήμερα, δεν μπορεί να αντέξει να επιστρέψει ούτε για βόλτα. Το γυμνάσιο ήταν ένας τρόμος. Ο Πασκάλ έπεσε θύμα εκφοβισμού και ακραίου bullying «επειδή ήταν ένα περίεργο, ευαίσθητο παιδί. Επειδή ήταν ένα παιδί που διψούσε για προσοχή. Επειδή ήταν ερωτευμένος με τις ταινίες και το θέατρο και την τέχνη». Θυμάται την ταινία Γορίλες Στην Ομίχλη (Gorillas in the Mist) να είναι σαν σωσίβιο. Την είδε ξανά και ξανά στον κινηματογράφο, «βρίσκοντας δύναμη» στην ερμηνεία της Σιγκούρνι Γουίβερ και την ονειρική μουσική του Μορίς Ζαρ.
«Όταν μπήκα στα 40 μου ένιωθα ενήλικας και με αυτοπεποίθηση. Στα πενήντα ένιωσα πιο ευάλωτα — πολύ πιο ευάλωτα Τι ανόητο πράγμα για έναν 50χρονο άνδρα — να έχει όλη αυτή την προσοχή!»
Ο Πασκάλ ειλικρινά δεν ξέρει αν θα είχε επιζήσει από το bullying και την κακοποίηση αν η μητέρα του δεν τον είχε βγάλει από το τοπικό σχολικό σύστημα και δεν του είχε βρει ένα σχολείο καλών τεχνών. Πήρε δίπλωμα και τα κλειδιά του Volvo της Βερόνικα. Αυτός και η νέα του καλύτερη φίλη, η Γκρέις, οδηγούσαν στο Λος Άντζελες και χόρευαν μέχρι τελικής πτώσης σε raves. Τα ναρκωτικά ήταν παντού.
Ο Πασκάλ θυμάται να είναι 16 ετών και να παίρνει LSD και να καλεί τη μητέρα του για να την ενημερώσει ότι θα ξενυχτούσε μέχρι τα ξημερώματα. «Και αυτή αναστενάζει και λέει, ‘Ωχ.’ Και αυτό δεν ήταν φυσιολογικό. Και ήταν σαν να σκέφτεται ‘Γιατί;’ και αυτή είπε, ‘Ω, όχι, απλώς ήλπιζα να πάμε όλοι μαζί σε μια ταινία.’ Ήταν τόσο μαγεμένος από αυτό το είδος μητρικής προσοχής, οπότε είπε, ‘Έρχομαι!’». Ο Πασκάλ έτρεξε σπίτι και κάθισε βουβός και παραλυμένος, παραληρώντας στο πίσω κάθισμα καθώς οδηγούσαν για να δουν το City of Hope του Τζον Σέιλς.
Απώλεια και αναγέννηση στη Νέα Υόρκη
Ο Πασκάλ μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει υποκριτική στο NYU, όπου αμέσως βρέθηκε σε έναν κύκλο πρώην μαθητών καλών τεχνών του Λυκείου LaGuardia. Ανάμεσα τους ήταν και η Πόλσον.
«Κανείς δεν ήταν πιο διασκεδαστικός», δηλώνει η Πόλσον. «Αλλά ήταν επίσης… λυπημένος. Υπάρχει ένα πηγάδι πόνου που ζει ακριβώς πίσω από τα μάτια του και δεν προσπάθησε ποτέ να κρυφτεί από αυτό, και νομίζω ότι αυτό τον κάνει τόσο διαφανή ως ηθοποιό. Ήταν απλά μαγνητικό για μένα ως νεαρό άτομο και εξακολουθεί να είναι και σήμερα».
