Είναι εκείνη η ώρα της ημέρας που λες τα βασικά έχουν τελειώσει, οι 2 μεγάλοι αποκοιμήθηκαν και μένει ο μικρός. Και εσύ σαν άλλη Ραπουνζέλ ρίχνεις κάτω τα μαλλιά σου για να αποκοιμηθεί καθώς τα στρίβει, τα στρίβει ατελείωτα.
Δεν έχεις και πολλές επιλογές, ούτε email δε γίνεται να στείλεις από το κινητό θα κάνει θόρυβο και θα ξυπνήσει. Οπότε ατενίζεις το σκοτεινό ταβάνι και ονειρεύεσαι να ήταν διάφανο, να μπορούσες να δεις τα αστέρια. Πάντα με συνέπαιρνε να τραβάω νοητές γραμμές και να συνδέω τα αστέρια σε ατελείωτα σχήματα. Σαν άλλο ντόμινο σκέφτομαι.
Παράλληλη σκέψη και συγκρατώ το γελάκι μου καθώς σκέφτομαι, επηρεασμένη από τα αγόρια μου, σκελετούς δεινοσαύρων με τους υπομονετικούς επιστήμονες να συλλέγουν ένα ένα τα κόκαλά τους και να τα συνδέουν με λεπτές κλωστές από το ταβάνι. Μια λάθος κίνηση και… σκόνη και θρύψαλα με τον επιστήμονα να προσπαθεί να μαζέψει το σαγόνι του από το πάτωμα… πολλά καρτούν έχω δει αλήθεια…
Και πολλά καρτούν ζω καθημερινά με τους μπόμπιρες… Ήταν πραγματικά ιδιοφυές αυτό που ο μόλις 3 χρονών Άλεξ επέμενε να λέει τις τελευταίες 2 ημέρες.
«Μαμά, όταν περπατάω κουνιέται το στόμα μου…»
«Οκ, προχώρα έχουμε αργήσει και έχω να πάω και στη δουλειά»
«Μα μαμά κουνιέται σου λέω…»
«Κουνιέται οκ… οκ;;; Μα βέβαια αγάπη μου έχεις δίκιο… πως δεν το ‘χα σκεφτεί… έτσι είναι, έτσι πρέπει, όταν περπατάς πρέπει να κινείται και αυτό… αλλιώς πάει η σπονδυλική σου… είσαι καταπληκτικός Άλεξ!»
Και με αυτή την υπέροχη σκέψη δίδαξα σήμερα. Τόσο ο Κέβιν αλλά ιδιαίτερα ο Μίκαελ έχουν θέματα στη σπονδυλική στήλη. Και βέβαια ανύπαρκτη αναπνοή, προβλήματα στα πέλματα, λίγο ενόχληση στα γόνατα, η μέση «καλά είναι» αλλά κάποιες φορές δεν μπορούν να σταθούν όρθιοι. Α, και μην ξεχνάμε ένα, ναι μόνο ένα, πρησμένο μάγουλο… χμ… σφίγγεις τα δόντια ρωτάω… όχι μου λέει, δηλαδή δεν ξέρω, δε νομίζω. Και όμως… παίξε λίγο με τα πέλματα σου μπρος πίσω, πλάι πλάι χαλάρωσε το σαγόνι με μισάνοιχτο στόμα και παρατήρησε πως θα κινηθεί το σαγόνι σου… Θαύμα το σαγόνι κινείται… σε διάφορες τροχιές και με αρκετή ένταση αλλά κινείται… Το καταλαβαίνει… Τώρα με το μισάνοιχτο στόμα, εξέπνευσε από το στόμα και όχι τα ρουθούνια. Τέλειο, κινείται η σπονδυλική σου… Καταπληκτικό και άλλο… «θαύμα».
Ώρα για Corealign. Τώρα που αναγνωρίζουν πια ότι έχουν συνδέσεις από την κορυφή ως τα νύχια, η κίνηση είναι αρμονική, οι θεμελιώδεις ασκήσεις κτίζονται «αναίμακτα» και το μάθημα προχωρά γοργά σε πιο έντονους ρυθμούς. Καταϊδρωμένοι, αναζωογονημένοι, διαφορετικοί κατεβαίνουν μετά από μια ώρα γεμάτοι ευχαριστίες για το «θαύμα»…
Και όμως το αληθινό «θαύμα» είναι το σώμα μας, η ύπαρξη μας αυτό που ο καλός Δημιουργός μας δώρισε. Σαν άλλο ντόμινο, σαν τα αστέρια του ουρανού ένας σκελετός που δίχως κλωστές και ακριβείς συνδέσεις απλά καταρρέει. Συνδέσεις από την κορυφή ως τα νύχια και πάλι πίσω. Τα πέλματα να επηρεάζουν το σαγόνι, -άπειρες διαδρομές μπορώ να φανταστώ -και το σαγόνι τα πέλματα και ανάμεσα τους μια κατακαημένη σπονδυλική στήλη να υποφέρει.
Με γιάτρεψες μου λένε πολλοί, θαύματα κάνεις… όμως τα πράγματα είναι απλά, φτιάχνω συνδέσεις, οραματίζομαι το ανθρώπινο αστροντομινό μου και το χτίζω σιγά σιγά με ακρίβεια ισορροπώντας με λεπτές κλωστές.
Ποιος είπε δείξε μου τα δόντια σου να σου πω ποιος είσαι; Μπορώ να τα δω και από το μικρό σου δακτυλάκι. Ίσως δεν έχουν άδικο να με λένε ακτινογραφία…
Αλεξανδρουκο Ντίνο και Χρήστο μου, σας ευχαριστώ είστε η έμπνευσή μου… αθάνατη ελληνική σοφία από μικρό και από τρελό!
