Ήταν καλοκαίρι, τελείωνα τη Β΄ Λυκείου, καθόμουν στο «Άρωμα», το καφέ στη Θεσσαλονίκη, όταν με προσέγγισε μία κοπέλα και μου είπε: «Συγγνώμη, μη με παρεξηγήσεις, αλλά τι ύψος έχεις;». Την ίδια μέρα συναντήθηκα με τον Κωνσταντίνο, το σχεδιαστή, ο οποίος μου πρότεινε να λάβω μέρος σε μία επίδειξή του. Δεν είχα ποτέ σχεδιάσει να γίνω μοντέλο, με γοήτευαν τα καλλιστεία και ο χώρος της μόδας, αλλά ήταν απλώς ένα όνειρο… Εγώ εκείνη την εποχή προετοιμαζόμουν για να δώσω Πανελλήνιες Εξετάσεις. Γιατί δέχτηκα να πάρω μέρος στην επίδειξη; Επειδή θα έβγαζα εύκολα και γρήγορα αξιοπρεπή χρήματα. Εκείνο το καλοκαίρι είχα κανονίσει να δουλέψω ως τραπεζοκόμος σε μία κατασκήνωση στη Χαλκιδική και θα έπαιρνα 40.000 δραχμές σε ένα μήνα περίπου, με την επίδειξη έβγαλα 50.000 σε ένα βράδυ.
Η μαύρη περίοδος της ανορεξίας
Όπως συχνά στη ζωή, το ένα έφερε το άλλο. Έτσι, πήρα μέρος σε ένα
διαγωνισμό για μοντέλα, κέρδισα, και μετά πήγα στον παγκόσμιο διαγωνισμό, όπου θα με έβλεπαν από τα πρακτορεία όλου του κόσμου. Κάπου εκεί ξεκίνησαν τα προβλήματα με τις διατροφικές μου συνήθειες, που πολύ γρήγορα με οδήγησαν στην ανορεξία. Ήμουν πάντα αδύνατη, όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, απλώς έτρωγα προσεγμένα, μεσογειακά, στο σπίτι μου. Όταν με συμβούλεψαν ότι θα έπρεπε να «μαζευτώ» λίγο με την ευκαιρία του διαγωνισμού, ως τελειομανής που είμαι από τη φύση μου και θέλοντας να φανώ επαγγελματίας -έτσι φάνταζαν οι επαγγελματίες στο μυαλό μου τότε-, πήγα σε ένα διατροφολόγο για να αδυνατίσω. Ήμουν 54 κιλά και είχα 1,74 ύψος. Ήθελα να φτάσω τα 50 κιλά. Μου έδωσε μια
δίαιτα, την οποία και συνέχισα να κάνω ακόμα και αφού έχασα τα πρώτα κιλά.
Όσο βρισκόμουν στο εξωτερικό για το διαγωνισμό, έκανα εξαντλητική δίαιτα. Μαζί με τις άλλες κοπέλες ακολουθούσαμε η μία το παράδειγμα της άλλης, ώστε να είμαστε όσο πιο αδύνατες γινόταν. Τρώγαμε ελάχιστα:
Ένα ποτήρι γάλα το πρωί, δύο φύλλα μαρούλι, μία πιπεριά και ένα κομματάκι ψητό κοτόπουλο το μεσημέρι, και ένα μήλο το βράδυ. Όταν γύρισα στην Ελλάδα μετά από ένα μήνα, ήμουν 47 κιλά, και έμεινα σε αυτά για αρκετούς μήνες. Ήταν μία μαύρη περίοδος στη ζωή μου. Ήμουν απομονωμένη, δεν μπορούσα να βγω, να ακολουθήσω τους φίλους μου, δεν μπορούσα να σταθώ όρθια. Θυμάμαι ότι καθόμουν συνέχεια, ώστε τα 5 λεπτά που θα μου ζητούσαν να κάνω πρόβα να αντέξω να σηκωθώ. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το φαγητό. Θυμάμαι επίσης, μία περίπτωση όπου ήμουν με το αγόρι μου και σε μια ρομαντική στιγμή εγώ δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε αυτή, αλλά σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να φάω μετά κι αν θα μου έδινε πολλές θερμίδες. Μόλις έβαζα έστω και μία μπουκιά στο στόμα μου, ένιωθα απόλυτα χορτασμένη και ταυτόχρονα αηδιασμένη. Είχα συνέχεια τύψεις και παράλληλα έκανα ασταμάτητα γυμναστική.
