Όταν κάποιος χασμουριέται, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα χασμουρηθούν περίπου οι μισοί από όσους τον ακούν ή τον βλέπουν. Όχι όμως όλοι. Εκείνοι που σχεδόν ποτέ δεν χασμουριούνται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι εκείνοι που πάσχουν από αυτισμό, αναφέρει έρευνα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο του Connecticut. Η εργασία τους επισημαίνει ότι, σε γενικές γραμμές, όσο πιο εύκολα συνδέεται συναισθηματικά το άτομο με τους άλλους ανθρώπους, τόσο πιο εύκολα «κολλάει» χασμουρητό.

Οι ίδιοι ερευνητές (την εργασία των οποίων μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά στην ιατρική επιθεώρηση «Child Development») παρατήρησαν, επίσης, ότι τα παιδιά κάτω των 4 ετών δεν κολλάνε εύκολα χασμουρητό από το περιβάλλον τους, χωρίς αυτό να αποτελεί ένδειξη προβλήματος -είναι, δηλαδή, κατά τη γνώμη τους φυσιολογικό, επειδή τα πολύ μικρά παιδιά δεν σχηματίζουν εύκολα συναισθηματικούς δεσμούς με άτομα εκτός του οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Η ψυχολόγος Molly Helt, που μετείχε στην έρευνα, ανέφερε ότι:

«Αυτό δείχνει πως η κοινωνικότητα αναπτύσσεται σταδιακά μέσα από μια διαδικασία μιμητισμού και ανατροφοδότησης. Το να μη χασμουριέται εύκολα το μικρό παιδί όταν χασμουριούνται οι άλλοι, δεν αποτελεί ένδειξη προβλήματος. Αν, όμως, διακρίνουμε ότι το παιδί δεν μιμείται ούτε τις εκφράσεις του προσώπου των άλλων, τότε ίσως υπάρχει κάποιο πρόβλημα ήπιου αυτισμού».

Το μεταδοτικό χασμουρητό είναι μια μορφή μιμητισμού που παρατηρείται αποκλειστικά στους ανθρώπους και στους χιμπατζήδες. Δεν ταυτίζεται με το αυθόρμητο χασμουρητό που παρατηρείται όταν κάποιος νυστάζει ή βαριέται πολύ – το αυθόρμητο, δηλαδή, παρατηρείται ακόμα και σε έμβρυα μέσα στη μήτρα, αλλά και σε όλα τα σπονδυλωτά πλάσματα. Όμως, το μεταδοτικό χασμουρητό δεν παρατηρείται σε όλα τα είδη. Ο δε χρόνος αντίδρασης είναι συνήθως το ενάμισι λεπτό, δηλαδή από τη στιγμή που κάποιος χασμουριέται, το δεύτερο ή τρίτο χασμουρητό, πχ. σε μια αίθουσα, παρατηρείται μέσα σε 90 δευτερόλεπτα. Ο δε αριθμός των ατόμων που κολλάνε είναι συνήθως το 50% εκείνων που είχαν οπτική επαφή με όποιον χασμουρήθηκε.