«Περνούσα πολύ δύσκολα όταν ήμουν 18, 19, 20», λέει ο Πασκάλ. «Πάλευα πολύ άσχημα με την αϋπνία. Διάβαζα τον Τζέιμς Μπάλντουιν και έβλεπα ταινίες όπως το Ήταν Κάποτε Πολεμιστές (Once Were Warriors) και Ο Γάμος Της Μούριελ (Muriel’s Wedding). Στην πραγματικότητα ήμουν απλώς μια ανοιχτή πληγή. Ακούγεται τόσο γαμημένα επιτηδευμένο, αλλά πάλευα να κατανοήσω αυτόν τον άδικο κόσμο που ζούμε. Αυτή η έλλειψη ισότητας, είναι απλώς πολύ οδυνηρή για να την αντέξεις. Πώς ζεις μέσα σε αυτόν;»
Ο Πασκάλ ήταν 24 ετών και ζούσε στο Λος Άντζελες όταν δέχτηκε το τηλεφώνημα για τη μητέρα του. Πήρε την πρώτη πτήση για το Σαντιάγο, εκεί που είχαν επιστρέψει οι γονείς του το 1995 με τον μικρότερο αδελφό του, Νικολάς, και τη Λουξ. Μετά την κηδεία ο Πασκάλ επέστρεψε άδειος και είχε πλέον αλλάξει τις προτεραιότητες στη ζωή του. «Νομίζεις ότι το να μην πάρεις μια δουλειά μπορεί να με διαλύσει; Δεν μπορείς να με διαλύσεις, είμαι ήδη διαλυμένος» λέει για την επώδυνη περίοδο του θρήνου.
Έξι μήνες μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο Πασκάλ συμφώνησε να αναλάβει ένα κουτάβι για να βοηθήσει έναν φίλο. Το πρώτο βράδυ στο διαμέρισμά του, ο σκύλος πήδηξε στο κρεβάτι μαζί του. Μέσα από τους λεπτούς τοίχους, ο Πασκάλ άκουγε τους γείτονές του να παρακολουθούν την ανεξάρτητη ταινία High Art. Άκουσε τη σκηνή όπου ο χαρακτήρας της Άλι Σίντι πανικοβάλλεται για τη φίλη της που παίρνει υπερβολική δόση, την οποία υποδύεται η Πατρίσια Κλάρκσον, και ένιωσε τη ζεστασιά αυτού του πλάσματος δίπλα του. Ήξερε ότι θα κρατούσε αυτό το κουτάβι και θα το ονόμαζε από μια φανταστική Γερμανίδα εθισμένη στην ηρωίνη, την Γκρέτα.
Στην αποφοίτηση της μητέρας του @ Πέδρο Πασκάλ
Η θλίψη του δεν είχε θέση στο τεράστιο, αχανές και απρόσωπο Λος Άντζελες με τους αυτοκινητοδρόμους που κόβουν ζωές. Ο Πασκάλ επέστρεψε στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη, όπου είχε κάνει κάποια πρόοδο ως ηθοποιός μετά το κολέγιο, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι η αρχική του τύχη είχε τελειώσει.
Έζησε σε ένα διαμέρισμα στον έβδομο όροφο ενός συγκροτήματος στο East Village. Κάθε βράδυ κάπνιζε ένα τσιγάρο στην πυροσβεστική σκάλα του και παρακολουθούσε το φεγγάρι να ανατέλλει ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, μετακόμισε στο Red Hook με την σκύλα του και σκεφτόταν να γίνει νοσοκόμος. «Θα ήμουν ένας επιλεκτικός νοσοκόμος, όπως ήμουν ως σερβιτόρος. Θα ερωτευόμουν μερικούς ασθενείς και θα μισούσα άλλους. Και αυτόν τον καημένο ασθενή που μισούσα, τον λυπάμαι!» λέει γελώντας.
«Περνούσα πολύ δύσκολα όταν ήμουν 18, 19, 20. Πάλευα πολύ άσχημα με την αϋπνία. Ήμουν απλώς μια ανοιχτή πληγή, πάλευα να κατανοήσω αυτόν τον άδικο κόσμο που ζούμε. Αυτή η έλλειψη ισότητας, είναι απλώς πολύ οδυνηρή για να την αντέξεις. Πώς ζεις μέσα σε αυτόν;»
Η LAByrinth Theater Company, όπου άρχισε να γράφει και να σκηνοθετεί, έγινε ένα καλλιτεχνικό σωσίβιο. Μπήκε στο περιφερειακό θέατρο, έκανε περιοδείες στο Όρεγκον ή την Ουάσινγκτον, τη Βοστόνη, το Κέιπ Κοτ ή το Λόουελ της Μασαχουσέτης. Το 2013, η Πόλσον, μία από τους πιο μόνιμους και βασικούς «αγγέλους» που τον πρόσεχαν, έστειλε την κασέτα της ακρόασής του για το Game of Thrones στην καλύτερη φίλη της Αμάντα Πιτ, της οποίας ο σύζυγος, Ντέιβιντ Μπένιοφ, ήταν ένας από τους συν-σκηνοθέτες της σειράς. Και ένας αστέρας γεννήθηκε.
