Σε κερδίζει από την αρχή με την ευθύβολη ματιά της και το πλατύ της χαμόγελο. Δεν είναι εύκολο να μιλήσω για τη Δώρα χωρίς να είμαι μεροληπτική. Είναι όμορφη μέσα κι έξω. Οι… MEGA ιστορίες της αληθινές, αισιόδοξες, στενάχωρες, συγκλονιστικές, γίνονται talk of the town. Αυτή τη φορά η Δώρα Αναγνωστοπούλου μάς λέει τη δική της ιστορία.

«Οι άνθρωποι είμαστε οι ιστορίες μας» όπως λες;

«Αν δεν είμαστε οι ιστορίες μας, τότε τι είμαστε; Είμαστε οι παρέες μας, είμαστε όσα φτιάξαμε και όσα ονειρευτήκαμε, οι αγκαλιές που έχουμε δώσει και εκείνες που έχουμε αποζητήσει σε δύσκολες στιγμές, τα λάθη που έχουμε κάνει, είμαστε οι επιλογές μας στα μικρά μας και στα μεγαλύτερα διλήμματα.

Ολα αυτά μαζί μάς κάνουν αυτό που είμαστε. Συνθέτουν το αφήγημα της ζωής του καθενός μας».

Οι σταθμοί της δικής σου ιστορίας;

«Θα έλεγα πως όλοι μου οι σταθμοί περιστρέφονται γύρω από πρόσωπα. Πρόσωπα που με διαμόρφωσαν στα πρώτα μου βήματα, κάποια που μου στάθηκαν σαν φύλακες άγγελοι στην πορεία, άλλα που έγιναν οι “άνθρωποί μου” στη ζωή και βέβαια τα παιδιά μου».

Η δική σου ιστορία, η πιο ενδιαφέρουσα;

«Είναι η πιο απίθανη, η πιο απρόσμενη. Μια τυχαία συνάντηση, βράδυ στη Βασιλίσσης Σοφίας, έπειτα από πολλά χρόνια, μια φωνή “έι, εσύ είσαι;” γιατί δεν πέσαμε ακριβώς ο ένας πάνω στον άλλον, μας χώριζε η απόσταση, το σκοτάδι κι ένα… κράνος. “Δέσαμε” και από τότε πορευόμαστε παρέα με τις ευκολίες και τις δυσκολίες».

Για ποια πράγματα καμαρώνεις;

«Νομίζω πως για όλα όσα έκανα με κόπο. Δεν λέω πως δεν χαίρομαι για τα πράγματα που μου ήρθαν πιο εύκολα, αλλά είναι πάντα το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας που μας κάνει να νιώθουμε πως να, κάτι καταφέραμε. Μια χαρά είναι να μας έρχονται αυτά που μας “χαρίζονται”, αλλά το αποτύπωμά μας παίρνει σχήμα από τις περιπέτειές μας και τις μάχες που δώσαμε».

Οταν ήρθαν τα παιδιά…

«Για ποιον δεν είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή; Πολύ προσωπική για μια μητέρα, αλλά συγχρόνως μοιράζεσαι τη χαρά, την αγωνία, τα βάρη, το γέλιο. Ημουν 28 ετών όταν γέννησα τον πρώτο μου γιο, κάναμε παρέα πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα για να μη χάσω τον βηματισμό μου στη δουλειά.

Ευτυχώς ήταν ιδανικός συνοδηγός, εκεί πίσω στο καθισματάκι του. Οπως συμβαίνει με τα δεύτερα παιδιά, ο επόμενος μπήκε κάπως στον “αυτόματο”, αλλά ήταν σαν να ξέραμε και οι δύο πως έτσι γίνεται».

Η οικογένεια ήταν ανέκαθεν μια αγαπημένη συνθήκη, όνειρό σου;

«Οχι. Μεγάλωσα σε μια δεμένη οικογένεια με πολλή αγάπη, προσοχή και φροντίδα, αλλά μάλλον ένιωθα παιδί μέχρι που γέννησα και άρα δεν είχα σκεφτεί καθόλου μέχρι τότε το θέμα της οικογένειας, ούτε μου είχε χτυπήσει κάποιο καμπανάκι. Η οικογένεια ως συνθήκη έρχεται με τον καιρό και “κάθεται” μέσα σου.

Ημασταν απλώς δυο άνθρωποι που έκαναν ένα παιδί, θα έλεγα πως με τον πατέρα τους ήμασταν ανέφελοι τα πρώτα χρόνια, δεν είχαμε την αίσθηση αυτού που λέμε “οικογενειακά βάρη”, ούτε πήραμε το manual για να χτίσουμε κάποια “οικογενειακή ευτυχία”. Πορευτήκαμε κάπως ατυπικά».

