Χριστίνα Χειλά-Φαµέλη: «Δεν βγαίνω από τα όρια, το µέτρο λειτουργεί για µένα ως αυτοπροστασία»

Αυθόρμητη, ειλικρινής, οικεία –σαν τη φίλη με την οποία μιλούσες χτες– και μια γυναίκα που ξέρει να ισορροπεί περίτεχνα ανάμεσα στο πάθος της για τα πράγματα και στα όρια που της δίνουν την καθημερινή αρμονία, ανάμεσα στην επαγγελματική και στην προσωπική της ζωή, ανάμεσα στη φροντίδα του σώματός της και στην καλλιέργεια της ψυχής της, ανάμεσα στα μαθήματα και στα δώρα που της προσφέρει η ζωή.

Επέστρεψες στο MEGA, και μάλιστα με δύο σειρές. Θα μας μιλήσεις κατ’ αρχάς για το ρόλο σου στους «Αθώους»;

Πράγματι, επέστρεψα στο ΜEGA –και χαίρομαι πολύ για αυτό– μετά από τέσσερα χρόνια και το «Σιωπηλό Δρόμο». Οι «Αθώοι» είναι μια σειρά εποχής υψηλών προδιαγραφών με τις υπογραφές πολύ ξεχωριστών δημιουργών, των Νίκου και Άγγελου Κουτελιδάκη στη σκηνοθεσία και της Ελένης Ζιώγα στο σενάριο, οι οποίοι άντλησαν την έμπνευσή τους από τον «Κατάδικο» του Έλληνα λογοτέχνη Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Καθώς πρόκειται για μια δουλειά που ετοιμάζεται εδώ και καιρό, είχα την ευκαιρία να πάρω το σενάριο αρκετά πριν. Οπότε, υπήρχε χρόνος να μελετήσω το ρόλο μου και να δω την εξέλιξή του σε όλη της την έκταση. Είχα την τύχη να δουλεύω με τόσο αξιόλογους συνεργάτες και με συνθήκες σαν να γυρίζουμε ταινία.

 Στους «Αθώους» είσαι η Μαργαρίτα.

Ναι. Μεγάλη πρόκληση αυτός ο ρόλος… Η Μαργαρίτα είναι ένας χαρακτήρας που εξελίσσεται πολύ έντονα κι εγώ καλούμαι να την ενσαρκώσω σε διαφορετικές ηλικίες και φάσεις ζωής.

Θα σε δούμε όμως και σε μία άλλη σειρά του MEGA, στο «Κάμπινγκ».

Τώρα τον Σεπτέμβριο ξεκινάμε γυρίσματα. Στο «Κάμπινγκ» θα είμαι μαζί με τον Γιώργο Χρυσοστόμου και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και θα παίζω έναν κόντρα ρόλο. Θα υποδύομαι ένα call girl σε μια μαύρη κωμωδία, κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ στο παρελθόν.

Πώς είναι η Χριστίνα εκτός δουλειάς, εκτός στούντιο και κάτω από τη σκηνή;

Επιδιώκω να έχω χρόνο για τον εαυτό μου γιατί τα τελευταία χρόνια έχω δουλέψει πολύ. Γι’ αυτό, είμαι ευγνώμων που πλέον μπορώ να ρυθμίζω τη δουλειά μου στο θέατρο και στην τηλεόραση προκειμένου να μου μένει λίγος προσωπικός χρόνος. Είναι μια πολυτέλεια να έχω ένα Σαββατοκύριακο ελεύθερο ώστε να μπορώ να αφιερώνω χρόνο στους φίλους μου, στο σύντροφό μου και σε μένα. Στόχος μου είναι να βρίσκω αυτή την ισορροπία.

Τι κάνεις για σένα στον ελεύθερο χρόνο σου;

Διαβάζω λογοτεχνία. Είχα αφήσει το διάβασμα για μεγάλο διάστημα καθώς, εξαιτίας των ρυθμών της δουλειάς, των σεναρίων που έπρεπε να διαβάζω, αλλά και της διάσπασης που έχουμε όλοι λόγω των social media, το ξεχνούσα. Πλέον, όμως, το έχω αρχίσει πάλι. Διαβάζω και για το θέατρο, για κάτι που ετοιμάζω από Οκτώβριο. Κατά τα άλλα, κάνω μπάνια στη θάλασσα όσο ακόμη μπορώ, τρώω καλά, κοιμάμαι, ενώ τώρα τον Σεπτέμβριο έχω και ένα project: κήπος και μπαλκόνι. Θέλω να το γεμίσω φυτά και να μάθω να τα φροντίζω και να τα μεγαλώνω.