Η εκρηκτικά χαρισματική εμφάνιση του Πασκάλ ως Όμπεριν Μαρτέλ του έφερε το ρόλο στο Narcos που μετά τον έφερε στο The Last of Us και όλα όσα έγιναν μετά από αυτό.
Το αγαπημένο σκυλί του Πασκάλ ήταν στο πλευρό του μέχρι αυτή τη μεγάλη επιτυχία στο Game of Thrones, όταν πέθανε από γηρατειά. «Σκέφτομαι πόσο φτωχός ήμουν όταν είχα την Γκρέτα», λέει ο Πασκάλ. «Σκέφτομαι όταν είχα διπλές βάρδιες και δεν μπορούσα να βρω κανέναν να την βγάλει έξω και ζούσαμε σε αυτό το χάλια διαμέρισμα στο Red Hook, και σκέφτομαι την ζωάρα που θα έκανε τώρα μαζί μου σε αντίθεση με τότε και θρηνώ, πραγματικά».
Ο Πέδρο Πασκάλ πνίγηκε σε έναν λυγμό, μετά γέλασε με τον εαυτό του που παρασύρθηκε για άλλη μια φορά. «Με κάνεις να κλαίω από τότε που αρχίσαμε να μιλάμε!» είπε στη Βάλμπι. «Μην με αφήσεις να παραγγείλω ένα τρίτο ποτό».
Ο Πασκάλ έχει ένα τατουάζ με την υπογραφή της μητέρας του στην εσωτερική πλευρά του δεξιού του καρπού. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ο Πασκάλ έγραψε την ευχή του για το 2025: «Επούλωση. Για τα καλά»
Όμως ο Πασκάλ δεν μιλάει για ένα πράγμα. Την προσωπική του ζωή. «Πάντα νιώθω σαστισμένος όταν με αναγράφουν ως ‘πολύ ιδιωτικό άνθρωπο’, γιατί πραγματικά είμαι ακριβώς το αντίθετο», λέει. «Είμαι πολύ καθόλου ιδιωτικός στην προσωπική μου ζωή. Απλώς ξέρω ότι οι σχέσεις είναι τόσο πολύπλοκο πράγμα να διαχειριστείς ακόμα και χωρίς να υπάρχει αυτός ο τεράστιος φακός πάνω τους».
Όσο για το να κάνει παιδιά, ο Πασκάλ δηλώνει ότι δεν έχει ποθήσει να το κάνει, εκτός από έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο: «Έχω ονειρευτεί να πηγαίνω τα παιδιά μου στον κινηματογράφο όπως με πήγαιναν οι γονείς μου. Οπότε υποθέτω ότι θέλω να κόψω δρόμο και να βρω ένα ενδιαφέρον ανθρώπινο ον που είναι το παιδί μου και θα πάει να δει κάτι που θέλω να δω».
Το πάθος
Στο Instagram, ο Πασκάλ είναι ειλικρινής σχετικά με τις προοδευτικές του αξίες, δημοσιεύοντας την φρίκη του για τη ζοφερή επικαιρότητα όταν δεν χαιρετάει τα αδέλφια του, τους φίλους και τους συμμάχους του.
Την εβδομάδα πριν από τη συνέντευξη, το Ανώτατο Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου εξέδωσε μια ιστορική απόφαση κατά των τρανς, περιορίζοντας τη νομική έννοια της γυναίκας στη βάση του βιολογικού φύλου. Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, η οποία έχει χρηματοδοτήσει σε μεγάλο βαθμό τον «πόλεμο» του Ηνωμένου Βασιλείου κατά της τρανς κοινότητας, πανηγύρισε την απόφαση σε μια σκληρά κυνική ανάρτηση στο Instagram. Ο Πασκάλ, άγρια προστατευτικός απέναντι στη μικρή του αδελφή, Λουξ, χαρακτήρισε την «άρρωστη» χαρά της Ρόουλινγκ στο Instagram ως «απεχθής συμπεριφορά ενός loser».
