Είναι ένα χρωματιστό κορίτσι. Μια όμορφη γυναίκα. Ένα cool τυπάκι με πολύ χιούμορ και σοβαρή, αλλά όχι σοβαροφανή προσωπικότητα. Ένα ταλαντούχο πλάσμα και ένας άνθρωπος που σαν να έχει μια εσωτερική μηχανή που ξέρει πώς να φιλτράρει και να μετουσιώνει τα δύσκολα σε εύκολα και τα σκοτεινά σε φωτεινά και να επικεντρώνεται συνειδητά στις όμορφες στιγμές που του προσφέρει η ζωή. Όσο για το χρόνο; Κι αυτός αγαπά τη Σμαράγδα Καρύδη, γιατί, πολύ έξυπνα, του έχει συστήσει το σκανδαλιάρικο παιδί που κρύβει μέσα της.
Πώς έγινε η πρόταση και πώς το αποφάσισες να παρουσιάζεις τα «Τετράγωνα των αστέρων»;
Γρήγορα το αποφάσισα. Μου το πρότειναν και είπα «ωραία ιδέα, πάμε να το κάνουμε». Γιατί κατά καιρούς μού έχουν προτείνει πολλά τηλεπαιχνίδια. Δηλαδή, έχω αρνηθεί πιο πολλά από αυτά που έχω αποδεχθεί. Για το συγκεκριμένο, όμως, σκέφτηκα ότι τώρα είναι καλή συγκυρία να το κάνω. Περνάμε ωραία και βλέπω διάφορους φίλους, αλλά και ανθρώπους που γνωρίζω κατευθείαν εκεί, την ώρα του γυρίσματος, και μου αρέσει αυτό. Το ίδιο γινόταν και στο «Celebrity game night»: έρχονταν διάφοροι συνάδελφοι με τους οποίους δεν είχαμε γνωριστεί. Τους γνώριζα εκεί.
Τρίτη χρονιά «ΙQ 160» επίσης
Ναι, πολύ υψηλό IQ (γέλια) και πολύ υψηλά ποσοστά τηλεθέασης επίσης, με δεδομένο ότι το Star δεν είναι συνδεδεμένο με τη μυθοπλασία. Κάνει σειρές μια στο τόσο, κι αυτή πήγε πολύ καλά. Το σενάριο είναι από γαλλική σειρά, η οποία τώρα κέρδισε βραβείο Emmy, και μετά από μας το πήραν και οι Αμερικανοί, οι οποίοι προβάλλουν τον πρώτο κύκλο ακόμη.

Θέατρο γιατί δεν έκανες φέτος;
Γιατί πέρυσι που έπαιζα και σκηνοθέτησα το έργο «Η μαριχουάνα της μαμάς είναι η καλύτερη» του Ντάριο Φο, μαζί με τα γυρίσματα για τη σειρά, έζησα μια χρονιά που μου θύμισε παλιότερα χρόνια μου – χωρίς ρεπό, με δεκάωρο κάθε μέρα, να πηγαίνω κομμάτια στην παράσταση, να μην μπορώ να δω κανένα φίλο, να κοιμάμαι συνεχώς… Ήταν μια τραγωδία. Είπα λοιπόν ότι εγώ δεν θέλω να το ξαναζήσω με τίποτα αυτό. Μεγαλώνουμε! Και 30 όταν ήμουν δεν το άντεχα, πόσο μάλλον τώρα.
Πάντως δεν βλέπω τη Σμαράγδα να μεγαλώνει
Μεγαλώνει και η Σμαράγδα…
Δείτε το βίντεο
View this post on Instagram
Νομίζω ωστόσο ότι έχεις καταφέρει να κρατάς το παιδί μέσα σου, να το αγαπάς και να το φροντίζεις
Οι ηθοποιοί το έχουμε αυτό. Αν δεν έχουμε και μια παιδική πλευρά, δεν μπορούμε να κάνουμε αυτήν τη δουλειά. Χρειαζόμαστε την παιδικότητα γιατί είναι κομμάτι του παιχνιδιού και του πώς θα προσεγγίσουμε ένα ρόλο, πώς θα αυτοσχεδιάσουμε.
