Μερικοί από τους πιο συναρπαστικούς κόσμους στην διαστημική γειτονιά μας, δεν είναι πλανήτες, αλλά τα φεγγάρια που περιστρέφονται γύρω τους, αναφέρει, το Live Science, προσθέτοντας, ότι όλοι οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, εκτός από δύο, έχουν φυσικούς δορυφόρους.
Σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο, γίνεται αναφορά στο φεγγάρι της Γης, ένα πανέμορφο αλλά σκληρό, νεκρό κόσμο που έχει διαμορφωθεί από αρχαία ηφαίστεια και αμέτρητους κρατήρες.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το φεγγάρι είναι αναμφίβολα το πιο οικείο, για μας, αλλά δεν είναι το πιο ενδιαφέρον.
Κάθε ένας από τους γιγάντιους πλανήτες του εξωτερικού ηλιακού συστήματος συνοδεύεται από μια σειρά δορυφόρων. Αν και βρίσκονται μακριά από τον ήλιο και στερούνται ηλιακής θερμότητας και φωτός, παρουσιάζουν τόση ποικιλία όση και οι ίδιοι οι πλανήτες.
Ορισμένοι, όπως η Καλλιστώ του Δία και ο Μίμας του Κρόνου, έχουν παραμείνει παγωμένοι για δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά φέρουν εξαιρετικά σημάδια από την έκθεσή τους σε «βομβαρδισμούς» από το διάστημα. Άλλοι, όπως τα φεγγάρια του Κρόνου, Παν και Άτλας και η Νηρηίδα του Ποσειδώνα, έχουν επηρεαστεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους από τις αλληλεπιδράσεις με τους γείτονές τους, αναφέρει το Live Science, σύμφωνα με την ertnews. Το πιο συναρπαστικό είναι ότι ορισμένοι από αυτούς τους εξωτικούς κόσμους έχουν θερμανθεί από ισχυρές παλιρροϊκές δυνάμεις των μητρικών τους πλανητών, πυροδοτώντας φάσεις βίαιης δραστηριότητας όπως αυτές που διαμόρφωσαν τη Μιράντα, το φεγγάρι-Φρανκενστάιν του Ουρανού.
Σε ορισμένες περιπτώσεις αυτές οι δυνάμεις εξακολουθούν να λειτουργούν ακόμη και σήμερα, δημιουργώντας συναρπαστικά σώματα όπως η Ιώ του Δία και ο παγωμένος Εγκέλαδος του Κρόνου, το ήρεμο εξωτερικό του οποίου, μπορεί να κρύβει ακόμη και το μεγαλύτερο μυστικό του ηλιακού συστήματος: την εξωγήινη ζωή.
Εγκέλαδος
Από το 2004, όταν το σκάφος Cassini της NASA έφτασε στον Κρόνο, ο μικρός εσωτερικός δορυφόρος του πλανήτη, ο Εγκέλαδος, έγινε ένας από τους πιο μελετημένους και συζητημένους κόσμους σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα. Οφείλει τη νέα του φήμη στην ανακάλυψη τεράστιων πιδάκων υδάτινου πάγου που εκρήγνυνται στο διάστημα κατά μήκος ρωγμών στο νότιο ημισφαίριό του – υποδηλώνοντας την ύπαρξη υγρού νερού ακριβώς κάτω από τον λεπτό, παγωμένο φλοιό του φεγγαριού.
Οι επιστήμονες είχαν υποψιαστεί την παράξενη δραστηριότητα του Εγκέλαδου πριν από την άφιξη του Cassini, χάρη σε προηγούμενες εικόνες που έδειχναν ότι το φεγγάρι του έχει μια ασυνήθιστα φωτεινή επιφάνεια και κρατήρες που μοιάζουν σαν να είναι καλυμμένοι με χιόνι. Παρ’ όλα αυτά, η ανακάλυψη του πάγου -που αρχικά έγινε όταν το Cassini πέταξε κατευθείαν μέσα από έναν από αυτούς – επιβεβαίωσε ότι ο Εγκέλαδος είναι γεωλογικώς ενεργός.
Με διάμετρο 504 χλμ. και σύσταση πέτρας/πάγου, ο Εγκέλαδος θα πρέπει να πάγωσε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, όπως πολλοί από τους γείτονές του στο σύστημα του Κρόνου. Ωστόσο οι παλιρροϊκές δυνάμεις που προκαλούνται από μια βαρυτική διελκυστίνδα μεταξύ του Κρόνου και ενός μεγαλύτερου φεγγαριού, της Διώνης, διατηρούν το εσωτερικό του φεγγαριού ζεστό και ενεργό, καθιστώντας τον πρωταρχικό στόχο για ζωή στο ηλιακό σύστημα.
