Με ποιο τρόπο οι ταινίες προκαλούν αληθινά συναισθήματα φόβου, χαράς ή λύπης; Πώς οι ηθοποιοί προκαλούν συναισθήματα που δεν εμπλέκουν μόνο τη φαντασία μας, αλλά μας προκαλούν αληθινές συναισθηματικές αντιδράσεις;
Την απάντηση δίνει ο νευροεπιστήμονας Jeffrey Zacks o οποίος πιστεύει ότι όλα καταλήγουν σε δυο απλούς κανόνες: τον κανόνα της μίμησης και αυτόν της επιτυχίας.
Ο πρώτος αφορά την ισχυρή, αλλά συχνά υποσυνείδητη παρόρμησή μας να κάνουμε ότι και οι άλλοι γύρω μας όπως π.χ. να γελάσουμε, να κλάψουμε ή να στραβομουτσουνιάσουμε όπως ο πρωταγωνιστής στη μεγάλη οθόνη.
Ο δεύτερος κανόνας, σύμφωνα με τον νευροεπιστήμονα «πατάει» πάνω στην αρχέγονη αντίδραση πάλης ή φυγής όταν βρισκόμαστε σε κίνδυνο και εξηγεί γιατί σε μια ταινία δράσης βουλιάζουμε λίγο πιο βαθιά στο κάθισμα για να μην μας πάρει καμία αδέσποτη!
Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πάμε σινεμά με τον αρχέγονο εγκέφαλο του πρωτόγονου ανθρώπου γεγονός που σημαίνει ότι όσο το εξελιγμένο τμήμα του εγκεφάλου μας μας λέει ότι όλα είναι ψέμματα, τόσο το πρωτόγονο τμήμα τα πιστεύει όλα και συγκινείται, υποστηρίζει ο Jeffrey Zacks.
Δεν είναι όμως όλοι το ίδιο ευαίσθητοι δέκτες. Οι ψυχολόγοι του Πανεπιστημίου Stony Brook χρησιμοποίησαν μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου για να καταγράψουν την ανταπόκριση των συμμετεχόντων σε διάφορα ερεθίσματα, συγκινητικές εικόνες και περιβαλλοντικά και κοινωνικά ερεθίσματα.
Διαπίστωσαν ότι το 20% των ανθρώπων έχουν ιδιαίτερα ευαίσθητο εγκέφαλο που ανταποκρίνεται πολύ έντονα σε συναισθηματικά φορτισμένες εικόνες.
Να γιατί κάποιοι κρύβουν τα μάτια τους στα θρίλερ, λοιπόν κάποιοι άλλοι πέφτουν από τις καρέκλες τους στις κωμωδίες και ορισμένοι θέλουν πακέτα χαρτομάντιλα στις κομεντί!
