Σύμφωνα με έρευνες, περίπου το 86% των ενηλίκων παραδεχόμαστε ότι ανησυχούμε ιδιαίτερα και ότι περνάμε τουλάχιστον δύο ώρες καθημερινά κλωθογυρίζοντας στο μυαλό μας όλα όσα μας απασχολούν, χρόνος που ισούται περίπου με έναν μήνα ετησίως, αφιερωμένο στις έγνοιες!

Μάλιστα, συνήθως οι ανησυχίες μας εντοπίζονται σε συγκεκριμένα θέματα, όπως είναι για παράδειγμα κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι, τα οικονομικά μας ή η υγεία μας. Και αν και οι περισσότεροι από εμάς επιλέγουμε να μοιραζόμαστε τα όσα μας απασχολούν με τους άλλους, οι ειδικοί βρίσκουν ότι ο ένας στους τέσσερις κρατάει μέσα του τα όσα τον αγχώνουν, με αποτέλεσμα να αυξάνονται ακόμη περισσότερο τα επίπεδα του στρες που νιώθει.

Ας μην είμαστε όμως αφοριστικοί. Το να ανησυχούμε μέχρις ενός σημείου είναι φυσιολογικό, αναμενόμενο και μπορεί να αποδειχθεί και βοηθητικό αφού συμβάλλει στο να είμαστε σε εγρήγορση ώστε να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες που πιθανώς συναντάμε καθώς επίσης και στο να μην αγνοήσουμε κάτι που είναι τελικά σημαντικό και αν αδιαφορήσουμε γι’ αυτό μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Κατανοούμε λοιπόν ότι το να ανησυχούμε μάς κάνει να έχουμε τον νου μας στους κινδύνους που πιθανώς ελλοχεύουν (όπως το στρες βοηθούσε και τον πρωτόγονο άνθρωπο να τρέξει να σωθεί από τα άγρια θηρία που απειλούσαν τη ζωή του).

Γίνεται λοιπόν προφανές ότι η ανησυχία αυτή καθαυτή δεν είναι κακή, αλλά γίνεται επικίνδυνη όταν είναι υπερβολική. Ετσι, το συνεχές στρες κάνει πάρα πολύ κακό, όχι μόνο στη διάθεσή μας αλλά και στην υγεία μας γενικότερα (καρδιαγγειακά προβλήματα, διαβήτης κ.ά.) και ειδικότερα στο ανοσοποιητικό μας.

Μαθαίνουμε να αλλάζουμε τη διάθεσή μας προς το καλύτερο

Εχουμε όλοι παρατηρήσει ότι η διάθεσή μας αλλάζει όταν ακούμε το αγαπημένο μας τραγούδι στο ραδιόφωνο ή όταν βγούμε στον δρόμο και μας χτυπήσει ο ήλιος. Ομως θα πρέπει να προσπαθούμε να μην εξαρτόμαστε μόνο από εξωτερικούς παράγοντες σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά να μπορούμε να αλλάζουμε τη διάθεσή μας όταν θέλουμε οι ίδιοι, άσχετα από τις εξωτερικές συνθήκες. Κυρίως όταν τα επίπεδα της ανησυχίας μας αυξάνονται δεν είναι καθόλου απλό να το καταφέρνουμε αυτό και χρειάζεται προσπάθεια και «πρακτική εξάσκηση» από μέρους μας. Για να βοηθηθούμε χρειάζεται να:

* Προσπαθούμε να εστιάζουμε στο παρόν όσο περισσότερο γίνεται. Θα μας βοηθήσει να σταματάμε συχνά-πυκνά και να θυμόμαστε να αναπνέουμε βαθιά και ήρεμα.

* Ζυγίσουμε τα όσα μας απασχολούν και να συνειδητοποιήσουμε ποια μπορούμε να λύσουμε και ποια όχι. Οταν καταλήξουμε σε αυτόν τον διαχωρισμό, δρούμε ώστε να βρούμε λύσεις για τα προβλήματα που πιθανώς περνάνε από το χέρι μας και αφήνουμε στην άκρη όσα δεν μπορούμε να επηρεάσουμε.

* Νιώθουμε ευγνωμοσύνη για όσα μας έχουν συμβεί, ακόμη και για τα μικρότερα. Θα μας βοηθήσει πιθανώς το να σημειώνουμε κάθε βράδυ όλα όσα μας κάνουν να νιώθουμε ευγνώμονες για την ημέρα που πέρασε.

* Κάνουμε αυτό που μας αρέσει. Επικεντρωνόμαστε σε όσα μας χαροποιούν. Επικοινωνούμε με τους αγαπημένους μας, χορεύουμε, ακούμε μουσική, διαβάζουμε βιβλία που μας αρέσουν, βλέπουμε καλές ταινίες… Ειδικά οι κωμωδίες θα μας βοηθήσουν ιδιαίτερα καθώς το γέλιο είναι αποδεδειγμένα ηρεμιστικό και βελτιωτικό της διάθεσής μας.

* Περιορίζουμε το πόσο ανησυχούμε. Ισως θα μας βοηθούσε ακόμη και να αυτοπεριοριστούμε σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα κάθε μέρα, στη διάρκεια του οποίου θα ασχολούμαστε με τις έγνοιες μας. Ετσι, θα μπορούσαμε να αποφασίσουμε ότι δεν θα αφιερώνουμε περισσότερα από 20 λεπτά στο να αναλογιζόμαστε καθημερινά όλα όσα μας αγχώνουν. Σε αυτό το διάστημα μπορούμε να κρατήσουμε σημειώσεις για το τι νιώθουμε και πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα όσα μας αγχώνουν και μετά να κλείσουμε το σημειωματάριο ώστε να μην αγχωνόμαστε άλλο. Το να γράφουμε τα όσα μας απασχολούν μας βοηθάει να τα βγάλουμε από το μυαλό μας και να μειώσουμε τα επίπεδα του στρες που νιώθουμε.

Ευχαριστούμε για τη συνεργασία τη δρα Ναταλία Κουτρούλη, ψυχολόγο με εκπαίδευση στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία και στη Συμβουλευτική.