Ενώ μεγάλο μέρος του πάγου νερού καλύπτει την επιφάνεια, μια σημαντική ποσότητα διαφεύγει από την ασθενή βαρύτητα και μπαίνει σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο. Εδώ, απλώνεται για να σχηματίσει τον δακτύλιο Ε σε σχήμα ντόνατ – τον εξώτερο και αραιότερο από τους κύριους δακτυλίους του Κρόνου.
Καλλιστώ
Η Καλλιστώ, το εξωτερικό φεγγάρι του Δία, είναι το τρίτο μεγαλύτερο φεγγάρι του ηλιακού συστήματος και είναι ελάχιστα μικρότερο από τον Ερμή. Παρόμοια στην εμφάνιση με μια μπάλα του γκολφ, η Καλλιστώ καλύπτεται σχεδόν ομοιόμορφα με κοιλότητες και κρατήρες σε όλη την επιφάνειά της, στοιχεία αμείλικτων συγκρούσεων.
Οφείλει τη θρυμματισμένη επιφάνειά της στη θέση της στο σύστημα του Δία – η βαρύτητα του γιγάντιου πλανήτη ασκεί ισχυρή επιρροή, διαταράσσοντας τις τροχιές των διερχόμενων κομητών και συχνά παρασύροντάς τους στην καταστροφή τους, όπως φάνηκε πιο θεαματικά στην πρόσκρουση του κομήτη Shoemaker-Levy 9 το 1994.
Το φεγγάρι αποτελείται από ίσα μέρη βράχου και πάγου – τα φωτεινότερα τμήματα της επιφάνειας της Καλλιστούς πιστεύεται ότι είναι κυρίως νερό με πάγο, ενώ οι πιο σκούρες κηλίδες είναι περιοχές με υψηλή διάβρωση και βραχώδες υλικό φτωχό σε πάγο.
Η επιφάνεια της Καλλιστώς, ωστόσο, παρέμεινε ουσιαστικά αμετάβλητη για περισσότερα από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, αναπτύσσοντας το πυκνό τοπίο της από επικαλυπτόμενους κρατήρες κατά τη διάρκεια αιώνων.
Δάκτυλος
Η 243 Ίδη (243 Ida), ένας αστεροειδής που έχει χαρακτηριστεί ως μικρός πλανήτης, έχει ένα φεγγάρι με διάμετρο μόλις 1,6 χλμ. στον μακρύτερο άξονά της. Χάρη στην ασθενή βαρύτητα του μεγαλύτερου αστεροειδούς, ο Δάκτυλος είναι απίθανο να αιχμαλωτίστηκε σε τροχιά, ωστόσο η εναλλακτική λύση – ότι η Ίδη και ο Δάκτυλος σχηματίστηκαν παράλληλα – εγείρει εξίσου πολλά ερωτήματα με τις απαντήσεις που δίνει.
Η Ίδη, είναι ένα σημαντικό μέλος της Οικογένειας αστεροειδών της Κορωνίδος που αποτελείται από περισσότερους από 300 αστεροειδείς, οι οποίοι έχουν παρόμοιες τροχιές. Οι επιστήμονες πιστεύουν πως η οικογένεια σχηματίστηκε πριν από 1 ή 2 δισεκατομμύρια χρόνια κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης αστεροειδών. Ο Δάκτυλος θα μπορούσε να είναι ένα μικρότερο θραύσμα από τα συντρίμμια της σύγκρουσης που κατέληξε σε τροχιά γύρω από την Ίδη, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα – τα υπολογιστικά μοντέλα δείχνουν ότι ο Δάκτυλος θα καταστρεφόταν σχεδόν σίγουρα από μια σύγκρουση με άλλον αστεροειδή. Πώς μπορεί λοιπόν να είναι πάνω από ένα δισεκατομμύριο ετών;
Μια θεωρία είναι ότι η οικογένεια της Κορωνίδος είναι νεότερη απ’ ό,τι φαίνεται, και οι κρατήρες της Ίδης οφείλονται σε μια καταιγίδα συγκρούσεων που προκλήθηκε κατά την αρχική διάσπαση. Μια άλλη θεωρία είναι ότι ο Δάκτυλος έχει υποστεί μια διαλυτική σύγκρουση, αλλά έχει ενωθεί ξανά στην τροχιά του, όπως διαπίστωσε η NASA – γεγονός που θα μπορούσε να εξηγήσει το εκπληκτικά σφαιρικό σχήμα του.