Κάποιοι προσπάθησαν να το παρουσιάσουν ως έναν άνδρα που προσπαθεί να εκφοβίσει μια γυναίκα για να σιωπήσει. «Αλλά είναι απεχθής συμπεριφορά ενός loser», λέει η Μπάλμασεντα. «Και το είπε ως ο μεγαλύτερος αδελφός σε κάποιον που έλεγε ότι η μικρή μας αδελφή δεν υπάρχει».
Καθώς η κόντρα αναπαράχθηκε στα media ο Πασκάλ ένιωσε για λίγο σαν «το παιδί που έστελναν συχνά στο γραφείο του διευθυντή για προβλήματα συμπεριφοράς στα δημόσια σχολεία του Τέξας, νιώθοντας φοβισμένος και σκεπτόμενος, ‘Τι έκανα;’» Αλλά κάτι άλλο τον ανησυχούσε περισσότερο. «Oι άνθρωποι χρειάζονται προστασία, πραγματικά. Θέλω να προστατέψω τους ανθρώπους που αγαπώ. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Οι νταήδες με κάνουν να θέλω να ξεράσω γαμώτο!»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σε κάποιο κομμάτι της βόλτας του με την αθρογράφο, οι δυό τους περνάνε από ένα κοιμητήριο. «Κοίτα αυτό το νεκροταφείο, δεν είναι υπέροχο;» είπε ο Πασκάλ που δεν θέλει να ταφεί — απλά να τον πετάξουν στον ωκεανό. «Φαγητό για ψάρια, φαγητό για ψάρια, φαγητό για ψάρια!». Ήταν η ώρα να επιστρέψει αυτή η συζήτηση στο θάνατο.
Στις 4 Φεβρουαρίου 2023, την επέτειο του θανάτου της μητέρας του, ο Πασκάλ παρουσίασε το Saturday Night Live για πρώτη φορά. Ήταν ένας θρίαμβος. Στον μονόλογό του, πνίγηκε τιμώντας τους γονείς του για το θάρρος τους να φύγουν από τη Χιλή όταν ήταν μωρό. Ο μουσικός καλεσμένος των Coldplay, Κρις Μάρτιν, αφιέρωσε το Fix You στον Πασκάλ και τη Βερόνικα. Ο παιδικός ήρωας του Πασκάλ, Στίβεν Σπίλμπεργκ, παρακολούθησε την εκπομπή από τα παρασκήνια και, ένα μήνα αργότερα στα Όσκαρ, τον συνεχάρη για την εξαιρετική δουλειά του. Η Πόλσον, η οποία είχε πετάξει εκείνο το πρωί για να εμφανιστεί ως η μητέρα του μπαμπά του Πασκάλ σε ένα σκετς, έμεινε μαζί του στο after-party μέχρι να ανατείλει ο ήλιος.
«Θα ήμουν ένας επιλεκτικός νοσοκόμος, όπως ήμουν ως σερβιτόρος. Θα ερωτευόμουν μερικούς ασθενείς και θα μισούσα άλλους. Και αυτόν τον καημένο ασθενή που μισούσα, τον λυπάμαι!»
«Ένιωθα απλά ότι η μητέρα μου ήταν εκεί. Και — και δεν ξέρω τι άλλο να πω. Ήταν μια πλήρης μεταμόρφωση μιας επετείου».
Φέτος ο Πασκάλ διεκδίκησε τα γενέθλιά του. Δύο μήνες μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο Πασκάλ προσπάθησε να γιορτάσει τα 25α γενέθλιά του, αλλά όλη η νύχτα ήταν φρικτή, στραβή και λάθος. Ασυνείδητα σταμάτησε να αναγνωρίζει τα γενέθλιά του ως μια ημερομηνία-ορόσημο. Φίλοι όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσαν να τον πείσουν για μια έξοδο αλλά το περισσότερο που κατάφεραν ήταν να τον βγάλουν για ένα μαρτίνι ή «να φτιαχτεί και να πάει να δει το ‘How to Train Your Dragon’».
Μέχρι την ηλικία των 49, ένιωθε ότι το σώμα του άρχιζε να του επιτίθεται. Είχε τραυματίσει την πλάτη του στα γυρίσματα του Gladiator II, μετά έπεσε από τις σκάλες στο σπίτι του πατέρα του στη Χιλή και εξάρθρωσε τον ώμο του. Όταν η Χάντλερ ανέφερε το sex appeal του στα Critics Choice Awards, ο Πασκάλ θυμάται με ένα ανατριχιαστικό χαμόγελο. «Ήμουν με νάρθηκα, ήμουν υπέρβαρος, και όταν η κάμερα μου έδειξε, δεν πίστευα ότι κάτι θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια».