Αισθάνομαι ότι έχεις βρει τον τρόπο να μη σε αλλάξουν η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα.

Είμαι αυτή που είμαι. Δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς γίνεται να αλλάξεις. Βέβαια, όταν ήρθε η αναγνωρισιμότητα με τις «Άγριες Μέλισσες» και χτυπούσαν τα τηλέφωνα για προτάσεις και συνεντεύξεις, έχασα λίγο τον εαυτό μου, κυρίως όσον αφορούσε τη συγκέντρωση. Είχα πολύ μεγάλη διάσπαση. Μπορεί να ξεχνούσα, για παράδειγμα, να απαντήσω σε κάποια πρόταση για συνέντευξη – όχι από αγένεια, αλλά από έλλειψη διαχείρισης της πολλής πληροφορίας και των πολλών τηλεφωνημάτων. Έχω κάνει τέτοια λάθη…

 Οι ειδικοί στο life coaching υποστηρίζουν ότι υπάρχουν τέσσερα βήματα για την επιτυχία: Να σχεδιάζεις με στόχο. Να προετοιμάζεις με προσήλωση. Να προχωράς με αποφασιστικότητα. Να επιδιώκεις με υπομονή. Εσύ πόσο κοντά είσαι σε αυτά;

Μου αρέσει να σχεδιάζω τους στόχους μου και να βαδίζω προς αυτούς, όχι όμως με ψυχαναγκασμό. Η προετοιμασία με φοβερή προσήλωση δεν είναι του χαρακτήρα μου καθώς εγώ μεταφράζω τους στόχους ως όνειρα. Ωστόσο θέλω να προχωρώ με αποφασιστικότητα και διεκδίκηση. Και σίγουρα είμαι ένας άνθρωπος που έχει υπομονή, γι’ αυτό δεν το έβαλα κάτω όταν τα πράγματα δεν μου ήρθαν εύκολα σε σχέση με τη δουλειά.

Πώς ξεκίνησαν τα πρώτα σου βήματα στο μπαλέτο;

Άρχισα μπαλέτο από τα 6 μου. Αφορμή στάθηκε η κολλητή μου φίλη, με την οποία παίζαμε κάθε μέρα. Όταν λοιπόν εκείνη γράφτηκε στο μπαλέτο, πήγα κι εγώ μαζί της για παρέα. Εγώ κόλλησα. Η φίλη μου τα παράτησε. Εγώ έμεινα και βρήκα τον εαυτό μου μέσα από το χορό. Μεγάλωσα μαζί του και, παρόλο που δεν είναι ενεργά στη ζωή μου πια, είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είναι αυτό που με διαμόρφωσε, βρίσκεται μέσα μου. Κι όταν η ζωή τα έφερε έτσι και σταμάτησα, χωρίς να ήταν συνειδητή απόφαση, το βίωσα σαν μια απώλεια. Είμαι όμως χαρούμενη γιατί ο φίλος μου και σκηνοθέτης Δημήτρης Ζούρας εμπνεύστηκε από κάποιες ιστορίες που του έλεγα σε σχέση με το χορό και έκανε μια ταινία μικρού μήκους για το μπαλέτο. Και με αυτή την αφορμή, μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναχορέψω. Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Δράμας.

Τι σου έμαθε ο χορός;

Μεταξύ άλλων, την πειθαρχία, κι αυτό με έχει βοηθήσει πολύ στο θέατρο. Είμαι ευγνώμων που πέρασα από εκεί. Μπορεί να μην ήμουν η ηθοποιός και ο άνθρωπος που είμαι τώρα αν δεν μάτωνα τα πόδια μου όλα αυτά τα χρόνια σε μια σχολή κλασικού χορού.

Η μητέρα σου τι ρόλο έπαιξε σε αυτό;

Ήταν μεγάλο στήριγμα. Ήταν εκεί, δίπλα μου, σε όλη αυτή την πορεία. Μάλιστα ήταν και ο λόγος που άφησα το χορό, όταν την έχασα. Γιατί ήταν πολύ συνδεδεμένος μαζί της. Γι’ αυτό, πολλές φορές νιώθω ότι βίωσα παράλληλες απώλειες: πενθούσα τη μητέρα μου, το χορό και μια παιδικότητα.

Πόσα χρόνια είναι που έχει φύγει η μητέρα σου;

Όσα χρόνια την έζησα ακριβώς τόσα δεν τη ζω. Δηλαδή, δεκαέξι χρόνια… Σίγουρα ο χρόνος απαλύνει τον πόνο και μπορώ πια να την έχω μέσα μου, να λέω ιστορίες για εκείνη και να χαμογελώ. Δεν με έχει κρατήσει στάσιμη αυτό το πένθος. Μαθαίνεις να ζεις μαζί του.