Αγωνίες για τα παιδιά σου ως μαμά;

«Δεν θα σου κρύψω πως ως “ελληνίδα μάνα” έχω βιώσει την αγωνία της “ζακέτας”, δηλαδή του “βάλε κάτι, θα κρυώσεις”, και τώρα την ώρα της επιστροφής από τις βόλτες τους. Γίνομαι λίγο γραφική, το ξέρω, αλλά κάπου μέσα μου νομίζω πως διασκεδάζω με τον ρόλο.

Αγωνίες μεγαλύτερες για τη ζωή τους και την πορεία τους έχω ασφαλώς αλλά δεν τις εκδηλώνω. Ισως δεν θέλω να ριχτούν στις μάχες τους σαν καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια. Προτιμώ να βρουν τα βήματά τους περισσότερο σαν πλάνητες, ανακαλύπτοντας τα ίδια τη ζωή και τα “θέλω” τους».

Τα εφόδια που τους δίνεις;

«Κολλάει πολύ με αυτό που λέγαμε πριν. Ανεξαρτησία και αυτονομία. Οι οποίες προϋποθέτουν καλή γνώση των όσων συμβαίνουν γύρω μας και βεβαίως ορθή κρίση. Εκεί τους τεστάρουμε συχνά με τον πατέρα τους. Αν δουλεύει η πυξίδα τους ή αν χάνουν τον προσανατολισμό τους».

Η σχέση σου με τη δική σου μαμά;

«Η δική μου μαμά είναι πιο “ελληνίδα μάνα” από εμένα, εκεί να δεις ιστορίες με τη ζακέτα. Κάπως αγχωτική, αλλά συγχρόνως ένας αληθινός βράχος. Τη θαυμάζω για τη δύναμη και τις αντοχές της, είναι πάντα ένας φωτεινός φάρος για εμένα».

Η Δώρα ως σύντροφος. Μια σχέση τι χρειάζεται για να ανθίσει; Πώς τροφοδοτείς εσύ τη σχέση σου;

«Ολα τα κλισέ του κόσμου χωράνε εδώ. Η κατανόηση, η αναγνώριση, η εκτίμηση, η αγάπη ασφαλώς. Αυτό όμως που βάζεις σε μια σχέση τελικά είναι ο εαυτός σου. Με όλες τις διακυμάνσεις του.

Πορεύεσαι με τον άλλον σε θάλασσες και βουνά, μοιράζεσαι αγκαλιές και ανηφόρες και όταν εκεί που θα νιώσεις μόνος σου (γιατί κι αυτό θα συμβεί) καταλάβεις πως συγχρόνως είσαι πάντα για τον άλλον εκεί, τότε ξέρεις πως αυτό που έχεις είναι μια σχέση ζωής.

Μιας και μιλούσαμε για ιστορίες, μια σχέση ζωής είναι μια ιστορία αγάπης, αλλά μπολιασμένη με ρεαλισμό. Χρειάζονται και τα δύο για να κρατήσεις ζωντανή μια σχέση».

Δύο δημοσιογράφοι στο ίδιο σπίτι. Πώς γίνεται;

«Γίνεται. Ή μάλλον έγινε και δούλεψε και καλά. Δεν χρειάστηκε να καταλάβουμε τη δουλειά ο ένας του άλλου, να της δώσουμε άλλη σημασία από αυτή που έχει ή να την υποτιμήσουμε. Βοήθησε βέβαια ότι την αγαπάμε και οι δύο αυτή τη δουλειά».

«Mega Stories» ή δελτίο ειδήσεων;

«Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να επιλέξω. Νιώθω πολύ καλά και στα δύο, το στούντιο είναι μια καθημερινή πρόκληση, το “Mega Stories” ένα ταξίδι με όλη τη γοητεία και τα απρόοπτα που μπορεί να έχει μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου».

«Mega Stories» και για 4η χρονιά;

«Μακάρι να φτάσει και τη 10η!».

Για τη νέα τηλεοπτική σεζόν τι εύχεσαι; Τι σχεδιάζεις; Τι θέλεις;

«Η ιδιωτική τηλεόραση έχει κατηγορηθεί για πολλά και όχι άδικα πάντα. Με το Mega αποδείχθηκε πως μια ιδιωτική τηλεόραση μπορεί να είναι καλή τηλεόραση. Εύχομαι να συνεχίσουμε έτσι. Αυτό θα ήθελα. Σχέδια επί χάρτου δεν κάνω, αφήνω τη ζωή να με πάει. Σχεδιάζω μόνο όταν έχω στα χέρια μου τα υλικά».

Το ταλέντο σου το δημοσιογραφικό και τηλεοπτικό το βλέπουμε. Το κρυφό σου ταλέντο όμως θα μας το αποκαλύψεις;

«Ταλέντο δεν ξέρω εάν είναι, αλλά έχω μια έφεση στη δημιουργική μαγειρική, θέλω να πιστεύω πως κάνω πολύ καλή πίτσα, χαίρομαι όταν μου το λένε. Αν ψάξω όλο και κάτι θα βρω, αλλά δεν διαθέτω πολύ χρόνο στην καλλιέργειά τους. Ολοι μας έχουμε χαρίσματα και για όλους μας είναι απαιτητικά, θέλουν δουλειά».

