Λουίζα Βογιατζή, Ψυχολόγος – Σύμβουλος
Πριν μερικές μέρες είχαμε reunion, επανασύνδεση ελληνιστί, με τους παλιούς συμμαθητές μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια. Πολύ ανάμεικτα συναισθήματα, ο καθένας φυσικά ένιωσε συγκίνηση ανάλογη της σύνδεσης του με τα πρόσωπα, της αξίας που δίνει στα εφηβικά και σχολικά χρόνια αλλά και της σημερινής του κατάστασης. Εγώ προσωπικά ένιωσα χαρά, μελαγχολία, έκπληξη, λύπη και λίγο ανησυχία για το πώς θα είναι η επόμενη φορά –ειδικά αν γίνει πάλι μετά από άλλα τριάντα χρόνια!Μετά άρχισαν τα πηγαινέλα φωτογραφιών από τότε, απίστευτα στιγμιότυπα παιδικής κι εφηβικής ζωής, ξεχασμένα σε μεγάλο βαθμό, καθώς πολλές απ’ τις αναμνήσεις υποβοηθούνται από τις φωτογραφίες που έχει ο καθένας κι έτσι, οι φωτογραφίες κάποιου άλλου από άλλες στιγμές και με μερικά άλλα πρόσωπα ανασύρουν αλλιώτικες αναμνήσεις.
Μπήκα σε περισυλλογή από τότε.
Στιγμές στιγμές μου φαίνεται εντελώς παράδοξο αυτό το ταύτισμα εκείνων των προσώπων με τους σημερινούς ενήλικες στους οποίους «αντιστοιχούν».
Μπήκα σε σκέψη για τους πιο «περιθωριακούς» της σχολικής τάξης, τα παιδιά που δεν ανήκαν και τόσο στις διάφορες υποομάδες, τα πιο μοναχικά παιδιά ή αυτά που αισθάνονταν έτσι.
Συγκινήθηκα και ένιωσα και λίγη θλίψη στη σκέψη –και την ανάμνηση- της ανελέητης προσπάθειας στα χρόνια της εφηβείας να ανήκεις κάπου και της αγωνίας που συνεπάγετο το να μην μπορείς να το πετύχεις.
Αναλογιζόμενη το πόσοι από εμάς (όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο τους παλιούς συμμαθητές) παραμένουν –αν όχι εξ’ ολοκλήρου, πάντως με ένα κομμάτι του εαυτού τους- καθηλωμένοι σ’ αυτήν την ηλικία επανεκτίμησα τη φράση της Francoise Dolto (εξαίρετη Γαλλίδα ψυχαναλύτρια παίδων) «η εφηβεία είναι μία δεύτερη γέννηση που γίνεται σταδιακά».
Αν από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, τους Σημαντικούς Άλλους (κυρίως τους γονείς δηλαδή) κουβαλάμε μικρά ως μεγάλα «κενά» που παλεύουμε μέσα στη ζωή μας να εκπληρώσουμε, σ’ αυτά προστίθενται και τα «κενά» της δεύτερης αυτής γέννησης μας, από τους Σημαντικούς Άλλους που είναι τώρα πολύ περισσότεροι, τους συνομήλικους, τους άλλους έφηβους, τα κορίτσια και τα αγόρια που νιώθουμε εμείς πολύ σημαντικά.
Σκέφτηκα τώρα κάτι και συγκινήθηκα. Ότι αυτοί οι σαρανταπεντάρηδες με τις πρώτες ρυτίδες και τους γκρίζους κροτάφους που κοιταζόντουσαν ζουμάροντας σε χαρακτηριστικά για να αναγνωρίσουν ο ένας στη φάτσα του άλλου την πάλαι ποτέ εφηβική φυσιογνωμία υπήρξαν, χωρίς να το ξέρω κι εγώ η ίδια, κατά κάποιο τρόπο και για κάποιο χρονικό διάστημα η δεύτερη οικογένεια μου…
