Η δουλειά συχνά μας λυγίζει, σωματικά, αλλά και συναισθηματικά, με τα δάκρυα να αποτελούν το άμεσο αποτέλεσμα της εξουθένωσης, του εκνευρισμού και της απογοήτευσης.
Είναι, όμως, οκ να κλαίμε όσο εργαζόμαστε;
Το συναίσθημα στη δουλειά προκαλεί ανησυχία;
Οι εικόνες της κλαμένης Ρέιτσελ Ριβς κυριάρχησαν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στις τηλεοπτικές ειδήσεις μετά την παροχή απαντήσεων στις ερωτήσεις του Βρετανού πρωθυπουργού νωρίτερα αυτή την εβδομάδα.
Οι αγορές τρόμαξαν τόσο πολύ από τη συναισθηματική της εμφάνιση που το κόστος του κρατικού δανεισμού εκτινάχθηκε αμέσως και η λίρα έκανε βουτιά.
Το θέαμα των περισσότερων από εμάς να κλαίμε στον εργασιακό χώρο είναι απίθανο να συγκινήσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές, αλλά έχει σημασία αν το κάνετε;
Όπως όλα δείχνουν το κλάμα δεν είναι ασυνήθιστο στον εργασιακό χώρο. Αρκετοί άνθρωποι επικοινώνησαν με το BBC για να πουν την δική τους ιστορία συναισθηματικής εξουθένωσης.
Η Κλάρα, 48 ετών, από το Lancaster, δήλωσε ότι είχε κλάψει όταν ήταν νεαρή πτυχιούχος και δεχόταν μεγάλη πίεση, αλλά και χρόνια αργότερα «από αγανάκτηση».
«Έχω επίσης κλάψει αφού έλαβα άσχημα νέα από το σπίτι και έφυγα αμέσως από τη δουλειά».
Η Έμμα, εν τω μεταξύ, αισθάνθηκε ότι έπρεπε να κρατήσει τα συναισθήματά της κρυφά επειδή εργαζόταν σε «ένα σκληρό περιβάλλον που κυριαρχείται από άνδρες» και έβαζε τον εαυτό της σε δύσκολη θέση επειδή «έδειχνε συναισθήματα ή ‘αδυναμία’».
Αν και ορισμένες έρευνες έχουν δείξει ότι οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να κλάψουν από τους άνδρες, πολλοί άνδρες ανέφεραν ότι είχαν επίσης δακρύσει μπροστά σε συναδέλφους.
Ο Γκάι Κλέιτον, γιατρός, δήλωσε ότι συχνά έκλαιγε «με ασθενείς, συναδέλφους και οικογένειες όλα αυτά τα χρόνια, όταν μοιραζόμουν τη θλίψη τους».
Ένας 38χρονος από το Λονδίνο που εργάζεται σε οικονομικό κλάδο είπε ότι είχε δακρύσει στη δουλειά του όταν αντιμετώπιζε προσωπικά θέματα και θεώρησε ότι έδειχνε «επαγγελματική αφοσίωση» να εξακολουθεί να εμφανίζεται.
Μία κίνηση δύναμης
Είναι λοιπόν το κλάμα δύναμη ή αδυναμία; Η executive coach και σύμβουλος επιτυχίας Σέριν Χόμπαν ανέφερε ότι είναι παλιομοδίτικο να πιστεύουμε ότι το κλάμα στη δουλειά είναι απαράδεκτο.
«Έχουμε ξεπεράσει την αναχρονιστική ιδέα ότι επαγγελματισμός σημαίνει να αφήνεις τα συναισθήματα κρυφά», λέει. «Στον σημερινό κόσμο, η συναισθηματική νοημοσύνη είναι δύναμη, όχι βάρος».
Η σύμβουλος σταδιοδρομίας Τζόρτζια Μπλάκμπερν λέει ότι δεν είναι ασυνήθιστο οι άνθρωποι στη δουλειά να είναι αναστατωμένοι, οπότε οι επιχειρήσεις πρέπει να γνωρίζουν πώς να χειρίζονται και να υποστηρίζουν το προσωπικό που αισθάνεται ενίοτε εύθραυστο.
Αυτό ενδέχεται να κάνει τους εργαζόμενους να κάνουν περισσότερα πράγματα στη δουλειά.
«Ένας εργοδότης που πραγματικά ακούει, δείχνει συμπόνια και κατανόηση, είναι πολύ πιο πιθανό να κρατήσει το προσωπικό του κινητοποιημένο και πιο ευτυχισμένο μακροπρόθεσμα», λέει.