Ο χείμαρρος της βουλιμίας
Όταν γύρισα στην Ελλάδα, με είδε ο μανατζέρ μου, σοκαρίστηκε και μου είπε: «Πώς έχεις γίνει έτσι σαν κρεμάστρα;». Αυτή ήταν η «σφαλιάρα» που χρειαζόμουν. Ο στόχος μου ήταν να είμαι σωστή στα επαγγελματικά μου, αλλά δεν ήμουν τελικά. Ευτυχώς, δεν ήμουν πιεσμένη χρονικά, προσπάθησα πολύ και κατάφερα να επανέλθω σιγά-σιγά στα 52 με 53 κιλά. Αυτά ήταν και τα κιλά με τα οποία έκανα καριέρα. Αυτό που δεν καταλάβαινα τότε και μου πήρε πολλά χρόνια να συνειδητοποιήσω, όταν πια φτιάξαμε την εταιρεία διατροφικών διαταραχών «Ανάσα», ήταν ότι όλο εκείνο το διάστημα -μετά την περίοδο της ανορεξίας- υπέφερα από βουλιμία. Οι διατροφικές διαταραχές είναι ένα τέρας με πολλά κεφάλια που επανέρχεται με διαφορετικές μορφές. Τη βουλιμία δεν την είχα αναγνωρίσει, επειδή δεν έκανα εμετούς αλλά εντατική γυμναστική για να «καίω» όσα έτρωγα. Σκεφτόμουν ότι αυτό ήταν φυσιολογικό, αφού έκανα ένα ιδιόμορφο επάγγελμα με πολλές απαιτήσεις, όπως εκείνο μιας αθλήτριας ή μιας χορεύτριας. Δεν έβγαινα ποτέ έξω, δούλευα, έκανα δίαιτα -είχα δοκιμάσει όλες τις δίαιτες που είχα βρει σε περιοδικά ή είχα ακούσει από άλλους- και το βράδυ πήγαινα γυμναστήριο. Είχα πάντα μαζί μου το θερμιδομετρητή. Τον είχα μάθει απέξω… Ακόμα και όταν ήμουν στο εξωτερικό για δουλειά, είχα μαζί μου και μία ζυγαριά ακριβείας για να ζυγίζω ό,τι έτρωγα. Κάθε βράδυ σχεδίαζα το μενού της επόμενης ημέρας – στις 1.100 θερμίδες περίπου. Πείναγα τόσο, που ξύπναγα τη νύχτα, και επίσης μου ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ. Βέβαια, μη φανταστείτε ότι μπορεί ένας άνθρωπος να ζει έτσι. Κάποια στιγμή τα βουλιμικά επεισόδια σε συμπαρασύρουν σαν χείμαρρος. Δεν ήταν σπάνιο να πάρω σε μία βδομάδα 7 κιλά και την επόμενη να τα χάσω. Μπορούσα σε μία μέρα να φάω δύο μεσημεριανά, τρία βραδινά και γλυκά ενδιάμεσα… Εκείνη την εποχή έπαθα γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση. Παράλληλα, με έτρωγαν οι τύψεις για τα όσα κατανάλωνα. Έπαιρνα καθαρτικά αλλά και χάπια κατά της παχυσαρκίας, κυρίως όμως γυμναζόμουν. Μπορούσα να τρέξω 25 χιλιόμετρα τη μέρα. Είχα διαλύσει τη μέση και τα γόνατά μου.
Ακολουθώντας σωστη διατροφή
Κάποια στιγμή, και ενώ η περίοδός μου ήταν τελείως άστατη, τα έντερά μου και το στομάχι μου σε πολύ κακή κατάσταση, αναζήτησα ένα διατροφολόγο, για να μπορέσω να χάσω και να διατηρήσω χαμηλά τα κιλά μου. Μου σύστησαν, λοιπόν, κάποιον εδώ στην Ελλάδα. Βέβαια, είχα πάει και σε άλλους πριν, που όμως δεν με είχαν βοηθήσει ποτέ. Αυτός ο διατροφολόγος ασχολήθηκε μαζί μου, μου έφτιαξε ένα πολύ καλό πρόγραμμα διατροφής, μου έδωσε συμπληρώματα όταν τα χρειαζόμουν και έτσι, τρώγοντας κανονικά, έφτασα στο ιδανικό μου βάρος και ταυτόχρονα είχα αντοχές, μπορούσα να ασκούμαι και να δουλεύω. Αργότερα έμεινα έγκυος. Τότε έδωσα προτεραιότητα στο παιδί και την υγεία του. Αφού γέννησα τον Άγγελο, άρχισα ξανά γυμναστήριο. Εκεί γνώρισα τη Ζέτα Δούκα – κάναμε δίπλα-δίπλα διάδρομο. Τότε θυμήθηκα μία συνέντευξη που είχε δώσει, στην οποία είχε μιλήσει για τις διατροφικές διαταραχές και είχε πει ότι ήθελε να κάνει κάτι. Τότε της είπα ότι αν χρειαζόταν βοήθεια για να φτιάξει κάτι, να με έχει υπόψη της. Μάλλον της το είχαν πει και άλλοι. Έτσι, το 2007 φτιάξαμε την «Ανάσα».
Η μάχη αυτη ειναι δυσκολη
Τη μάχη με το φαγητό τη δίνω ακόμα. Προσπαθώ να την κερδίζω και να τη βγάζω από τη σκέψη μου. Δυστυχώς, όμως, δεν φεύγει εύκολα αυτό το πράγμα από το μυαλό. Είναι μία φωνή που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Σου λέει: «Μπορείς λίγο ακόμα, λίγο καλύτερα…». Όταν το φαγητό και οι δίαιτες έχουν υπάρξει η εμμονή μου για τη μισή μου ζωή, γίνεται να τις ξεχάσω τόσο εύκολα;
Σημείωση: Στη μη κερδοσκοπική εταιρεία «Ανάσα» μπορείτε να απευθυνθείτε για συμβουλές και βοήθεια για την αντιμετώπιση των διατροφικών διαταραχών. Διεύθυνση: Λεωφόρος Συγγρού 36-38, Τ.Κ. 117-42, Αθήνα. Τηλ.: 210-92.12.345. Site: www.anasa.com.gr