Εσύ όμως αυτή την παιδικότητα την έχεις και ως άνθρωπος
Μπορεί να έχω λίγη παιδικότητα ως χαρακτήρας. Δεν μου αρέσει η σοβαροφάνεια, δεν την αντέχω. Όταν οι άνθρωποι μιλούν για τον εαυτό τους πολύ σοβαρά, με πολύ σωστή, ποσταρισμένη φωνή και ύφος, μου φαίνεται αστείο. Όσο πιο σοβαροί είναι τόσο περισσότερο δεν μπορώ να καθίσω να δω συνεντεύξεις τους. Επίσης, μπορεί να οφείλεται και στο γεγονός ότι δεν έχω παιδιά. Όταν δεν έχεις παιδιά και δεν μπαίνεις στο ρόλο του γονέα, παραμένεις πάντα στο ρόλο του παιδιού. Αν και δεν θέλω να κάνω ψυχολογικές αναλύσεις για το τι μπορεί να μου συμβαίνει ως προς αυτό γιατί θα τις κάνω ερασιτεχνικά, μπορεί να έχει να κάνει με το ότι δεν έχω πάρει τέτοιου είδους ευθύνες.
Ήξερες από μικρή ότι δεν ήθελες να μπεις σε τέτοιου είδους συμβάσεις;
Τίποτα δεν ξέρω από μικρή. Ξέρω ποιες είναι οι τάσεις μου γενικά, αλλά κι εγώ με ανακαλύπτω με τα χρόνια. Δεν είχα πει ποτέ στον εαυτό μου ότι δεν θέλω να κάνω παιδιά, απλώς δεν προέκυψε κάποια ιδιαίτερη επιθυμία. Στην πορεία καταλάβαινα ότι δεν ερχόταν αυτή η επιθυμία όπως συμβαίνει σε άλλες γυναίκες.
Έχεις βάλει τη ζωή σου σε μια τάξη με έναν τρόπο αντισυμβατικό και όμως αξιοζήλευτο
Θεωρώ ότι δεν έχω απωθημένα. Αυτό το έχω τακτοποιήσει. Η ζωή μου, πάλι, βρίσκεται σε σχετική τάξη γιατί, όταν προσπαθείς να τα προγραμματίσεις όλα, η ζωή έρχεται να σου αποδείξει πως, ό,τι κι αν κάνεις, εκείνη θα κάνει το δικό της. Χαίρομαι πάντως γιατί έχω ανθρώπους που αγαπώ και που με αγαπούν, κι αυτοί είναι σταθεροί μέσα στα χρόνια. Μπορεί να προστεθούν καινούριοι στην πορεία, αλλά πάντα έχω τους παλιούς μου φίλους, που ξέρω ότι είναι εκεί. Οπότε, αισθάνομαι ασφάλεια και σταθερότητα. Τους νιώθω σαν οικογένεια. Το καταλαβαίνω και στις γιορτές, όπου μαζευόμαστε σαν να είμαστε οικογένεια.
Κεφάλαιο «αυτοφροντίδα». Πώς φροντίζεις τον εαυτό σου;
Δεν βγαίνω από το σπίτι χωρίς αντηλιακό και φροντίζω να μην εκτίθεμαι στον ήλιο. Υπάρχουν έρευνες που υποστηρίζουν ότι αν ο ήλιος μάς έβλεπε για πρώτη φορά μετά τα 60, δεν θα είχαμε καμία ρυτίδα. Κατά τα άλλα, κάνω πολύ βασικά πράγματα. Παίρνω τις κρέμες μου από το φαρμακείο και πηγαίνω στο δερματολόγο μου για PSP και μεσοθεραπείες. Δεν είναι ότι έχω ιδεολογικό πρόβλημα να κάνω κάτι παραπάνω. Το αντίθετο! Αν μπορούσε να μου διασφαλίσει κάποιος ότι αυτό που θα κάνω στο δερματολόγο θα γίνει τέλειο και θα είμαι σαν 25 χρονών, θα έλεγα ναι. Δεν είμαι από αυτές που ισχυρίζονται ότι πρέπει να αφήσουμε τη φύση να κάνει τη δουλειά της, απλώς φοβάμαι μην προκληθεί καμιά παραμόρφωση, γι’ αυτό και πηγαίνω τόσο συντηρητικά.