Ιαπετός
Ο Ιαπετός είναι ο τρίτος μεγαλύτερος φυσικός δορυφόρος του πλανήτη Κρόνου και ο ενδέκατος, κατά σειρά μεγέθους, δορυφόρος του ηλιακού συστήματος. Είναι πολύ γνωστός για την έντονη διαφορά της λευκαύγειας ανάμεσα στις δύο πλευρές του, από τις οποίες η μία είναι σχεδόν εντελώς λευκή και η άλλη σχεδόν εντελώς σκοτεινή.
Μια πρώιμη θεωρία για την εξήγηση της διαφοράς χρώματος ήταν ότι η μπροστινή πλευρά καλύπτεται από σκόνη που παράγεται από μικροσκοπικές συγκρούσεις μετεωριτών σε μικρά εξωτερικά φεγγάρια, τα οποία κινούνται σπειροειδώς προς τον Κρόνο, όπως διαπίστωσε η NASA. Οι εικόνες από το Cassini αποκάλυψαν και άλλα μοναδικά χαρακτηριστικά, όπως μια οροσειρά που διατρέχει τον ισημερινό του, ύψους 13 χιλιομέτρων και πλάτους 20 χιλιομέτρων, η οποία δίνει στο φεγγάρι το χαρακτηριστικό σχήμα καρυδιού.
Η προέλευση αυτής της κορυφογραμμής είναι αινιγματική. Ορισμένες θεωρίες υποστηρίζουν ότι είναι ένα απολίθωμα από μια εποχή που ο Ιαπετός εκτεινόταν πολύ πιο γρήγορα και διογκωνόταν στον ισημερινό, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι θα μπορούσε να είναι συντρίμμια από ένα σύστημα δακτυλίων που κάποτε περιέβαλε το φεγγάρι και κατέρρευσε στην επιφάνειά του.
Νηρηίδα
Η Νηρηίδα ήταν το δεύτερο φεγγάρι που βρέθηκε σε τροχιά γύρω από τον Ποσειδώνα και η φήμη της οφείλεται στην ασυνήθιστη τροχιά της. Η απόσταση της από τον Ποσειδώνα κυμαίνεται μεταξύ 1,4 και 9,7 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Αυτή η τροχιά είναι συνήθως τυπική για τους αιχμαλωτισμένους δορυφόρους – αστεροειδείς και κομήτες που παρασύρονται σε εξαιρετικά έκκεντρες τροχιές από τη βαρύτητα των γιγάντιων εξωτερικών πλανητών – αλλά το ασυνήθιστα μεγάλο μέγεθος της Νηρηίδας υποδηλώνει μια μάλλον πιο ενδιαφέρουσα ιστορία.
Στοιχεία από την πτήση του Voyager 2 το 1989, υποδηλώνουν ότι ο Τρίτων αιχμαλωτίστηκε σε τροχιά από την ζώνη Kuiper. Ο Τρίτων θα είχε διαταράξει τις τροχιές των αρχικών φεγγαριών του Ποσειδώνα, εκτινάσσοντας πολλά από αυτά.
Ιώ
Η Ιώ είναι το εσωτερικότερο από τα τέσσερα γιγάντια φεγγάρια του Γαλιλαίου που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον μεγαλύτερο πλανήτη του ηλιακού συστήματος, τον Δία. Το τοπίο της είναι ένα ιογενές μείγμα κίτρινων, κόκκινων και καφέ χρωμάτων, γεμάτο από παράξενους και συνεχώς μεταβαλλόμενους ορυκτούς σχηματισμούς που δημιουργούνται από το θείο που ξεχύνεται στην επιφάνειά της σε διάφορες μορφές. Η Ιώ είναι ο πιο ηφαιστειακός κόσμος στο ηλιακό σύστημα. Η παράξενη επιφάνειά της παρατηρήθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια των διελεύσεων του διαστημικού οχήματος Pioneer στις αρχές της δεκαετίας του 1970, αλλά η ηφαιστειακή φύση της ανακαλύφθηκε μόλις εβδομάδες πριν από την άφιξη της αποστολής Voyager 1 το 1979.
