Τι θα συνέβαινε αν καταφέρναμε να συνεργαστούμε με το άγχος αντί να το πολεμάμε; Άλλωστε αληθινό θάρρος δεν είναι το να έχουμε ανοσία στον φόβο, αλλά παρόλο που τον αισθανόμαστε να επιλέγουμε να δράσουμε.
Όμως, σε μια εποχή αυξανόμενου άγχους, χρειαζόμαστε μια πιο ειλικρινή, επιστημονικά τεκμηριωμένη προσέγγιση για το τι πραγματικά σημαίνει θάρρος. Μια προσέγγιση που να αποδέχεται τον φόβο εμπεριστατωμένα ως μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας.
Ο φόβος απαιτεί δράση
Η σύγχρονη νευροεπιστήμη και ψυχολογία επιβεβαιώνουν ότι ο φόβος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ανάπτυξης και της εξέλιξης στη ζωή. Όχι η εξάλειψη του φόβου, αλλά η τοποθέτηση των αξιών, του σκοπού ή των ανθρώπων πάνω από αυτόν τον φόβο και η επιλογή να προχωρήσουμε μπροστά, είναι ένδειξη πραγματικού θάρρους.
Αντίθετα με την πεποίθηση ότι το άγχος είναι μόνο αρνητικό, έρευνες δείχνουν ότι μπορεί να μας βοηθήσει να αποδίδουμε καλύτερα όταν υπάρχει σε μέτριες δόσεις, με τη βέλτιστη απόδοση να μην συμβαίνει όταν απουσιάζει, αλλά όταν είναι σε ισορροπία, δηλαδή ούτε υπερβολικά πολύ και ούτε και πολύ λίγο.
Η φυγή τροφοδοτεί περισσότερο άγχος
Μία από τις μεγαλύτερες παρερμηνείες για το άγχος είναι ότι πρέπει να εξαλειφθεί. Προσπαθούμε να το αποφύγουμε, να αποσπάσουμε την προσοχή μας ή να το καταπιέσουμε. Όμως, η αποφυγή τείνει να ενισχύει το άγχος με την πάροδο του χρόνου και μπορεί να οδηγήσει σε κρίσεις πανικού και φοβίες. Αυτό που αρχικά είναι μια δυσφορία, γίνεται κάτι που φοβόμαστε, απλά επειδή δεν μαθαίνουμε ποτέ πώς να το αντιμετωπίσουμε.
Αυτός ο φόβος για το άγχος ονομάζεται δευτερογενές άγχος, και συχνά δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο: όσο περισσότερο προσπαθούμε να ξεφύγουμε από το άγχος, τόσο πιο έντονο γίνεται. Όμως, όταν σταματάμε να το αποφεύγουμε και αρχίζουμε να το αντιμετωπίζουμε, ακόμα και με απαλό τρόπο, το άγχος αρχίζει να χάνει τον έλεγχό του.
Το πώς σκεφτόμαστε το άγχος επηρεάζει το πώς αυτό επιδρά στην ψυχολογία μας
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν μελέτησαν πάνω από 28.000 άτομα και ανακάλυψαν κάτι εκπληκτικό: όσοι πίστευαν ότι το στρες είναι επιβλαβές παρουσίαζαν σημαντικά χειρότερα προβλήματα υγείας, ακόμη κι αν τα επίπεδα του στρες τους ήταν χαμηλά. Αντίθετα, όσοι είχαν υψηλό στρες αλλά δεν πίστευαν ότι ήταν επιβλαβές, δεν είχαν αυξημένο κίνδυνο θνησιμότητας. Ο τρόπος λοιπόν, που αντιλαμβανόμαστε το στρες αλλάζει τον τρόπο που ανταποκρίνεται το σώμα μας σε αυτό.
Κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε έναν φόβο και ενεργούμε με θάρρος, χτίζουμε λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση. Κάθε φορά που προχωράμε μπροστά ενδυναμώνουμε την ανθεκτικότητά μας. Το θάρρος είναι μια συμπεριφορά. Και όπως κάθε συμπεριφορά, γίνεται πιο δυνατή με την επανάληψη.
Η σημασία της αυτό-συμπόνιας
Το αληθινό θάρρος απαιτεί αυτοσυμπόνια.Έρευνες δείχνουν ότι η αυτοσυμπόνια συνδέεται με χαμηλότερο άγχος και καλύτερη συναισθηματική ανθεκτικότητα. Το να είμαστε τρυφεροί με τον εαυτό μας μας βοηθά να παραμένουμε ισορροπημένοι μπροστά στον φόβο.
Απλά ρωτήστε λοιπόν, τον εαυτό σας σε κρίσιμές στιγμές: “Τι θα έλεγα σε έναν φίλο που νιώθει έτσι; Και πώς μπορώ να προσφέρω την ίδια φροντίδα στον εαυτό μου;”