Μεγαλώνοντας αλλάζει και ο σωματότυπός μας. Εσύ πώς έχεις καταφέρει να διατηρείς το σώμα σου σε τόσο καλή κατάσταση;
Δεν είχα ποτέ τάση να παίρνω κιλά. Είναι το DNA! Όταν ήμουν μικρή και στην εφηβεία, ήμουν πάρα πολύ αδύνατη και είχα κόμπλεξ. Ήθελα να έχω λίγο ποπό, λίγα ψωμάκια, λίγα μπουτάκια… Θυμάμαι μάλιστα στα 15 μου να φοράω διπλά κολάν μέσα από τα παντελόνια για να πάρω όγκο επειδή ήμουν σαν κλαράκι. Βέβαια, το ότι δεν βάζω εύκολα κιλά με βοήθησε γιατί μου αρέσει πάρα πολύ το φαγητό και, μέχρι μια ηλικία, έτρωγα ανεξέλεγκτα τα πάντα. Μέχρι τα 30 και κάτι, δεν είχα φραγμό –δεν είχα κάνει και ποτέ μου δίαιτα– και κατανάλωνα τόνους φαγητών. Μετά άρχισα να προσέχω καθώς, όσο μεγαλώνουμε, μεταβάλλεται σιγά σιγά ο μεταβολισμός μας, αλλά, και πάλι, η σχέση μου με το φαγητό δεν έχει αλλάξει. Η αλήθεια είναι όμως ότι πια –πολλά χρόνια τώρα– δεν τρώω καθόλου τηγανητά. Ευτυχώς, δεν μου αρέσουν τα γλυκά. Είμαι του αλμυρού, οπότε δεν το επιθυμώ το γλυκό, αλλά, αν ξεκινήσω την πρώτη μπουκιά, θα το φάω όλο. Επίσης, μπορώ να ζήσω και χωρίς πολύ υδατάνθρακα και δεν με έχω αφήσει ποτέ να πάρω πάνω από τρία κιλά. Αυτό είναι το όριό μου γιατί δεν μπορώ να κάνω εξαντλητική δίαιτα. Δεν προσέχω ωστόσο με ψυχαναγκασμό. Δεν έγινε και κάτι αν πάρουμε δυο-τρία κιλάκια – το λέω για να το ακούω κι εγώ.
Ποιοι είναι λοιπόν οι διατροφικοί σου κανόνες;
Δεν έχω διατροφικούς κανόνες με την αυστηρή έννοια του όρου. Τρώω κάθε τρεις ώρες, περίπου πέντε φορές την ημέρα, όχι επειδή το άκουσα από τους διαιτολόγους, αλλά επειδή πεινάω. Προτιμώ το μαύρο ψωμί και το πρωί το συνδυάζω με τυρί –γιατί λατρεύω τα τυριά–, αβγό και αβοκάντο. Αυτό που προσέχω πλέον είναι να μην τρώω σαχλαμάρες ούτε υπερεπεξεργασμένα προϊόντα. Επιλέγω όσπρια και λαδερά και γενικά ακολουθώ μεσογειακή διατροφή επειδή μου αρέσουν οι γεύσεις. Επίσης, δεν πίνω αλκοόλ, παρά μόνο ένα ποτηράκι κρασί με το φαγητό –κι αυτό όταν είμαι έξω–, αφού μετά το δεύτερο ποτήρι δεν αντέχω.
Γυμναστική κάνεις;
Κατά καιρούς, αλλά ποτέ πολύ οργανωμένα για μεγάλα διαστήματα. Τώρα και όσο έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο, κάνω πιλάτες. Μόλις αρχίσει το γύρισμα, δεν νομίζω ότι θα μπορώ επειδή θα είμαι πτώμα. Το καλοκαίρι κολυμπώ πολύ και κάνω ποδήλατο. Τη γυμναστική την ξεκινώ πάντα όταν νιώθω ότι αρχίζει η χαλάρωση, κυρίως όμως γιατί το επάγγελμά μου με χρειάζεται ευκίνητη και ευλύγιστη πάνω στη σκηνή. Εδώ υπάρχει ένα «πρέπει», για να διατηρώ το σώμα μου σε καλή φυσική κατάσταση.