Οταν περνάς δύσκολα;

«Αγαπώ ούτως ή άλλως τον ύπνο, είναι ένας σύμμαχος για εμένα στη ζωή και στις δύσκολες στιγμές μπορεί να βρω εκεί καταφύγιο. Αλλά γενικώς δεν το βάζω κάτω, εμπιστεύομαι τον χρόνο και τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Αλλοτε πάλι κάνω ό,τι κάνουν όλοι μπροστά σε έναν γόρδιο δεσμό. Τον σπάω χωρίς να μπω στη διαδικασία να τον λύσω».

Κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου; Πώς διαχειρίζεσαι τα λάθη σου, τις ενοχές σου…

«Χωρίς να αποτρέπω κανέναν να το κάνει εάν βρεθεί στην ανάγκη, η εμπειρία μου σε επίπεδο επαγγελματικής βοήθειας ήταν εξαιρετικά σύντομη. Απλά δεν μου πήγε. Μάλλον από κατασκευή, έχω την τάση να αποδιώχνω πράγματα που με βαραίνουν, όπως μπορεί να είναι οι ενοχές για κάτι.

Δεν με αγχώνει η “διόρθωση”, με προσανατολίζουν πολύ οι ανάγκες της καθημερινότητας, ζω μάλλον την κάθε μέρα κι αυτό όσο να ’ναι σε απορροφά. Και δεν μιλώ μόνο για τις πιο έντονες στιγμές αλλά και τις πιο ήσυχες. Μπορώ να αφοσιωθώ στο “τρέξιμο” όσο και να αφεθώ στον καναπέ».

Λες στον εαυτό σου μπράβο, λες πόσο καλά τα κατάφερες;

«Θα σου πω τι συμβαίνει, συνήθως επιβραβεύομαι μέσα από την κρίση των ανθρώπων που εκτιμώ. Είναι τα πρόσωπα που λέγαμε στην αρχή της κουβέντας. Δεν είναι πολλά, αλλά είναι πολύ σημαντικά στη ζωή μου και τους δίνω χώρο ακόμη και να με επηρεάζουν.

Δεν φοβάμαι, εμπιστεύομαι την κρίση τους ακόμη και αν διαφωνώ μαζί τους και τα “μπράβο τους ακούγονται λιγότερο ηχηρά στ’ αφτιά μου ή οι παρατηρήσεις τους πιο αδύναμες».

Οι αγαπημένοι σου σταθμοί ευεξίας: Φαγητό; Fitness; Βeauty φροντίδα; Εκτόνωση; Χαλάρωση;

«Οχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, αλλά όλα αυτά μαζί. Το φαγητό θα είναι πάντα μια ένοχη απόλαυση, το τένις που παίζω τώρα τελευταία μου δίνει χαρά ακόμη και αν κάποιες φορές από την κούραση η καλύτερη στιγμή είναι όταν μαζεύουμε τις μπάλες. Η φροντίδα του εαυτού μας είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας».

Παραμελείς;

«Με μια λέξη, όπως με ρωτάς; Μονίμως, ό,τι βαριέμαι».

Δεν ξεχνάς;

«Δεν ξεχνώ, συγχωρώ και άλλα τα καταπίνει η λήθη. Ολα αυτά μαζί».

Φιλοδοξείς;

«Ναι, αλλά ποτέ με το πείσμα του ανθρώπου του οποίου η ζωή εξαρτάται από τις φιλοδοξίες του. Και ούτε με τις μεθόδους του. Θα ένιωθα άρρωστη εάν φιλοδοξούσα έτσι».

Λαχταράς;

«Ναι, αλλά κυρίως τα πιο απλά πράγματα. Το “αχ, πόσο θα ήθελα” για τα μεγάλα είναι πηγή δυστυχίας».

Τα αγαπημένα της Δώρας; Το πρωί…

«Καφέ οπωσδήποτε με ένα πολύ ελαφρύ συνοδευτικό. Δεν κάνω πλούσιο πρωινό».

Το μεσημέρι…

«Η τελευταία μου λατρεία είναι οι σαλάτες».

Το απόγευμα…

«Το φρούτο της ενέργειας».

Το βράδυ…

«Τίποτε βαρύ. Είναι η στιγμή της ημέρας που αναζητώ όσο ποτέ άλλοτε την καλή γεύση. Αλλά λεπτή και σε μικρές ποσότητες».

Στην τσάντα της Δώρας θα βρει κανείς…

«Ολα τα “επείγοντα” που ξεχνιούνται. Τυχαίνει συχνά όταν την καθαρίζω να αναρωτιέμαι “αυτό τώρα γιατί το είχα κρατήσει;”».

Φωτογραφίες: Studio Vrettos
Επιμέλεια φωτογράφισης: Αθηνά Αϊδίνη
Styling: Ηρώ Τσούρτου
Make up: Ελσα Πεσκώστα
Μαλλιά: Ζωή Κουιμιτζή