Μαρτυρία: Δεν πάτε στο νοσοκομείο, έρχεται εκείνο σε εσάς!

Πριν 3 μήνες η γιαγιά μου, που ζει μόνη της στην Καλλιθέα, ξαφνικά έπεσε στο μπάνιο – μάλλον λόγω της υπότασής της. Χρειάστηκε πάνω από 2 ώρες για να συρθεί ως την πολυθρόνα της, όπου βρισκόταν το τηλέφωνο, αλλά δεν επικοινώνησε με κανέναν από εμάς! Σκεπτόμενη ότι όλοι λείπουμε -κάτι που όντως ίσχυε δεδομένου ότι το ατύχημα συνέβη Σάββατο, αρκέστηκε να βάλει τα πόδια της σε ένα σκαμνί και να περπατήσει μόνο μέχρι την τουαλέτα.
Σε αυτή την κατάσταση τη βρήκε η αδελφή μου τη Δευτέρα το απόγευμα, που της είχε υποσχεθεί ότι θα περνούσε να τη δει. Τα πόδια της γιαγιάς ήταν πρησμένα και μελανιασμένα -πολύ περισσότερο το δεξί και πονούσε πολύ. Ήταν φανερό ότι υπέφερε και φυσικά φοβόμασταν ότι τα είχε σπάσει. Έπρεπε να την πάμε για ακτινογραφία. Πώς, όμως, θα τη μετακινούσαμε με τα δύο πόδια χτυπημένα;

Ακτινογραφία κατ’ οίκον
Τηλεφώνησα σε ένα φίλο ορθοπεδικό και του περιέγραψα την κατάσταση. Το ίδιο απόγευμα, ο Βασίλης Βερναρδάκης, διευθυντής της Ορθοπεδικής Κλινικής του «Ιασώ General» ήταν σπίτι. «Πρέπει να κάνει ακτινογραφία για να είστε σίγουροι», μου είπε. Πώς όμως; «Στο σπίτι», μου απάντησε. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι γίνονται ακτινογραφίες κατ’ οίκον. Πληροφορήθηκα, ωστόσο, ότι ακτινογραφίες στο σπίτι γίνονται από τους ιδιώτες γιατρούς που προσφέρουν κατ’ οίκον νοσηλεία, όπως οι «SOS γιατροί», η «homAid», οι «Γιατροί κατ’ οίκον», καθώς και από ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα που διαθέτουν τον κατάλληλο φορητό εξοπλισμό.
Το επόμενο πρωί, λοιπόν, ήρθε στο σπίτι της γιαγιάς ο τεχνολόγος-ακτινολόγος Γιώργος Ζερβός από το Διαγνωστικό Κέντρο «Κοσμάς Ηλιάδης» του Πειραιά και έβγαλε 2 ακτινογραφίες – μία σε κάθε πόδι. Στη συνέχεια, τις έστειλε σε ηλεκτρονική μορφή στο e-mail του ορθοπεδικού, ο οποίος -δυστυχώς- διέγνωσε κάταγμα στα δάχτυλα του αριστερού ποδιού και στον αστράγαλο του δεξιού.

Μπότες αντί για γύψο
Ενώ σκεφτόμουν ότι η γιαγιά θα έπρεπε να βάλει γύψο και στα δύο πόδια, γεγονός που σήμαινε ακινησία στο κρεβάτι, ο ορθοπεδικός έβγαλε ακόμη έναν άσο απο το μανίκι του: «Μπότες» ήταν η μαγική λέξη. Επρόκειτο για ειδικές μπότες -μοιάζουν σε όγκο και σχήμα με αυτές που φορούν οι σκιέρ, τις οποίες θα φορούσε η γιαγιά στα πόδια της αντί για γύψο. Με αυτές θα μπορούσε να περπατήσει και να εξυπηρετηθεί στις βασικές της ανάγκες – κάτι που με το γύψο θα ήταν αδύνατο. Το επόμενο πρωί βρισκόταν στο σπίτι της γιαγιάς ένας συμπαθητικός νέος που της φόρεσε τις μπότες. Μία χαμηλή μέχρι το μέσο της γάμπας για το αριστερό πόδι και μία πιο ψηλή για το δεξί. Την πρώτη έπρεπε να τη φοράει για 4 εβδομάδες, τη δεύτερη για 7.

Περπατώντας καθημερινά
Ο ίδιος νέος μάς βοήθησε να κατεβάσουμε το «πι» από το πατάρι της γιαγιάς (έχει ιστορικό δύο επεμβάσεων στο ισχίο, οπότε το «πι» υπήρχε ήδη). Ο δε ορθοπεδικός, που πέρασε το απόγευμα για να διαπιστώσει αν οι μπότες είχαν τοποθετηθεί σωστά, της τόνισε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να περπατάει καθημερινά μέσα στο σπίτι προκειμένου να «δέσει» το κόκαλο.
Στο τέλος των 4 εβδομάδων, η γιαγιά έβγαλε την αριστερή μπότα και στις 7 εβδομάδες καλέσαμε και πάλι τον ακτινολόγο στο σπίτι της για μία δεύτερη ακτινογραφία, που έδειξε ότι και το δεξί πόδι ήταν εντάξει. Έτσι, η γιαγιά απαλλάχτηκε και από τη δεύτερη μπότα και άρχισε να περπατάει με το «πι», στηριζόμενη όλο και λιγότερο σε αυτό. Σε 5 ημέρες είχε αφήσει το «πι» και χρησιμοποιούσε το μπαστούνι. Τελικά, το άφησε κι αυτό σε 2-3 ημέρες και στάθηκε μόνη της στα πόδια της.