Την ψυχή σου πώς τη φροντίζεις;
Προσπαθώ να τη γεμίζω με πιο αισιόδοξες εικόνες γιατί, αν μπεις στα ειδησεογραφικά sites, μόνο μαύρα τα βλέπεις τα πράγματα και γενικά δεν έχω καλές προβλέψεις αν βάλω τη λογική κάτω. Γι’ αυτό, επιδιώκω να ξεχαστώ, να δω κάτι ωραίο, κάποια ταινία, τους φίλους μου και να βγάλουμε τα εσώψυχά μας, να κάνω μια βόλτα στη θάλασσα, που πάντα με ηρεμεί, να φανταστώ ότι πηγαίνω διακοπές… Και η δουλειά μου με βοηθά. Για παράδειγμα, τώρα που θα ξεκινήσω γυρίσματα για το «IQ», χαίρομαι επειδή έχω καλούς συναδέλφους και συνεργάτες και περνάω τόσο ωραία παρά την κούραση. Δεν θέλω να μαυρίζει η ψυχή μου, πάντα προσπαθώ να ξεφεύγω από αυτό και να βλέπω λίγο την αστεία πλευρά – εξού και το ότι συχνά γελάω με δραματικά πράγματα. Μου αρέσει αυτό το χιούμορ, το να βρίσκεις την κωμωδία και να γελάς με κάτι πολύ δραματικό. Εκεί είναι η λύτρωση του γέλιου. Διαφορετικά, θα βλέπεις τη ζωή σαν μια πορεία προς το θάνατο.
Ψυχοθεραπεία κάνεις;
Δεν έχω κάνει ποτέ. Πρώτον, γιατί δεν το ένιωσα σαν φοβερή ανάγκη. Ωστόσο, όταν έφτασα σε ένα ψυχολογικό blackout, έκανα δύο συνεδρίες για να δω πώς θα διαχειριστώ το συγκεκριμένο γεγονός, όχι για να πιάσουμε τη ζωή μου όλη. Δεύτερον, κάτι που με τρελαίνει –κι αυτό ίσως χρήζει ψυχοθεραπείας– είναι το να έχω ένα σταθερό ραντεβού κάθε εβδομάδα γιατί μπορεί να μη θέλω να πηγαίνω πάντα.
Το ξέρεις ότι είσαι όμορφη;
Καλή είμαι… Καμιά φορά βλέπω παλιά σίριαλ και λέω: «Κοίτα τι ομορφούλα που ήμουν και είχα τόσα κόμπλεξ!».
Είχες κόμπλεξ εσύ;
Ναι, διάφορα με την εμφάνισή μου. Παλιά, όταν έβλεπα τις σειρές μου, δεν μου άρεσε το ένα, δεν μου άρεσε το άλλο. Τώρα που τις ξαναβλέπω, σκέφτομαι: «Μακάρι να ήμουν έτσι τώρα, όπως ήμουν στα 20! Τι χαζή που ήμουν που δεν μου άρεσαν κάποια πράγματα!». Χωρίς να έχω ποτέ ιδιαίτερα πραγματικό πρόβλημα –γενικά μου άρεσα–, πάντα έβρισκα κάποια θέματα. Υπήρχαν μάλιστα και πρωινά που ξυπνούσα, με κοίταζα στον καθρέφτη και δεν μου άρεσα καθόλου.
Σε αγαπάς;
Νομίζω πως ναι. Όχι με τρέλα και μανία, αλλά με αγαπώ.
