Οι θαλάσσιες χελώνες φαίνεται να είναι σύγχρονες των δεινοσαύρων, αλλά κατάφεραν να επιβιώσουν. Αρχικά ζούσαν σε έλη, αλλά αργότερα μερικές άρχισαν να ζουν στη στεριά και άλλες κυρίως στο νερό. Χρησιμοποιούν τη θερμότητα του περιβάλλοντος για να συντηρήσουν τη θερμότητα του σώματός τους, έχουν ένα μικρό οστό στο αφτί για να συλλαμβάνουν ήχους και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες στις χαμηλές συχνότητες. Έχουν πνεύμονες, γεννούν στη στεριά και μπορούν να αντέξουν ένα σχετικά υψηλό επίπεδο διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα τους. Από τα 7 είδη θαλάσσιων χελωνών στον κόσμο, τρία συναντάμε στη Μεσόγειο (Caretta caretta, Chelonia mydas, Dermochelys coriacea), ενώ από αυτά μόνο η καρέτα-καρέτα γεννάει στην Ελλάδα. Οι σημαντικότερες παραλίες ωοτοκίας βρίσκονται στη Ζάκυνθο, την Πελοπόννησο και την Κρήτη. Μάλιστα, στην παραλία Σεκάνια της Ζακύνθου, η πυκνότητα μπορεί να φθάσει περίπου τις 1.500 φωλιές ανά χιλιόμετρο.
6 από τα 7 είδη θαλάσσιων χελωνών έχουν χαρακτηριστεί ως «κινδυνεύοντα» ή «κρισίμως κινδυνεύοντα».
