Όταν μιλάμε για χωρισμούς ή διαζύγια, συχνά επικεντρωνόμαστε στις προφανείς απώλειες – το σύντροφο, τη σχέση, την κοινή καθημερινότητα… Αλλά για πολλούς, το πιο οδυνηρό κομμάτι δεν σχετίζεται μόνο με την απουσία του προσώπου. Είναι η ξαφνική απώλεια μέρους της ταυτότητας, της συναισθηματικής ασφάλειας και ενός μέλλοντος που πίστευαν ότι ήταν βέβαιο.
Αυτά τα βιώματα δεν είναι απλώς κοινά αλλά βαθιά ανθρώπινα. Να γιατί οι χωρισμοί μας πονούν τόσο πολύ, ακόμα και όταν είναι αναγκαίοι:
Θρηνούμε για το μέλλον που δεν θα έρθει ποτέ
Οι χωρισμοί δεν τερματίζουν απλώς μια σχέση, τερματίζουν μια ιστορία, που γράφατε ενεργά μέρα με την ημέρα, μερικές φορές για χρόνια. Ίσως ήταν το όνειρό σας να κάνετε μια οικογένεια μαζί, να γεράσετε ο ένας πλάι στον άλλον ή να γυρίσετε τον κόσμο. Όταν η σχέση τελειώνει, αυτά τα οράματα εξαφανίζονται και στη θέση τους έρχεται η αβεβαιότητα, η θλίψη και συχνά η μοναξιά.
Αυτή η απώλεια -το πένθος για κάτι που θα μπορούσε να έχει υπάρξει- μπορεί να είναι πιο δύσκολο να κατονομαστεί από μια απτή απώλεια, ωστόσο παραμένει και μας επηρεάζει.
Η σχέση τελειώνει και χάνεται το «εμείς»
Στις μακροχρόνιες σχέσεις, η αίσθηση του εαυτού αναδιαμορφώνεται. Δεν ήσασταν μόνο εσείς – ήσασταν μέρος ενός «εμείς». Ήσασταν ο σύντροφος, ο έμπιστος συνοδοιπόρος, ο ταξιδιωτικός φίλος ή η συναισθηματική άγκυρα κάποιου. Όταν η σχέση τελειώνει, μπορεί να αισθάνεστε σαν να ξεκινάτε από το μηδέν, αναγκασμένοι να επανασυνθέσετε μια ταυτότητα που τώρα σας φαίνεται άγνωστη.
Το συναισθηματικό κενό
Οι χωρισμοί δημιουργούν ένα βαθύ συναισθηματικό κενό. Είτε η σχέση ήταν υγιής είτε προβληματική, εξακολουθεί να λειτουργεί ως συναισθηματική άγκυρα. Είχατε κάποιον με τον οποίο μπορούσατε να μοιραστείτε τις νίκες και τις ήττες σας, τα καλά και τα δυσάρεστα, κάποιον στον οποίο επιστρέφατε τις καλές και τις κακές μέρες.
Όταν αυτό χάνεται, η σιωπή μπορεί να είναι εκκωφαντική. Η παρόρμηση να τους στείλετε μήνυμα όταν συμβαίνει κάτι αστείο ή να τους προσεγγίσετε κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης ημέρας δεν εξαφανίζεται μόνο και μόνο επειδή η σχέση τελείωσε.
Η ενοχή, η ντροπή και ο μύθος της αποτυχίας
Ακόμα και όταν ένας χωρισμός είναι αμοιβαίος ή αναγκαίος, συχνά φέρει το βάρος της ενοχής ή της ντροπής. Οι άνθρωποι αναρωτιούνται: Προσπάθησα αρκετά; Μήπως έπρεπε να είχα μείνει περισσότερο; Ήταν δικό μου λάθος;
Επιπλέον έχουμε την τάση να εξισώνουμε τις μακροχρόνιες σχέσεις με την επιτυχία και το τέλος με την αποτυχία. Όμως όταν σκεφτόμαστε έτσι χάνουμε την μεγαλύτερη εικόνα. Οι σχέσεις μπορεί να έχουν νόημα, αγάπη και παρόλα αυτά να φτάνουν στο τέλος τους. Μερικές φορές η μεγαλύτερη ένδειξη αγάπης είναι να αφήσουμε κάποιον να φύγει από την ζωή μας.
Πώς το ξεπερνάμε;
Η διαδικασία επούλωσης συχνά δεν έχει να κάνει με όλα όσα κάνουμε για να “ξεπεράσουμε” τον χωρισμό. Έχει να κάνει με τον επαναπροσανατολισμό σε μια νέα ζωή, όπου εσείς είστε και πάλι ο κεντρικός χαρακτήρας.
Αυτό μπορεί να σημαίνει να ανακαλύψετε ξανά τα πάθη σας, να ξαναχτίσετε την αυτοπεποίθησή σας, να επανασυνδεθείτε με τους φίλους σας ή να δημιουργήσετε νέες ρουτίνες που θα είναι μόνο δικές σας. Σημαίνει επίσης να είστε υπομονετικοί με τον εαυτό σας, επειδή η επούλωση δεν είναι γραμμική.