Το σώμα σου θυμάται ότι έκανες χορό. Ωστόσο με τι τον έχεις αντικαταστήσει για να γυμνάζεσαι;

Η αλήθεια είναι ότι όταν δουλεύω πάρα πολύ, δεν έχω το χρόνο να γυμνάζομαι ούτε όσο θα ήθελα ούτε τακτικά. Παρ’ όλα αυτά, όπως και όποτε μπορώ, εντάσσω την άσκηση στο πρόγραμμά μου. Για μένα, η σωματικότητα και το σώμα δεν μπορούν να λείπουν από μια πρόβα. Δεν μπορώ να λειτουργώ μόνο εγκεφαλικά, πάντα λειτουργώ και σωματικά και πολλές φορές εκφράζομαι και βρίσκω καλύτερα το χαρακτήρα που καλούμαι να ενσαρκώσω μέσα από το σώμα μου – μάλλον επειδή έτσι έμαθα. Στον ελεύθερο χρόνο μου, κάνω πιλάτες και γιόγκα.

Διατροφή;

Τρέφομαι καλά και προσπαθώ να τηρώ το μέτρο όσον αφορά κάποιες επιλογές που δεν εμπίπτουν στην υγιεινή διατροφή. Μου δίνουν ευχαρίστηση, οπότε δεν θα τις βγάλω τελείως από τη ζωή μου. Απολαμβάνω το φαγητό και τις εξόδους σε καλά εστιατόρια, καθώς και το να μαγειρεύω για τους φίλους μου. Κάποιοι μου γράφουν στα social ανώνυμα σχόλια όπως «έχεις ανορεξία», «δεν τρως», «φάε κάτι»… Τρώω και τρώω καλά. Μπορεί να είμαι αδύνατη, έτσι είναι όμως το σκαρί μου. Με άλλα λόγια, προσέχω με την έννοια του να τρώω υγιεινά, αλλά δεν προσέχω για να μην παχύνω.

Αναφέρθηκες στα social media και στους αγνώστους πίσω από ένα πληκτρολόγιο…

Με τρελαίνει το ότι θεωρούν δημοκρατία το να λένε ό,τι θέλουν σε όποιον θέλουν. Εκεί χάνεται η μπάλα. Υπάρχει πολύς θυμός και ο κόσμος εκτονώνεται πίσω από ένα πληκτρολόγιο. Πάντα οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να σχολιάζουν, να φτιάχνουν ιστορίες, να κρίνουν… Τώρα, όμως, είναι πολύ πιο εύκολο να συμβεί, και μάλιστα πολύ πιο μαζικά. Προσωπικά, έχω βιώσει και έχω εισπράξει θετικές κριτικές, λατρεία, διθυραμβικά σχόλια, αλλά και τα εκ διαμέτρου αντίθετα: κατάρες, απειλές ή κακίες. Πιστεύω πως αυτά τα δύο άκρα είναι το ίδιο προβληματικά.

Ο Γούντι Άλεν έχει πει: «Μπορείς να ζήσεις μέχρι τα 100 αν απαρνηθείς όλα αυτά τα πράγματα που σε κάνουν να θέλεις να ζήσεις μέχρι τα 100».

Εγώ δεν μπορώ να βγω τόσο εύκολα από τα όρια. Είμαι του μέτρου από τη φύση μου. Ωστόσο έχω περάσει περίοδο που έζησα πιο ακραία. Το μέτρο όμως πάντα λειτουργούσε ως αυτοπροστασία. Όποτε πάω να ξεφύγω, μαζεύομαι από μόνη μου γιατί φοβάμαι. Ο φόβος με προστατεύει.

Ο Βολταίρος, πάλι, έλεγε: «Αποφάσισα να είμαι ευτυχισμένος επειδή κάνει καλό στην υγεία». Εσύ είσαι ευτυχισμένη και, αν ναι, πώς πιστεύεις ότι συνδυάζεται το κομμάτι της υγείας με την ευτυχία;