Το φεγγάρι είναι παγιδευμένο σε μια βαρυτική διελκυστίνδα μεταξύ των εξωτερικών γειτόνων του και του ίδιου του Δία, και αυτό εμποδίζει την τροχιά του να σταθεροποιηθεί σε έναν τέλειο κύκλο. Μικρές αλλαγές στην απόσταση της Ιούς από τον Δία – λιγότερο από 0,5% μεταβολή στην τροχιά της – δημιουργούν τεράστιες παλιρροϊκές δυνάμεις που χτυπούν το εσωτερικό του φεγγαριού προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα πετρώματα που τρίβονται το ένα δίπλα στο άλλο θερμαίνονται λόγω της τριβής, διατηρώντας τον πυρήνα του φεγγαριού λιωμένο και δημιουργώντας τεράστιες υπόγειες δεξαμενές μάγματος.
Ενώ η πλειονότητα των πετρωμάτων της είναι πυριτικά παρόμοια με εκείνα της Γης, έχουν σχετικά υψηλά σημεία τήξης, και βρίσκονται κυρίως λιωμένα σε έναν καυτό ωκεανό μάγματος, δεκάδες χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια. Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος της επιφανειακής δραστηριότητας της αφορά πετρώματα πλούσια σε θείο που μπορούν να παραμείνουν λιωμένα σε χαμηλότερες θερμοκρασίες.
Μαζί, αυτές οι δύο μορφές ηφαιστειότητας έχουν από καιρό απομακρύνει κάθε παγωμένο υλικό που είχε αρχικά η Ιώ, αφήνοντας έναν κόσμο που είναι άνυδρος και χωρίς πάγο, παρά τη μέση επιφανειακή θερμοκρασία των -160 βαθμών Κελσίου.
Υπερίων
Ο Υπερίων είναι ο πιο παράξενος δορυφόρος στο ηλιακό σύστημα, με την επιφάνειά του να μοιάζει με σφουγγάρι ή κοράλλι με βαθιές, σκοτεινές κοιλότητες που πλαισιώνονται από κοφτερές κορυφογραμμές από φωτεινότερα πετρώματα και πάγο. Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο πράγμα που είναι παράξενο στον Υπερίωνα, καθώς ήταν το πρώτο μη σφαιρικό φεγγάρι που ανακαλύφθηκε και έχει μια σαφώς έκκεντρη τροχιά.
Ο δορυφόρος αυτός περιστρέφεται σε ένα χαοτικό μοτίβο, με τον άξονά του να ταλαντεύεται απρόβλεπτα. Όπως όλα τα φεγγάρια του εξωτερικού ηλιακού συστήματος, αποτελείται κυρίως από παγωμένο νερό, αλλά η επιφάνειά του είναι ασυνήθιστα σκοτεινή. Με τη βοήθεια του Cassini, οι επιστήμονες μέτρησαν την πυκνότητά του στο 55%, ενώ το εσωτερικό του είναι ως επί το πλείστον κενό.
Μια δημοφιλής θεωρία είναι ότι ο Υπερίων είναι το επιζών απομεινάρι ενός μεγαλύτερου δορυφόρου που κάποτε βρισκόταν σε τροχιά μεταξύ του Τιτάνα και του Ιαπετού και ο οποίος καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από σύγκρουση με έναν μεγάλο κομήτη. Το υλικό που επέζησε σε σταθερή τροχιά στη συνέχεια ενώθηκε ξανά για να δημιουργήσει τον σημερινό Υπερίωνα.
Τιτάνας
Ο μεγαλύτερος δορυφόρος του Κρόνου, ο Τιτάνας, είναι μοναδικός στο ηλιακό σύστημα, καθώς είναι ο μόνος δορυφόρος με δική του σημαντική ατμόσφαιρα – μια ανακάλυψη που απογοήτευσε τους επιστήμονες της NASA όταν οι εικόνες των ανιχνευτών Voyager αποκάλυψαν μόνο μια θολή πορτοκαλί μπάλα. Το σκάφος Cassini ήταν εξοπλισμένο με όργανα υπέρυθρης ακτινοβολίας και ραντάρ που διαπέρασαν την αδιαφανή ατμόσφαιρα, αποκαλύπτοντας ένα τοπίο ποταμών και λιμνών που δεν μοιάζει με κανέναν άλλο κόσμο στο ηλιακό σύστημα, εκτός από τη Γη. Παρά το γεγονός ότι είναι μεγαλύτερος από τον Ερμή, ο Τιτάνας μπορεί να διατηρήσει την πυκνή του ατμόσφαιρα μόνο λόγω του μεγάλου ψύχους. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 1,4 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από τον ήλιο και η μέση θερμοκρασία της επιφάνειας του φεγγαριού είναι παγωμένη στους -179 βαθμούς Κελσίου.