Αυτό το είχες πάντα ή είναι κάτι το οποίο καλλιέργησες;
Πιστεύω πως πάντα με αγαπούσα καθώς οι γονείς μου, έχοντας καταλάβει ότι δεν θα υπερβώ το όριο, μου έδειχναν εμπιστοσύνη. Είχα ένα ένστικτο αυτοπροστασίας, μάλλον επειδή με αγαπούσα, και ένα φόβο μην πέσω στα ναρκωτικά, μην πέσω από το μηχανάκι… Κάπου σταματούσα, δεν το συνέχιζα. Δεν φλέρταρα ποτέ με την καταστροφή, παρότι η εφηβεία έχει και τη γοητεία που φέρνει το κακό αγόρι, το οποίο είναι και λίγο κατεστραμμένο. Παρά την τρέλα μου, η πραγματική καταστροφή δεν μου άρεσε, έφευγα από εκεί, δεν καθόμουν.
Σήμερα ισορροπείς μεταξύ ωραίας τρέλας και ωριμότητας. Η ωριμότητα πότε πιστεύεις ότι έρχεται;
Η τρέλα, ξέρεις, δεν είναι αντίθετη στην ωριμότητα. Εγώ είμαι ώριμη. Στις αποφάσεις όπου χρειάζεται ωριμότητα, είμαι ώριμη, δεν άγομαι και φέρομαι. Ούτε παρορμητική είμαι. Είμαι ορθολογίστρια, υπολογίζω τα πράγματα και τα βάζω σε μια σειρά. Η ωριμότητα όμως –για να σου απαντήσω– έρχεται μετά την πρώτη ματαίωση, όταν διαψευστείς για τον οποιονδήποτε λόγο. Μου έχει συμβεί αυτό – να είσαι σε ένα ροζ σύννεφο, όλα να φαίνονται ιδανικά, όλα να είναι γλέντι και χαρά, κι αυτό ξαφνικά να καταρρέει. Επομένως, αναγκαστικά η ωριμότητα έρχεται βίαια.
Η απώλεια φέρνει ωριμότητα;
Επειδή μάλλον αναφέρεσαι στην απώλεια του πατέρα μου, η απώλεια δεν είναι μία στιγμή, είναι μια συνεχής διαδικασία. Ξεκινά από εκεί όπου ο άλλος αρρωσταίνει. Απώλεια είναι και όταν κάποιος χάνει τη δυνατότητα να είναι αυτός που ήταν, και αυτή την απώλεια τη βιώνεις κι εσύ μαζί του. Το ίδιο συμβαίνει με τους γονείς, το ίδιο και με τον εαυτό σου. Κι εγώ έχω απώλειες. Βλέπω να χάνω πράγματα από τον εαυτό μου και να μην τον αναγνωρίζω. Πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό, να μην τρελαθούμε. Ακόμα και σχετικά με αυτό που είπες πριν, ότι είμαι ίδια με τα χρόνια. Δεν είμαι ίδια! Μπορεί να είμαι καλά σε σχέση με το πώς δείχνω στην ηλικία μου και το πώς μεγαλώνω, αλλά βιώνω διαρκώς απώλειες αυτού που ήμουν, για να μη μιλήσω για αυτό που θα γίνω! (γέλια) Καθόλου δεν μου αρέσει, αλλά προσπαθώ να συμβιβάζομαι.
Λένε πάντως ότι μια πρώτη ουσιαστική ενηλικίωση έρχεται με την απώλεια ενός γονιού
Μπορεί. Απλώς, δεν είμαι ακόμη στη φάση του να επισκέπτομαι αυτά τα κομμάτια στο μυαλό μου ούτε να μιλώ για αυτό. Είμαι λίγο φυγόπονη ή είναι ένας τρόπος άμυνας. Δεν μου αρέσει να βγαίνω στα κανάλια και τα social media και να μιλώ για αυτά. Τι να πω; Αν πονάω και πόσο πονάω; Δεν βοηθώ κάποιον. Όλο αυτό μου φαίνεται μελό και θεωρώ ότι είναι μια κλειδαρότρυπα απ’ όπου θέλουν να κοιτάξουν για να δουν πώς είσαι και έτσι. Εμένα αυτό δεν με αφορά.