Αυτή ήταν η περίπτωση της Αμάντα από το Stockport, η οποία επικοινώνησε με την εκπομπή του Τζέρεμι Βάιν στο BBC Radio 2.
Έκλαιγε σε μια συνέντευξη για δουλειά στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ πριν από 17 χρόνια, αμέσως μετά τη διάγνωση καρκίνου στον πατέρα της.
Πήρε τη δουλειά και εξακολουθεί να εργάζεται εκεί.
«Έκλαιγα κάθε μέρα για περίπου εννέα μήνες μέχρι που ο πατέρας μου δυστυχώς πέθανε. Απλώς με έκανε να συνειδητοποιήσω για πόσο καταπληκτικό άτομο εργάζομαι και σε πόσο υπέροχο μέρος δουλεύω, όπου το να κλαις ήταν οκ».
Το κλάμα είναι cool
Η σχεδιάστρια μόδας Έιμι Πόνι περνούσε δύσκολες στιγμές στα τέλη του περασμένου έτους.
Βίωνε μια «έντονη» περίοδο αφήνοντας μια δουλειά και αυτό συνέπεσε με τραυματικές εμπειρίες στη ζωή της.
Η Έιμι, η οποία ίδρυσε νωρίτερα φέτος τη μάρκα βιώσιμης μόδας Akyn, ένιωθε επίσης πίεση να γίνει «πρότυπο» για την ηθική μόδα.
«Η λίστα με τις δουλειές μου εκείνη την εποχή ήταν: να ταΐσω τα παιδιά, να τα πάρω από το σχολείο, να τακτοποιήσω το θέμα του παιδικού σταθμού, να σχεδιάσω την επόμενη συλλογή, να βεβαιωθώ ότι το προσωπικό είναι καλά, να τακτοποιήσω την επιστροφή του ΦΠΑ… και μετά να σώσω τον κόσμο», δήλωσε στην εκπομπή Woman’s Hour του BBC Radio 4.
«Πέρασα αυτή την περίοδο όπου δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω και το έκανα σε δημόσιους χώρους, το έκανα στη σκηνή».
Πιστεύει ότι η επίδειξη συναισθημάτων στη δουλειά έχει «δαιμονοποιηθεί» και δεν απολογείται για το γεγονός ότι καταρρέει.
«Απλά πιστεύω ότι πρέπει να φέρουμε πίσω το κλάμα και τα συναισθήματα», τόνισε στο BBC.
«Οι γυναίκες στην ηγεσία πρέπει να μπορούν να δείχνουν τα συναισθήματά τους. Νομίζω ότι είναι μια υπερδύναμη».
Οι επικριτές
Αλλά δεν σκέφτονται όλοι έτσι. Μερικοί άνθρωποι εξακολουθούν να είναι επικριτικοί, λέει η Αν Φράνκε, διευθύνουσα σύμβουλος του Chartered Management Institute (CMI).
Οι γυναίκες που κλαίνε θεωρούνται «πολύ συναισθηματικές», ενώ οι άνδρες που δείχνουν μελαγχολικοί μπορεί να νιώσουν ντροπή επειδή φαίνονται ευάλωτοι, είπε.
«Όταν ένας επικεφαλής κλαίει, μπορεί να θεωρηθεί σοκαριστικό ή ακόμη και ακατάλληλο. Αλλά όταν το χειρίζεται με ειλικρίνεια, μπορεί επίσης να είναι σημαντικό. Δείχνει ότι οι ηγέτες είναι άνθρωποι και νοιάζονται βαθιά γι’ αυτό που κάνουν», λέει.
Όμως, όπως υποστηρίζει η executive coach Σέριν Χόμπαν, το κλάμα θα μπορούσε να επηρεάσει τις προοπτικές προαγωγής. «Ας είμαστε ειλικρινείς. Υπάρχει ακόμη μια προκατάληψη σε ορισμένους χώρους εργασίας που θεωρεί την ψυχραιμία ως δύναμη και το συναίσθημα ως αστάθεια».
Αλλά πιστεύει ότι ορισμένοι οργανισμοί βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά και εκτιμούν τους εργαζόμενους που είναι «ειλικρινείς, με αυτογνωσία και ικανοί να περιηγηθούν στην πολυπλοκότητα, συμπεριλαμβανομένων των συναισθημάτων τους».
Προσθέτει ότι αν καταρρεύσετε μια φορά στη δουλειά, «δεν θα καταστρέψετε την καριέρα σας» και ότι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η ευρύτερη εικόνα, δηλαδή «η απόδοσή σας, η παρουσία σας και ο τρόπος με τον οποίο ανακάμπτετε ή προχωράτε μπροστά με πρόθεση».
