Το φαινόμενο του remix βασίζεται στην ιδέα ότι κανείς δεν γίνεται αυτό που είναι μόνος του. Δεν είμαστε απλώς «εμείς», είμαστε ένα ολόκληρο σύνολο από στοιχεία που μας συγκίνησαν, μας συνόδευσαν, μας άλλαξαν, με τρόπους που ίσως δεν καταλάβαμε καν εκείνη τη στιγμή.
Είμαστε εκείνο το βιβλίο που μας άνοιξε έναν νέο κόσμο. Εκείνο το τραγούδι που ακούγαμε ξανά και ξανά, μέχρι που το έμαθαν απ’ έξω και οι γείτονες. Η ατάκα από την ταινία που λέγαμε με τους φίλους μας τόσες φορές, που έγινε το δικό μας εσωτερικό αστείο. Τα πάθη μας, αυτά τα παράξενα, συναρπαστικά πράγματα που μας «τράβηξαν» τόσο βαθιά μέσα τους, ώστε χάσουμε τον ύπνο μας. Ακόμα και τα λάθη μας.
Όλες αυτές οι στιγμές έχουν σημασία. Αυτό είναι το remix μας. Γιατί, στην πραγματικότητα, κανείς μας δεν είναι «πρωτότυπος». Είμαστε όλοι φτιαγμένοι από στρώσεις, ανακατεμένοι και διαμορφωμένοι από όσα αγαπήσαμε. Και βέβαια κανένα remix δεν είναι ίδιο με το άλλο κι αυτό είναι το όμορφο!
Φαινόμενο του Remix είναι τα βιβλία, τα τραγούδια και οι ιστορίες που μένουν μέσα μας
Σκεφτείτε τα χρόνια του σχολείου. Ποιο τραγούδι μας ταξιδεύει αμέσως πίσω σε εκείνη την εποχή; Ίσως το ακούγαμε σε κασέτα, CD ή στα ακουστικά μας. Κι ακόμη και τώρα, μόλις ακουστούν οι πρώτες νότες, βρισκόμαστε πάλι εκεί. Η μουσική δεν παίζει απλώς στο φόντο, αλλά εγκαθίσταται μέσα μας. Δημιουργεί δωμάτια στη μνήμη, όπου εκείνες οι παλιές αισθήσεις περιμένουν να τις ξαναζήσουμε.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα βιβλία. Κάποιες ιστορίες μας βρίσκουν χωρίς να το περιμένουμε. Αναδιαμορφώνουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο ή τον εαυτό μας. Μια φράση, μια σκηνή, η γενναιότητα ενός χαρακτήρα μπορεί να μείνουν μαζί μας για πάντα. Η ανάγνωση δεν είναι απλώς μια διαφυγή, είναι πολύ περισσότερα, ίσως ακόμη και το να βρίσκουμε λόγια για συναισθήματα που δεν ξέραμε πώς να εκφράσουμε.
Όσα δεν σταματούν να μας «τραβούν»
Υπάρχουν κι εκείνα τα πράγματα στα οποία επιστρέφουμε ξανά και ξανά. Αυτά που δεν τα κάνουμε επειδή «πρέπει», αλλά επειδή θέλουμε. Όπως το να ζωγραφίσουμε, να τρέξουμε, να γράψουμε, να μαγειρέψουμε, να προγραμματίσουμε.
Αυτά είναι τα πάθη μας που μας μαθαίνουν την υπομονή και την επιμονή. Δεν είναι απλώς χόμπι, είναι τρόπος κατανόησης του κόσμου. Μέρος του τρόπου που μας κάνει αυτό που είμαστε.
Το remix δεν τελειώνει ποτέ
Δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι που ήμασταν στα 16, ούτε θα είμαστε ίδιοι μερικά χρόνια μετά από σήμερα. Νέες μουσικές, νέες εικόνες, νέες ασχολίες, νέες εμπειρίες γράφουν την ιστορία μας ξανά και ξανά. Αλλά τα παλιά δεν χάνονται, παραμένουν και παίζουν τον ρόλο τους.