Το ότι μεγαλώνουμε οι γυναίκες δεν φέρνει μόνο ωριμότητα, μια άλλου είδους αυτοφροντίδα και τα υπαρξιακά μας, αλλά και έναν ηλικιακό ρατσισμό από τον περίγυρο. Ως γυναίκα ηθοποιός, έχεις δει ή βιώσει κάτι τέτοιο;
Εγώ δεν τον έχω βιώσει, όμως υπάρχει ρατσισμός. Και το ότι τον συζητάμε και τον ξανασυζητάμε πλέον δεν σημαίνει ότι σταμάτησε να υπάρχει. Ανεβάζουμε διάφορα ωραία τσιτάτα, γράφουμε κάτι φοβερές ατάκες σε σχέση με αυτόν, αλλά ο ρατσισμός είναι εδώ. Δεν έχει αλλάξει τίποτα, αλλά τουλάχιστον μιλάμε για αυτόν. Ηλικιακό ρατσισμό μάλιστα δεν ασκούν μόνο οι άντρες στις γυναίκες, αλλά κι εμείς η μία στην άλλη. Εγώ ίσως δεν τον έχω νιώσει ακόμη επειδή τυχαίνει η ηλικιακή μου γκάμα να με βοηθά να παίζω και μικρότερες γυναίκες, όπως στο «IQ» για παράδειγμα. Θεωρητικά, βέβαια, θα μπορούσα, αν ζούσα σε άλλους πολιτισμούς, να είμαι προγιαγιά! (γέλια)
Για το Me Too ποια είναι η άποψή σου;
Είναι μια αναγκαιότητα καθώς, όταν τα θύματα μιλούν και καταγγέλλουν κακοποιητικές συμπεριφορές, θα το σκεφτεί διπλά αυτός ή αυτή που έχει εξουσία να ασκήσει οποιασδήποτε μορφής βία. Μιλώντας για αυτά τα περιστατικά, τους δίνουμε ορατότητα πια. Βέβαια, η καταγγελία είναι πιο εύκολο να συμβεί στο δικό μας χώρο, όπου μπορούμε να βγούμε σε ένα κανάλι, στα social media ή εκεί όπου πρέπει. Όμως μια γυναίκα που εργάζεται σε σουπερμάρκετ και μεγαλώνει μόνη της το παιδί της πόσο εύκολο είναι να καταγγείλει μια κακοποιητική συμπεριφορά;
Εσένα σου έχει συμβεί;
Έχω βιώσει κακές συμπεριφορές και αλαζονεία. Έχω δει σε θέσεις εξουσίας χειριστικούς τύπους, που όμως δεν ήταν τόσο για καταγγελία όσο για να βάλω τα όριά μου.
Εσύ βγαίνεις εκτός ορίων;
Όχι, γιατί δεν παίρνω τα πράγματα πολύ προσωπικά. Επειδή ζούσα σε μια οικογένεια όπου όλοι τα έπαιρναν όλα διαρκώς προσωπικά, εγώ, ως θεατής, έβλεπα ότι αυτή η στάση οδηγούσε μόνο σε λανθασμένες εκτιμήσεις. Γι’ αυτό νομίζω ότι καλλιέργησα το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό μου. Όμως, αν τύχει να βγω εκτός ορίων, παθαίνω blackout. Ευτυχώς, δεν πιάνομαι γενικά από κουβέντες, οπότε δεν θυμώνω πολύ εύκολα με ανθρώπους.
Η σχέση σου με το χρόνο ποια είναι;
Με ρωτάς αν μου αρέσει που μεγαλώνω; Όχι, φυσικά! Δεν μου αρέσει γιατί θέλω να είμαι πάντα νέα και αιώνια. Γιατί ούτε να πεθάνω θέλω. Μου αρέσει η ζωή, θα ήθελα να είναι πάντα ένα καλοκαιρινό πάρτι διακοπών. Όμως οφείλουμε να αγαπήσουμε και τη ζωή μας και, κυρίως, τον εαυτό μας στο εδώ και το τώρα και να αγκαλιάσουμε με ευγνωμοσύνη τα χρόνια που μετράμε. Εγώ αυτό προσπαθώ.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΝΙΚΟΛΑΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΠΑΛΤΑ, ΜΑΚΙΓΙΑΖ/ΧΤΕΝΙΣΜΑ: ΚΕΡΑΣΙΑ ΚΟΥΗ