Από τη Μαριάννα Σιδηροπούλου, κλινική ψυχολόγο

Κυρίως δουλεύω με γυναίκες. Νεαρές και μεγαλύτερες, μαμάδες, καριερίστες, παντρεμένες, σε σχέση, ή singles. Ξανά και ξανά «χτυπάμε» στον ίδιο γνωστό βράχο….

ΕΓΩ;

Εγώ ή ο άλλος; Που είναι τα όρια; Ποιος είναι ποιος; Το εμείς είναι δυνατότερο του Εγώ; Πώς να πω αυτό που θέλω; Θα είμαι αγενής; Μήπως σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου; Πνίγομαι…. Θα με εγκαταλείψει αν είμαι εγώ. Είμαι κακιά αν είμαι εγώ.

Να τολμήσω να είμαι εγώ ή να το κρατήσω κρυφό; Εγώ θέλω (πράγματι θέλω;).

Το Εγώ, η επιθυμία, ο Άλλος μπλέκονται σε εμάς τις γυναίκες… Για κάποιο λόγο που δεν είναι με την πρώτη ορατός. Εγώ δεν μπορώ να είμαι εύκολα Εγώ αν είμαι γυναίκα. Για να είμαι Εγώ πρέπει είτε να καλύψω πρώτα τις ανάγκες των άλλων για να μην έχω ενοχές είτε να «κακοχαρακτηριστώ» είτε να το «πάρω» δικαιωματικά (κυρίως βέβαια επιθετικά) είτε να το κάνω κρυφά. Μεγάλο ταμπού το Εγώ στις γυναίκες. Δεν υπάρχει γυναίκα που να γνωρίζω και να μη θαυμάζει – μισεί – θέλει αυτή την αντρική άνεση του να είναι κανείς το «Εγώ» του.

Χωρίς μίση, πάθη, ίντριγκες, ενοχές…. Ε! Καλά θα έλεγε η παλιά ψυχανάλυση, δεν έχεις ακούσει για το «φθόνο του πέους;» (οι γυναίκες φθονούν που δεν έχουν οι ίδιες πέος και νιώθουν ότι υπολείπονται…). Ναι, αν σταθούμε λίγο σε αυτή τη θεωρία ίσως και να βρούμε πληθώρα αποδείξεων. Να τις προάλλες πόσες μητέρες συναντήθηκαν για το «δημόσιο θηλασμό» – (μη νομίζετε, έχουμε και εμείς… στήθος που βγάζει και γάλα!). Άλλο παράδειγμα, η καριερίστα με το «κίλερ ίνστινκτ» και τη γόβα στιλέτο (ε.. φαλλικό δεν μπορείς να πεις). Υπάρχουν βέβαια και τα υπόγεια… Αυτά των παλαιότερων γενιών που ο άντρας ήταν η κεφαλή της οικογένειας (και η γυναίκα ο λαιμός που τον γύρναγε – αξέχαστη θα μου μείνει αυτή η ατάκα της ελληνικής ταινίας «Γάμος αλά ελληνικά»).

Και λέω εγώ τώρα…. Μήπως δεν είναι φθόνος;

Και απαντά η σύγχρονη ψυχανάλυση:

Η ικανότητά της μητέρας να επενδύσει το παιδί ως μέρος του δικού της σώματος όπως και να ελευθερώσει το παιδί με το να του μεταφέρει το δικαίωμα κτήσης του σώματός του κατά την ανάπτυξή του, απαιτεί ευέλικτα σωματικά όρια. Αυτό το χαρακτηριστικό του θηλυκού σωματικού «εγώ» μπορεί για τη μητέρα να είναι τόσο ικανοποιητικό όσο και απειλητικό. (ελεύθερη μετάφραση από το άρθρο της E. Furman “On Motherhood” 1996)

Δηλαδή;

Δηλαδή, η γυναίκα έρχεται στον κόσμο αυτό με «ευέλικτες» γραμμές σώματος – ορίων – Εγώ. Στο σεξ δέχεται το σώμα του άλλου, κρατάει τον κοινό «καρπό», τον μεγαλώνει μέσα της, και μετά τον αποχωρίζεται. Πρέπει να τον αποχωριστεί, πρέπει να μπορεί να εγκαταλειφθεί από το παιδί της και να του μεταφέρει τη σωματική ιδιοκτησία του πάντα μα πάντα αγαπώντας το. Μακριά και κοντά. Εγώ και ο άλλος. Ταυτόχρονα… Γίνεται; Και αν ναι, ΠΩΣ;

(to be continued…)