Η ατμόσφαιρα του Τιτάνα κυριαρχείται από το αδρανές αέριο άζωτο – που είναι επίσης το κύριο συστατικό του αέρα της Γης – αλλά το χαρακτηριστικό χρώμα, η αδιαφανής ομίχλη και τα σύννεφά του προέρχονται από ένα σχετικά μικρό ποσοστό μεθανίου. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι συνθήκες στον Τιτάνα είναι κατάλληλες ώστε το μεθάνιο να υπάρχει σε υγρή, αέρια και στερεά μορφή, δημιουργώντας τον «κύκλο του μεθανίου» που μοιάζει αρκετά με εκείνον του νερού που διαμορφώνει το κλίμα της Γης. Σε ψυχρές συνθήκες, το μεθάνιο παγώνει και μετατρέπεται σε παγετό και πάγο. Σε μέτριες θερμοκρασίες, συμπυκνώνεται σε υγρές σταγόνες και πέφτει ως βροχή που διαβρώνει και μαλακώνει το τοπίο πριν συσσωρευτεί σε λίμνες, ενώ σε θερμότερες περιοχές εξατμίζεται και επιστρέφει στην ατμόσφαιρα.
Ο Τιτάνας βιώνει εναλλασσόμενες εποχές που μοιάζουν πολύ με εκείνες του πλανήτη μας, αν και το έτος του είναι ισοδύναμο με 29,5 γήινα έτη. Οι θερμοκρασίες στο χειμερινό πόλο φαίνεται να ευνοούν τις βροχοπτώσεις, οπότε οι λίμνες μεταναστεύουν από τον ένα πόλο στον άλλο κατά τη διάρκεια κάθε τιτανικού έτους. Με όλη αυτή τη δραστηριότητα, ο Τιτάνας είναι ένας ενδιαφέρων στόχος για την αναζήτηση εξωγήινης ζωής, αν και οι περισσότεροι βιολόγοι δυσκολεύονται να φανταστούν οργανισμούς που θα μπορούσαν να υπάρξουν σε τόσο σκληρές και χημικά περιορισμένες συνθήκες και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ο υδάτινος εσωτερικός γείτονας του Τιτάνα, ο Εγκέλαδος, τους δίνει περισσότερες ελπίδες για την ύπαρξη ζωής.
Μιράντα
Η Μιράντα είναι ένας από τους πιο παράξενους κόσμους του ηλιακού συστήματος. Οι εικόνες του Voyager αποκάλυψαν ένα εξαιρετικό συνονθύλευμα περιοχών, που φαινομενικά συναρμολογήθηκαν τυχαία. Κάποια μέρη έχουν πολλούς κρατήρες ενώ άλλα όχι, γεγονός που υποδηλώνει τη νεότητά τους, καθώς έχουν εκτεθεί λιγότερο σε «βομβαρδισμούς». Ένα εξέχον χαρακτηριστικό είναι ένα μοτίβο ομόκεντρων οβάλ που μοιάζει με πίστα αγώνων, ενώ αλλού παράλληλα σχήματα V σχηματίζουν μια ουλή που μοιάζει με σεβρόν.
Μια πρώιμη θεωρία για την αλλόκοτη εμφάνιση της Μιράντα είναι ότι πρόκειται για έναν κόσμο Φρανκενστάιν – μια συλλογή θραυσμάτων από ένα προηγούμενο φεγγάρι που συνενώθηκε σε τροχιά γύρω από τον Ουρανό. Οι αστρονόμοι αναρωτήθηκαν αν ο προκάτοχος της Μιράντα θα μπορούσε να έχει συντριβεί από μια διαπλανητική σύγκρουση και αν αυτό το κατακλυσμιαίο γεγονός θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να συνδεθεί με την ακραία κλίση του ίδιου του Ουρανού. Περαιτέρω μελέτες, ωστόσο, έδειξαν ότι μια τέτοια θεωρία δεν μπομπορεί να εξηγήσει το μείγμα των επιφανειακών χαρακτηριστικών της Μιράντας. Αντ’ αυτού, φαίνεται εύλογο να ευθύνονται οι παλιρροϊκές δυνάμεις.