Όταν ο Πασκάλ άρχισε να γυρίζει το Materialists την περασμένη άνοιξη, στο οποίο πολιορκεί τον χαρακτήρα της Ντακότα Τζόνσον, μιας «προξενήτρας», ήταν χωρίς νάρθηκα αλλά ακόμα δεν μπορούσε να κάνει push-ups ή να σηκώσει βάρη. «Ήταν η πιο σκληρή ηλικία που είχα νιώσει ποτέ στη ζωή μου», λέει. «Ήταν η πιο αδύναμη που είχα νιώσει ποτέ. Ήταν κάτι τόσο τρομακτικό, ψεύτικο, να νιώθω ότι μπορούσα να υποδυθώ κάποιον που ήταν ο γόης του Μανχάταν. Πιστεύεις ότι είμαι σέξι σε αυτή την ταινία;»
View this post on Instagram
Ο Πασκάλ έχει υπάρξει μόλις μια φορά πραγματικά πρωταγωνιστής και αυτό ήταν σε μια θεατρική παραγωγή του 2003 του Lobby Hero του Κένεθ Λόνεργκαν για ένα μικρό θέατρο στο Κέιπ Κοτ. Πώς θα ήταν άραγε, αναρωτιέται, να σηκώσει μια ταινία στους ώμους του όπως ένας από τους αγαπημένους του ηθοποιούς, ο Ντάνιελ Καλούγια, στο Get Out; «Αλλά και πάλι, σε αυτή την ηλικία, είναι δύσκολο για μένα —» λέει ο Πασκάλ, μετά διακόπτει. «Ρωτάω τον εαυτό μου, ‘Είναι αυτό ρεαλιστικό;’» Σκύβει. «Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο μεγάλο θέμα θα ήταν η ηλικία σε αυτή τη συνέντευξ αλλά είναι αυτό που ζω!»
Ο Πασκάλ χρειάστηκε να συμφιλιωθεί με το «να περάσει αυτό το βλακώδες ορόσημο των 50», οπότε αποφάσισε να το αντιμετωπίσει μετωπικά, σχεδιάζοντας έναν πολυήμερο εορτασμό που τον συγκρίνει με έναν γάμο.
«Oι άνθρωποι χρειάζονται προστασία, πραγματικά. Θέλω να προστατέψω τους ανθρώπους που αγαπώ. Οι νταήδες με κάνουν να θέλω να ξεράσω γαμώτο!»
Στις 2 Απριλίου φιλοξένησε ένα οικείο δείπνο για οικογένεια και φίλους σε ένα εστιατόριο του Λονδίνου, του οποίου το μαρτίνι ήξερε ότι ήταν εξαιρετικό. Γιόρτασε με τα τρία του αδέλφια και τον πατέρα του. Η Λουξ τον εξέπληξε με μια παρουσίαση φωτογραφιών του Πασκάλ και των φίλων και της οικογένειάς του όλα αυτά τα χρόνια —ακόμα και της Γκρέτα!— που τελείωσε με το τραγούδι Corazón de Melón. Τρεις φορές προσπάθησε να εξηγήσει πόσο συγκινημένος ήταν από το δώρο της αδελφής του χωρίς να κλάψει. «Δεν είμαι έτσι κάθε μέρα, ορκίζομαι στον Θεό», λέει, γελώντας. «Αλλά όταν νιώθεις ότι σε βλέπουν όπως εγώ εκείνο το βράδυ, νιώθεις ότι σε αγγίζει η μαγεία».
Η πρόκληση
Λίγες νύχτες αργότερα, ο εορτασμός συνεχίστηκε με ένα εκρηκτικό πάρτι στο Stone Nest, το πρώην κλαμπ Limelight στο Λονδίνο. Ο Πασκάλ προσέλαβε τη Χόνεϊ Ντιζόν, μια τρανς γυναίκα και θεϊκή, βραβευμένη με Grammy DJ και είδωλο της μόδας. Φορούσε ένα μαύρο νάιλον παλτό 4sdesigns πάνω από ένα T-shirt Protect the Dolls, και οι φίλοι του τον γύριζαν στην πίστα επάνω στους ώμους τους. Η οικογένειά του ήταν εκεί, το ίδιο και η καλύτερή του φίλη από το λύκειο, η Γκρέις. Το ίδιο και η Πόλσον και η παρέα από το LaGuardia από τη Νέα Υόρκη. Το ίδιο και οι καλύτεροί του φίλοι από το κολέγιο που είναι τώρα γιατροί, δικηγόροι και καθηγητές, το καστ των Fantastic Four και άλλοι φίλοι ηθοποιοί.