Για μένα, η ευτυχία είναι κομμάτι της υγείας. Ένας άνθρωπος που είναι καλά, χαρούμενος και ευτυχισμένος αυτόματα προσέχει περισσότερο τον εαυτό του. Πρόσφατα διάβαζα τη «Σεροτονίνη» του Γάλλου συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ, όπου ο ήρωας είχε κατάθλιψη και δεν έκανε μπάνιο για ένα μήνα. Το να θέλεις να ξυπνήσεις το πρωί, να περιποιηθείς το σώμα σου, να σε φροντίσεις, να διαβάσεις, να φτιάξεις ένα φρέσκο χυμό, να περπατήσεις, να δεις τον ήλιο, να κοιτάξεις τα πουλιά, όλα αυτά είναι δείγμα ότι μπορείς να απολαμβάνεις την ίδια τη ζωή. Ένας άνθρωπος που έχει παραιτηθεί, που δεν προσέχει τον εαυτό του, δεν τον φροντίζει, απουσιάζει από τη ζωή του. Εγώ έχω περάσει και από αυτά, τα πιο σκοτεινά. Το πένθος το βίωσα μετά από την απώλεια, ετεροχρονισμένα. Τότε, λοιπόν, όλα τα απλά, κοινά και αυτονόητα για πολλούς πράγματα δεν τα είχα. Δεν με φρόντιζα, δεν με αγαπούσα. Απουσίαζα λίγο και από το σώμα μου και από τη ζωή. Θεωρώ λοιπόν ότι το να ξυπνάς, να χαμογελάς και να χαίρεσαι τον ήλιο, το να έχεις τους ανθρώπους σου και να είσαι υγιής είναι ευτυχία. Εγώ είμαι εκεί τώρα. Βέβαια, θα μου πεις, στο ζόφο των ημερών, όταν γύρω μας καταστρέφεται το σύμπαν, εσύ δηλώνεις ευτυχισμένη; Δεν κλείνω τα μάτια. Όμως, με όλα αυτά που συμβαίνουν, είναι εύκολο να σε πάρει από κάτω. Περνάω πολλές φάσεις κατά τις οποίες νιώθω ενοχές και τύψεις γιατί εγώ είμαι καλά, αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς.

Τι ήταν αυτό που σε κινητοποίησε στα σκοτεινά σου και αποφάσισες να είσαι παρούσα στη ζωή σου;

Αυτό ήρθε μετά από μια διαδικασία ψυχοθεραπείας και μετά από χρόνο.

Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;

Επιδιώκω τον έρωτα στη ζωή μου και μέσα από τον έρωτα και τη σύνδεση βρίσκω την ισορροπία μου.

Η μοναξιά σε ισορροπεί ή βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα από τη συναναστροφή με άλλους ανθρώπους;

Βρίσκω αρκετά τον εαυτό μου στη συναναστροφή με τους άλλους – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν επιζητώ να έχω στιγμές με μένα. Ωστόσο η τριβή με τους άλλους βγάζει στην επιφάνεια και δικά σου χαρακτηριστικά και πτυχές που, όταν είσαι μόνος σου, τα έχεις τακτοποιημένα. Όταν έχεις να κάνεις με τον άλλο, μπορεί να σε εκπλήξει ο εαυτός σου.

Στο χώρο σας τελικά υπάρχει ο λεγόμενος «ηλικιακός ρατσισμός»;

Ναι, ειδικά στις γυναίκες. Κι εγώ που είμαι 32 χρονών και θεωρώ ότι είμαι μια νέα γυναίκα έχω δεχθεί σχόλια τύπου «καλύτερα να πάρουμε μια πιτσιρίκα για το ρόλο». Κι αν αυτό συμβαίνει σε μένα και σε συνομήλικές μου, φαντάζομαι πώς σκέφτονται για τις μεγαλύτερες γυναίκες. Ναι, υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός, και στο επάγγελμά μας ακόμα περισσότερο γιατί επικρατεί η ανάγκη για τελειότητα. Τι θα πει όμως «τελειότητα»;

Εσύ θέλεις να κάνεις το χρόνο σύμμαχό σου;

Θέλω! Όμως, από την άλλη, δεν είμαι και ο άνθρωπος που λέει «ας γερνάμε φυσικά και μόνο». Η επιστήμη και η τεχνολογία προχωρούν. Είμαι της άποψης του να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει για να αισθάνεται καλά. Εγώ είμαι υπέρ του μέτρου και στις πιο μικρές παρεμβάσεις. Όμως ας κάνει ο καθένας ό,τι τον ευχαριστεί. Δική του είναι η ζωή.

Γιατί άλλωστε η ζωή δεν είναι πρόβα – έτσι λένε…

Μπορεί και να είναι μια πρόβα, με την έννοια ότι η παράσταση δεν θα έρθει ποτέ. Ποιος ξέρει;

*ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΝΙΚΟΛ ΜΠΑΡΤΖΩΚΑ (D-TALES)

*ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

*ΜΑΚΙΓΙΑΖ/ΧΤΕΝΙΣΜΑ: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΓΕΝΤΗ