H μπίρα είναι ένα φυσικό αλκοολούχο ποτό που παρασκευάζεται από νερό (βρίσκεται συνήθως στην μπίρα σε ποσοστό 93%, ενώ το αλκοόλ σε ποσοστό περίπου 5%), βύνη κριθαριού (σε αυτήν οφείλει τη χαρακτηριστική της γεύση), μαγιά (μετατρέπει τα σάκχαρα σε αλκοόλη και διοξείδιο του άνθρακα, δηλαδή ανθρακικό) και λυκίσκο (αρωματικό φυτό που αρωματίζει την μπίρα και λειτουργεί ως φυσικό συντηρητικό). Οι διαφορές ανάμεσα στα είδη μπίρας καθορίζονται από τη σύνθεση των δημητριακών που θα βυνοποιηθούν, την ποσότητα του λυκίσκου, το είδος της μαγιάς, που είναι καθοριστικό για τον τύπο της μπίρας, και, όπως τονίζουν οι γνώστες και οι ζυθοποιοί, από την ποιότητα του νερού που θα χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή της.


αποκτούν το σκού­ρο χρώμα τους, επειδή οι παραγωγοί τους καβουρντίζουν το βυνοποιημένο κριθάρι πριν προχωρήσουν στη ζυθοποίηση. Όσο πιο σκούρα είναι η μπίρα τόσο πιο έντονη είναι και η γεύση της. Συνήθως, οι μαύρες μπίρες έχουν περισσότερο αλκοόλ και πιο έντονη γεύση. Μπορείτε, όμως, να βρείτε και μαύρες μπίρες που έχουν λιγότερο αλκοόλ από τις ξανθές.
ζυθοποιούνται συνήθως με βύνη που προέρχεται από σιτάρι και είναι πιο χλομές. Συχνά, μάλιστα, αρωματίζονται με κάποιο μπαχαρικό. ­Είναι πιο δημοφιλείς από τις σκούρες και πιο ελαφριές. Ωστόσο, υπάρχουν και ξανθές μπίρες με υψηλότερο ­βαθμό αλκοόλης από τις μαύρες.
χαρακτηρίζονται από το ερυθρό χρώμα που τους προσδίδει η παραδοσιακή βύνη Vienna της Βιέννης. Είναι πιο πικρές από τις άλλες, γιατί έχουν περισσότερο λυκίσκο.




● Η πρώτη αναφορά στην μπίρα γίνεται από τους Σουμέριους περί το 3.000 π.Χ.
● Τα επόμενα «ίχνη» της βρέθηκαν στη Βαβυλωνία του 2.000 π.Χ. και στη συνέχεια η κληρονομιά της πέρασε στην Αίγυπτο, όπου εξελίχθηκε η τέχνη της ζυθοποιίας. Για τους Αιγυπτίους, η μπίρα, εκτός από απολαυστικό ­ποτό, ήταν αντικείμενο προσφοράς στους θεούς και γιατρικό κατά των επιδημιών.
● Στην Ελλάδα, ο πατέρας της Ιατρικής, ο Ιπποκράτης, τη θεωρούσε πολύτιμο φάρμακο. Ο Όμηρος περιγράφει με γλαφυρότητα πώς ο Αλκίνοος, ο βασιλιάς των Φαιάκων, είχε στο παλάτι του κρατήρες χρυσούς και αργυρούς γεμάτους «κρίθινον οίνον» (μπίρα). Η ελληνική λέξη ζύθος, που τη συναντάμε στον αρχαίο γεωγράφο Στράβωνα, αλλά και στον Διόδωρο, σχετίζεται με το ρήμα ζέω, που σημαίνει βράζω, και φαίνεται πως χρησιμοποιείτο για να δηλώσει το ποτό των Αιγυπτίων από ­κριθάρι.
● Οι Βίκινγκς μετέφεραν και παρασκεύαζαν μπίρα ­πάνω στα πλοία τους, για να αποφύγουν το σκορβούτο από έλλειψη βιταμινών.
● Η λέξη μπίρα πιθανότατα προέρχεται από τη μεσαιωνική λέξη «ber», που ετυμολογικά έχει τις ρίζες της στο λατινικό «bibere», που σημαίνει πίνω.
● Στην Αναγέννηση, οι ζυθοποιοί θεωρούνταν εξαιρετικοί φαρμακοποιοί, εξαιτίας των θεραπευτικών ιδιοτήτων της μπίρας.
● Το 19ο αιώνα, ο Pasteur ανακάλυψε τη διαδικασία ­ζύμωσης και ανέπτυξε την έρευνα πάνω στα ένζυμα.
● Η ανάπτυξη της βιομηχανίας και η ανακάλυψη της ­μεθόδου της παστερίωσης δίνουν νέα ώθηση στην ανάπτυξη της ζυθοποίησης, διευρύνοντας την αγορά και την κατανάλωση μπίρας, όπως αυτή διαμορφώνεται στη νέα χιλιετία.
● Στις μέρες μας, η μπίρα παρασκευάζεται σχεδόν σε όλο τον κόσμο σε μεγάλη ποικιλία ειδών και γεύσεων.




: Οι περισσότερες μπίρες είναι lager και αντιπροσωπεύουν το 90% της παγκόσμιας παραγωγής μπίρας. Είναι μπίρες χαμηλής ζύμωσης, συνήθως ξανθές, με γεμάτη γεύση και άρωμα λυκίσκου. Κυκλοφορούν όμως και ορισμένες σκούρες, καθώς και κόκκινες.
: Έχουν συνήθως μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε αλκοόλ από ό,τι οι κανονικές lager.
: Οι πιο ξανθές μπίρες χαμηλής ζύμωσης με πικρή γεύση.
Bock: Δυνατές μαύρες μπίρες με πικρή γεύση, από καβουρντισμένη βύνη κριθαριού, με περιεκτικότητα αλ­κοόλ 7%. Παλιότερα υπήρχαν μόνο σκούρες bock, ενώ σήμερα υπάρχουν και πιο ανοιχτόχρωμες.
: Υψηλής ζύμωσης μπίρες με φρουτώδη και πικάντικη γεύση.
: Υποκατηγορία των ale, που χαρακτηρίζεται από το κόκκινο χρώμα που προσδίδει η παραδοσιακή βύνη της Βιέννης.
: Χαρακτηρίζονται από το πολύ σκούρο χρώμα τους και το έντονο άρωμα βύνης.
: Γλυκόπικρες μπίρες από ρύζι, που κατάγονται από την Ιαπωνία.
: Πολύ μαύρες υψηλής ζύμωσης μπίρες από καβουρντισμένη βύνη, με απαλή και ξηρή γεύση.
: Μπίρες με έντονη την παρουσία του σιταριού στη σύστασή τους (40-70%). Έχουν θολό χρώμα, φρουτώδες άρωμα και ελάχιστα πικρή γεύση.
: Μοναστηριακές μπίρες με ονομασία προέλευσης, αφού τον όρο trappist μπορούν να τον χρησιμοποιή­σουν μόνο έξι μοναστήρια στον κόσμο. Σύμφωνα με την παράδοση, αρωματίζονται με διάφορα μπαχαρικά, όπως κόλιαντρο, κύμινο, πιπερόριζα κλπ.
: Η μπίρα που σερβίρεται στο ποτήρι. Με άλλα λόγια, μιλάμε για τη βαρελίσια μπίρα. Ονομάζεται και pression (πίεση), γιατί βρίσκεται υπό πίεση στο ­βαρελάκι που συνδέεται με τις κάνουλες του μπαρ
: Ελαφριές μπίρες με λίγο αλκοόλ (0,5% ή 3,5%) και διακριτικό άρωμα.
: Μπίρες που δεν έχουν καθόλου αλκοόλ.



● Σε αντίθεση με το κρασί, όσο πιο γρήγορα καταναλώσουμε την μπίρα απο την ημερομηνία παραγωγής της, τόσο καλύτερα.
● Οι lager και οι pilsner πρέπει να καταναλώνονται μέσα σε 9-12 μήνες. Μερικές μοναστηριακές μπορούν να φυλάσσονται έως και 2 χρόνια.
● Το μέρος όπου φυλάτε τις μπίρες πρέπει να είναι καθαρό, χωρίς υγρασία, άσχημες μυρωδιές και δυνατό φωτισμό, καθώς όλα αυτά αλλοιώνουν το χρώμα και τη γεύση τους. Οι φιάλες με μεταλλικο πώμα πρέπει να αποθηκεύονται όρθιες, ενώ αυτές που έχουν πώμα κι φελλό πλαγιασμένες.





Είναι αποδεδειγμένο ότι η υπέρμετρη κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην υγεία. Ταυτόχρονα, όμως, επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι η κατανάλωση με μέτρο ορισμένων αλκοολούχων ποτών όχι μόνο δεν μας βλάπτει, αλλά μπορεί και να μας ωφελήσει. Η μπίρα, σύμφωνα με επιδημιολογικές μελέτες, συμβάλλει στην πρόληψη της αρτηριοσκλήρυνσης και γενικότερα της στεφανιαίας νόσου. Αποτελέσματα μελέτης που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας δείχνουν ότι η ήπια κατανάλωση ορισμένων αλκοολούχων ποτών, όπως η μπίρα, μείωσε τη συχνότητα πρόκλησης εμφραγμάτων και παράλληλα βελτίωσε σημαντικά το προφίλ των λιπιδίων. Αυτή η προστατευτική της δράση οφείλεται κυρίως σε ορισμένα συστατικά που περιέχει:
: Η μπίρα αποτελεί μια σημαντική πηγή βιταμίνης Β6, Β12 και φυλλικού ­οξέος. Τα συστατικά αυτά ρυθμίζουν στον οργανισμό τα ­επίπεδα μιας ουσίας η οποία λέγεται ομοκυστεΐνη. Υψηλά ­επίπεδα ομοκυστεΐνης στον οργανισμό μπορεί να προκαλέσουν βλάβες στα αγγεία, όπως αλλοίωση της δομής του ενδοθηλίου των αγγείων, αύξηση παραγόντων που προκαλούν θρόμβωση κ.ά.
: Στην μπίρα περιέχονται ορισμένα από τα δραστικότερα αντιοξειδωτικά συστατικά, κυρίως διάφορα φλαβονοειδή, όπως η τυροσόλη και η ­ρεσβερατρόλη. Οι ουσίες αυτές παρουσιάζουν ισχυρότατη αντιοξει­δωτική δράση, γιατί δεσμεύουν τις ελεύθερες ρίζες που επιτίθενται στα αγγεία, εμποδίζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την οξείδωση των λιπαρών οξέων στον οργανισμό, προστατεύουν τη δομή του αγγειακού ενδοθηλίου και γενικότερα αναστέλλουν μηχανισμούς που ευθύνονται για τη δημιουργία αθηροσκλήρωσης.


; Το πώς πίνεται η μπίρα ήταν θέμα που απασχολούσε από παλιά τους φανατικούς της φίλους. Οι Σουμέριοι έπιναν την μπίρα τους με καλαμάκι από το βαρέλι, κάτι που γίνεται μέχρι σήμερα σε ορισμένες περιοχές της Ισπανίας. Στο πέρασμα των χρόνων, τα δοχεία που έπιναν την μπίρα ήταν πολλά και διαφορετικά: άλλοτε κούπες από ξύλο, άλλοτε από χαλκό και άλλοτε κεραμικές. Από τα μέσα του 19ου αιώνα, άρχισαν να πίνουν την μπίρα σε γυάλινα ποτήρια. Σήμερα, αν μπείτε σε μια μπιραρία, θα ζαλιστείτε από τα διαφορετικά είδη μπίρας και τα ποτήρια που ταιριάζουν σε καθένα από αυτά: άλλα ψηλά που μοιάζουν με σωλήνα, άλλα με πόδι και μακριά, άλλα στρογγυλά και κοντόχοντρα. Κάθε ζυθοποιός επιλέγει το ποτήρι που αναδεικνύει τη δική του μπίρα με τον καλύτερο τρόπο. Το σωστό ποτήρι είναι καθοριστικό, γιατί αναδεικνύει το άρωμα και τη γεύση κάθε μπίρας. Ξεχάστε, λοιπόν, τα κουτάκια και τα μπουκάλια. Στο ποτήρι μπορείτε να ελέγχετε τον αφρό της και να απολαμβάνετε καλύτερα το άρωμα και τo χρώμα της, επιτρέποντας επιπλέον στις αισθήσεις της όρασης και της όσφρησης να συμμετέχουν πιο ενεργά.
● Οι περισσότερες ale σερβίρονται σε pints (ποτήρια με ευθείες πλευρές και διάμετρο στομίου ελαφρώς μικρότερη από τη διάμετρο του κορμού), ενώ ορισμένες ale σερβίρονται σε ποτήρι «τουλίπα», κολονάτο.
● Οι weiss μπίρες αναδεικνύουν τη γεύση τους σε πολύ ψηλά ποτήρια, με στόμιο που κλείνει στο τέλος.
● Οι lager και οι pilsner σερβίρονται σε ψηλό ποτήρι που λεπταίνει προς τα κάτω.
; Η θερμοκρασία σερβιρίσματος διαφέρει σημαντικά από χώρα σε χώρα, αλλά και ­ανάλογα με το είδος της μπίρας. Στην Ελλάδα, και γενικά σε χώρες με θερμό κλίμα, η lager σερβίρεται συνήθως σε θερμοκρασίες 2-4 βαθμών. Αντίθετα, σε βορειότερες χώρες, η θερμοκρασία σερβιρίσματος είναι 5-8 βαθμοί. Οι μπίρες τύπου ale και weiss σερβίρονται συνήθως σε υψηλότερες θερμοκρασίες (9-12 βαθμοί).
. Εκτός από το ποτήρι και τη σωστή θερμοκρασία, την απόλαυση συμπληρώνει το σωστό σερβίρισμα.
: Γύρτε ελαφρά το ποτήρι, ακουμπήστε το λαιμό του μπουκαλιού στα χείλη του ποτηριού και γεμίστε το σιγά-σιγά μέχρι να σχηματιστεί ένα στρογγυλό δαχτυλίδι αφρού στο πάνω μέρος. Αφήστε το ποτήρι να σταθεί για να ανέβει ο αφρός πάνω.
: Ακολουθήστε την ίδια διαδικασία, αλλά αδειάστε το περιεχόμενο του μπουκαλιού γρήγορα.




Καλό είναι να μη βάζετε τα ποτήρια στον καταψύκτη λίγο πριν σερβίρετε την μπίρα, αλλά ούτε και τα κουτάκια ή τα μπουκάλια, γιατί η απότομη ψύξη μπορεί να προκαλέσει κρυστάλλωση και να θολώσει τον αφρό της. Επίσης, τα ποτήρια δεν πρέπει να μπαίνουν βρεγμένα στον καταψύκτη, αφού τότε δημιουργείται πολύς αφρός κατά το σερβίρισμα. Το ιδανικό είναι να ξεπλύνετε το ποτήρι με δροσερό τρεχούμενο νερό λίγο πριν βάλετε μέσα την μπίρα, ώστε να πετύχετε την κατάλληλη θερμοκρασία.




Η αντίληψη ότι η μπίρα ταιριάζει με όλα τα φαγητά δεν είναι λάθος. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι γευστικοί συνδυασμοί που αναδεικνύουν τη γεύση της μπίρας και κάποιες μπίρες που επιτείνουν αντίστροφα τη γαστρονομική απόλαυση ορισμένων πιάτων.
● Οι σκουρόχρωμες μπίρες (βαυαρική ή τσεχική) ταιριάζουν πολύ με τα λουκάνικα και τα αλλαντικά γενικότερα.
● Μια pilsner ή μια golden lager συνοδεύει πολύ αρμονικά τα ψάρια.
● Μια stout ταιριάζει υπέροχα με τα θαλασσινά και τα οστρακοειδή.
● Η lager, σύμφωνα με τους ειδικούς, σερβίρεται με κοτόπουλο.
● Η ale ταιριάζει με μοσχάρι.
● Οι μοναστηριακές μπίρες συνοδεύουν άψογα ­ποικιλίες τυριών.
● Οι κόκκινες μπίρες δένουν γευστικά με τα λαδερά, καθώς και με τις κλασικές συνταγές ζυμαρικών (π.χ. Ναπολιτέν).



● Λουκάνικα ● Αλλαντικά ● Κρεατομεζέδες ● Τυριά ● Τυροκροκέτες ● Πατατοσαλάτα ● Ψητές πατάτες ● Ξινολάχανο ● Διάφορα είδη ψωμιού και ειδικά μαύρο.