Η Πόλσον θυμάται να κοιτάζει το λατρευτικό, εκλεκτικό πλήθος και να σκέφτεται: «Ήμασταν κάποτε έφηβοι τρελοί που τρέχαμε στη Νέα Υόρκη και τώρα ο Τομ Κρουζ χορεύει στο πάρτι σου. Τι έχει συμβεί στη ζωή σου;»
Στο αυτοκίνητο ο Πασκάλ δείχνει τη λέξη «FAITH» (ΠΙΣΤΗ), την οποία κάποιος έχει γράψει με σπρέι σε έναν τοίχο. Συνοφρυώνεται με ψεύτικη αηδία. Είναι αγνωστικιστής, σχεδόν αθεϊστής — κι όμως. «Ακόμα νιώθω ότι η μητέρα μου με οδηγεί μερικές φορές. Νιώθω την παρουσία της παντού γύρω μου. Δεν νιώθω ότι τίποτα από όλα αυτά θα συνέβαινε τώρα αν δεν ήταν για αυτήν».
Υπήρχε κάτι μαγικό στη Μαρία Βερόνικα Πασκάλ Ουρέτα. Λείπουν τα πάντα στον πρωτότοκο γιο της από αυτήν. Η ομορφιά της. Η μυρωδιά της. Πόσο αστεία ήταν. Πόσο αστείες έβρισκε τις κλανιές. «Πίστευε ότι ήταν το πιο λαμπρό, αστείο, υπέροχο πράγμα στον κόσμο»
Η μητέρα του Πέδρο Πασκάλ, Μαρία Βερόνικα Πασκάλ Ουρέτα
Υπήρχε κάτι μαγικό στη Μαρία Βερόνικα Πασκάλ Ουρέτα και λείπει αφόρητα στον πρωτότοκο γιο της. Του λείπουν όλα. Η ομορφιά της. Η μυρωδιά της. Πόσο αστεία ήταν, και πόσο αστείες έβρισκε τις κλανιές. «Δεν μπορούσε να ξεπεράσει μια κλανιά, οποιουδήποτε είδους, χωρίς να παθαίνει υστερία γελώντας», λέει ο Πασκάλ. «Πίστευε ότι ήταν το πιο λαμπρό, αστείο, υπέροχο πράγμα στον κόσμο». Ήταν επίσης «πολύ βαθυστόχαστη, πολύ περίπλοκη, πολύ, πολύ απρόσιτη κατά κάποιον τρόπο», προσθέτει.
Η μητέρα του Πασκάλ προσπάθησε όσο καλύτερα μπορούσε να γνωρίσει τον γιο της. Διάβασε το Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια (To Kill a Mockingbird) αφού είδε τη βαθιά επίδραση που είχε στον Πασκάλ στο δημοτικό σχολείο. Διάβασε με προσοχή το For Colored Girls Who Have Considered Suicide / When the Rainbow Is Enuf, το οποίο απορρόφησε τον Πασκάλ αφού ο καθηγητής του στην αγγλική γλώσσα στο λύκειο διάβασε τον μονόλογο της Lady in Red. Άφησε τον 17χρονο γιο της να παραλείψει το σχολείο για να δει μια παραγωγή πριν από το Broadway του Angels in America.
Όταν ο Πασκάλ επέστρεψε κατάπληκτος —συναισθηματικά αναδιοργανωμένος από αυτό που είχε δει— αγόρασε η ίδια ένα εισιτήριο για να βιώσει κάτι από αυτά που ένιωσε ο γιος της.
Ο Πασκάλ έχει ένα τατουάζ με την υπογραφή της μητέρας του στην εσωτερική πλευρά του δεξιού του καρπού. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ο Πασκάλ έγραψε την ευχή του για το 2025: «Επούλωση. Για τα καλά».