Σήμερα η Μιράντα ακολουθεί μια σχεδόν κυκλική τροχιά, αλλά στο παρελθόν η τροχιά της ήταν συντονισμένη με το μεγαλύτερο φεγγάρι, τον Ουμβριήλ. Αυτό έφερνε τα δύο φεγγάρια σε συχνές ευθυγραμμίσεις που τραβούσαν την τροχιά της σε μια επιμήκη έλλειψη που υφίστατο ακραίες παλιρροϊκές δυνάμεις. Σταδιακά, η επιφάνειά της κατακερματίστηκε και αναδιατάχθηκε πριν τα φεγγάρια μετακινηθούν ξανά με αποτέλεσμα να υποχωρήσει η δραστηριότητα της Μιράντα.
Μίμας
Όταν οι διαστημικοί ανιχνευτές Voyager της NASA έστειλαν πίσω τις πρώτες λεπτομερείς εικόνες του Μίμα τη δεκαετία του 1980, επιστήμονες και κοινό σοκαρίστηκαν από την ομοιότητά του με το Άστρο του Θανάτου από την ταινία «Ο Πόλεμος των Άστρων». Ένας τεράστιος κρατήρας -που πήρε το όνομά του από τον William Herschel, ο οποίος ανακάλυψε το φεγγάρι το 1789– δεσπόζει στο ένα ημισφαίριο και έχει σχεδόν το ακριβές μέγεθος και σχήμα του λέιζερ που σκοτώνει πλανήτες και που ονειρεύτηκε ο George Lucas πολλά χρόνια πριν.
Ο Μίμας είναι το εσωτερικότερο από τα σημαντικά φεγγάρια του Κρόνου – σε τροχιά πιο κοντά από τον Εγκέλαδο, αλλά πιο μακριά από τον Πάνα και τον Άτλαντα – και με διάμετρο μόλις 396 χλμ., είναι το μικρότερο αντικείμενο στο ηλιακό σύστημα που είναι γνωστό ότι έχει πάρει σφαιρικό σχήμα από την ίδια του τη βαρύτητα. Άλλα, μεγαλύτερα αντικείμενα του ηλιακού συστήματος δεν το έχουν καταφέρει αυτό, και οι περισσότεροι αστρονόμοι συμφωνούν ήταν εφικτό για τον Μίμα λόγω της χαμηλής πυκνότητάς του, η οποία είναι μόλις 15% μεγαλύτερη από του νερού.
Παν και Άτλας
Τα φεγγάρια του Κρόνου, Παν και Άτλας, είναι τα μικρότερα του ηλιακού συστήματος. Ωστόσο, παρά το μέγεθός τους, η επιρροή τους φαίνεται καθαρά από τη Γη με τη μορφή του εξέχοντος “κενού” που δημιουργούν στο σύστημα δακτυλίων του πλανήτη.
Αυτοί οι δύο μικροσκοπικοί κόσμοι είναι ίσως τα πιο γνωστά παραδείγματα «φεγγαριών-βοσκών» – μικρών δορυφόρων που περιφέρονται μέσα ή γύρω από τα συστήματα δακτυλίων των γιγάντιων πλανητών. Όπως υποδηλώνει και το όνομά τους, όταν συνδυάζονται με την επιρροή των απομακρυσμένων εξωτερικών φεγγαριών, οι δορυφόροι αυτοί βοηθούν στο να συγκεντρώνουν τα σωματίδια που περιφέρονται στο σύστημα δακτυλίων. Ο Παν είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία του Encke Gap, ενός εξέχοντος διαχωρισμού στον φωτεινό Δακτύλιο Α του Κρόνου, ενώ ο Άτλας περιστρέφεται ακριβώς έξω από τον Δακτύλιο Α.
Η πιο ενδιαφέρουσα ιδιότητα και των δύο κόσμων είναι το λείο σχήμα τους, που θυμίζει καρύδι ή ιπτάμενο δίσκο. Η Bonnie Buratti από το Εργαστήριο Αεριοπροώθησης της NASA πιστεύει ότι τα φεγγάρια καλύπτονται από μικρά σωματίδια που παρασύρονται καθώς διατηρούν καθαρό το διάστημα μεταξύ των δακτυλίων. Καθώς τα περισσότερα από τα σωματίδια περιφέρονται σε ένα επίπεδο πάχους 1 χλμ., τείνουν να συσσωρεύονται γύρω από τον ισημερινό κάθε φεγγαριού, δημιουργώντας μια χαρακτηριστική ισημερινή ράχη.
Πηγή: ertnews, Live Science