Επιστροφή στις ρίζες
Όταν ο Πασκάλ μίλησε ξανά με τη Βάλμπι, ήταν αναζωογονημένος από ένα Σαββατοκύριακο στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, όπου συναντήθηκε με την Καναδή ποιήτρια Αν Κάρσον. Τη συνάντηση είχε κανονίσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου The Shed στη Νέα Υόρκη. Ο Πασκάλ θα ερμηνεύσει το έργο που γράφει εκείνη. Το θέατρο κράτησε ζωντανά τα όνειρά του να είναι καλλιτέχνης για τόσο καιρό. Θέλει να επιστρέψει σε αυτό και δεν γνωρίζει τι θα κάνει στον κινηματογράφο ξανά και πότε.
Όσον αφορά το κυριολεκτικό του σπίτι, ο Πασκάλ νοικιάζει ένα λιτό loft στο Λος Άντζελες. Είχε προσπαθήσει να αγοράσει ένα φανταχτερό σπίτι στα Hollywood Hills για λίγο αλλά οι γείτονές του ήταν απαίσιοι, και η κλειστοφοβική φύση της γειτονιάς τον έκανε να νιώθει μοναξιά και κατάθλιψη.
Όταν χτύπησε ο COVID, έψαξε για Airbnb και βρήκε μια καταχώριση για ένα σπίτι κοντά στο νερό, όπου φαντάστηκε να κάνει βόλτες και να αγοράσει ένα ποδήλατο. Δεν περίμενε να ερωτευτεί τόσο πολύ το ευάερο μικρό καλλιτεχνικό του καταφύγιο, ή τους ιδιοκτήτες του μπροστινού ακινήτου που τον έχουν πλέον σαν οικογένεια. Το κρατάει εδώ και πέντε χρόνια, παρόλο που δεν υπάρχει πραγματική πόρτα στο μπάνιο, και μπορεί να μοιάζει λίγο με αποθήκη αφού ταξιδεύει τόσο πολύ.
Ένα σκίτσο των New Yorker απεικόνιζε έναν θεραπευτή να καθησυχάζει τον πελάτη του: «Δεν είναι καθόλου περίεργο — τελευταία, πολλοί άνθρωποι αναφέρουν ότι η πίστη τους στην ανθρωπότητα εξαρτάται εξ ολοκλήρου από το αν ο Πέδρο Πασκάλ είναι τόσο καλός όσο φαίνεται»
Όταν τελείωσαν τα γυρίσματα των Fantastic Four στο Λονδίνο, ο Πασκάλ μπόρεσε να επιστρέψει στο Λος Άντζελες για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Κάπου στο γραφείο του έχει μια κορνιζαρισμένη εκτύπωση αυτού του σκίτσου των New Yorker, σχετικά με το αν όλα εξαρτώνται από το αν ο Πέδρο Πασκάλ είναι πραγματικά τόσο καλός. Ένας αγαπητός φίλος, του οποίου η μητέρα έχει κατάστημα κορνίζων, του το έδωσε ως δώρο. «Ήμουν απλώς ενθουσιασμένος που ήμουν μια γαμημένη εικονογράφηση στο New Yorker!» είπε γελώντας. «Έζησα στη Νέα Υόρκη για 20 χρόνια!»
Από όλες τις ερμηνείες στην πλέον επιβλητική καριέρα του Πασκάλ, η Μπάλμασεντα ξεχωρίζει τον μονόλογο που τον είδε να ερμηνεύει ως δευτεροετής στο λύκειο. Ήταν ένα κομμάτι που είχε γράψει ο Πασκάλ για ένα μονοπάτι για ποδήλατα κοντά στο σπίτι τους στην Corona del Mar, μια γειτονιά από την οποία ανυπομονούσε να ξεφύγει. Στη σκηνή, περιέγραφε πώς, αρχικά, διέσχιζε αυτό το στενό μονοπάτι που περνούσε πάνω από μια γέφυρα με τα πόδια, μετά προχώρησε στο να το διασχίζει προσεκτικά με το ποδήλατό του, μετά με μόνο ένα χέρι στο τιμόνι του, και τέλος, να μπορεί να το διασχίζει με τα χέρια του στον αέρα.
Ο Πασκάλ είναι πλέον ελεύθερος.
Όλη η συνέντευξη εδώ
